|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Phi! - Marit prychnęła, potrząsając głową. - Sama to wszystko wymyśliłaś, żeby się
zemścić na Rudningen. Ha! Ale co to była za zemsta? Ole musiał sobie nająć nowego parobka i
tyle. %7łe też byłam taka głupia!
Oczy Marit Sletten miotały skry. Miała dość narzekań matki. Miała dość tego dworu i Jona i
najchętniej pojechałaby do Christianii, żeby przeżyć coś nowego. Na początku myślała, że bycie
mężatką to powód do dumy, bo Jon był przez cały czas na jej usługi. Pracował we dworze,
zdobywał jedzenie dla rodziny i naprawiał budynki, a na dodatek był wobec niej czuły i kochający.
A jeśli coś ją irytowało, to starał się jeszcze bardziej. W domu też nie musiała nic robić, bo miała
matkę i Siri. Cały czas mogła poświęcać na oddawanie czci księżycowi i tajemnym mocom. Ludzie
przychodzący tu pod osłoną nocy po buteleczkę wzmacniających kropli, też wprowadzali trochę na-
pięcia do codzienności. Ale teraz wszystko się zmieniło. I ona była tym kompletnie znudzona.
- Może nie powinnaś być dla męża taka zimna? -Zastanawiała się Karoline. - W każdym
razie nie powinnaś mnie oskarżać, że namawiałam cię, żebyś taka była. Karzesz tylko Jona... i
siebie.
- Siebie? Nie potrafię znieść myśli, że mogłabym jeszcze pójść z nim do łóżka. Musisz to
zrozumieć.
- Nie, wcale tego nie rozumiem. Chłopak cierpi już zbyt długo, a ty też potrzebujesz trochę
przyjemności. Może powinnaś skończyć z ziołami i postarać się o dziecko.
Marit wytrzeszczyła oczy i patrzyła na matkę zaskoczona. To całkiem nowy ton. Nigdy
przedtem matka nie wspomniała o dziecku.
- Jeszcze jedna gęba do karmienia? Nie uważasz, że jest nas tutaj dość? - Syknęła.
- Nie, naprawdę możemy w Sletten wykarmić jeszcze wielu. A ty miałabyś się czym zająć.
Co byś powiedziała na maleństwo, które byś wychowywała i uczyła?
- %7łeby tylko ojcem był ktoś inny, nie Jon. Bo po co my próbowałyśmy go oczerniać i
rozsiewałyśmy podejrzenia, że to on jest ojcem Ivara Gamlehaugen? Czy nie po to, żeby ludzie
przestali o mnie plotkować, a zaczęli mi współczuć? - Marit patrzyła na matkę zirytowana. -
Jeszcze jeden z twoich wspaniałych pomysłów.
- Jak jedno nie wychodzi, trzeba próbować drugiego - odparła Karoline niezrażona. - Z
Gulborg daleko nie ujedziemy. Jest za silna.
Matka i córka umilkły. Pralnia była niewielka, ale to jedyne miejsce we dworze, gdzie
mogły zostać same. Myśli wirowały w głowie Marit. Czy chciałaby zostać matką? Czy potrafi
wyobrazić sobie rozwrzeszczane maleństwo kręcące się pod nogami? Taka myśl wydawała jej się
wstrętna - aż do teraz. Ale byłaby jeszcze bardziej przywiązana do dworu...
- Jeśli nadal będziesz postępować tak jak teraz, to ryzykujesz, że Jon w końcu sobie pójdzie
swoją drogą. I co wtedy zrobimy? Bez chłopa w gospodarstwie będzie marnie.
- My? Wciąż powtarzasz my". A kiedy wolno mi będzie być tylko sobą? - Marit zerwała
się ze stołka i krzyczała wściekle. Od dawna czuła się przytłoczona przez matkę, teraz wybuchła.
- Ależ moja droga, rozmawiałyśmy już o tym - Karoline nerwowo mrugała, ale siedziała
spokojnie. - Jeśli my - ty, Siri i ja - chcemy nadal mieszkać w Sletten, potrzebujemy mężczyzny. Co
do tego wszystkie byłyśmy zgodne. Mam nadzieję, że o tym nie zapomniałaś.
Karoline wyjęła spod bluzki kosmyk włosów.
- Ja przez cały czas nosiłam to w nadziei, że Jon nadal będzie posłuszny. Zemsta na
Rudningen to tak przy okazji...
- Ach tak! A to coÅ› nowego!
- Wiesz równie dobrze jak ja, że żaden mężczyzna ze wsi nie odważy się z tobą ożenić.
- Dobrze, dobrze, już to mówiłaś. Nazwisko Sletten jest obciążone. Miło to usłyszeć od
własnej matki. - Marit z wściekłością cisnęła kawałkiem drewna o ścianę, aż huknęło. - W takim
razie ja mogę stąd natychmiast wyjechać.
- I dokąd masz zamiar się udać? Bez pieniędzy nic nie zdziałasz, moje dziecko.
- Nie mów do mnie moje dziecko.
- Ty potrzebujesz księżycowej siły, to jest główna przeszkoda.
- Nie ma większej przeszkody niż ty! - Marit była taka wściekła, że o mało nie wybuchnęła
płaczem. Matka najwyrazniej nie rozumie, że ona chciałaby mieć własne życie. Nie chce, żeby
wciąż jej mówiono, co ma robić. Po chwili uspokoiła się trochę i pomyślała, że to niesprawiedliwe
zwalać całą winę na matkę. Przecież może jej czasem odmówić, nie musi przyjmować wszystkich
jej propozycji.
- No dobrze. W takim razie ja idę, a ty zastanów się nad swoim życiem. - Karoline wstała i
postawiła małą buteleczkę na długiej półce. - Jeśli dodasz tego Jonowi do jedzenia, to długo nie
potrwa, a on zrobi co trzeba.
Karoline odwróciła się plecami do Marit, pochylona wyszła przez niskie drzwi. Córce
dobrze zrobi, jak pobędzie przez chwilę sama.
Marit usiadła ciężko na pryczy i podparła głowę rękami. Do czego ona się doprowadziła?
Wszystko się pomieszało, wokół tylko chaos, teraz pożałowała, że zawsze słuchała matki. Powinna
była raczej słuchać księżyca.
Wprawdzie miewała dobre dni, i to pod wieloma względami. Mają tu pod dostatkiem
jedzenia, porządne ubrania i ciepły dom. Marit robi wyłącznie to, co chce, nie musi wiele pracować
ani w domu, ani w obejściu. Matka i Siri radzą sobie z obrządkiem i utrzymują wszystko jak trzeba,
Jon pracuje w obejściu i na połach. Marit umie szyć, i nawet zachowywała się jak żona, bo kilka
razy połatała ubrania Jona, a nawet uszyła mu kilka nowych rzeczy. Ale dni są puste i nudne. To, że
Jon przestał ją uwodzić, ani nie stara się jej udobruchać, kiedy żona ma zły humor, stanowi dla niej
znak, że on godzi się na takie życie.
Marit oparła się o ścianę i podkurczyła nogi. W zamyśleniu dłubała palcem między dwoma
balami w ścianie. Co powinna zrobić, żeby się z tym uporać? Co zrobić, żeby odzyskać
zadowolenie? Przymknęła oczy i próbowała być szczera sama ze sobą. Całkiem szczera.
Najpierw sprawa z Jonem. Wszystko zaczęło się od niego i od tego małżeństwa. To była
kompletna gÅ‚upota, ta caÅ‚a zemsta. Co prawda wywabiÅ‚a Jona z Rudningen, ale dla Åshild i Olego
nie oznaczało to katastrofy. Dopóki nie była pewna, że Jon jej ulegnie, znajdowała rozrywkę w tym,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
