|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Czuję smakowite zapachy. Jestem głodna, a ty?
- Też. Na pewno dostaniemy wyborną kolację. Bardzo ładnie ci w tej
sukni.
Serce Laury zabiło mocniej, a na policzki wypłynął intensywny
rumieniec.
- Mówisz to drugi raz.
- Bo chcę wywołać na twoich ustach czarujący uśmiech.
- Już raz się uśmiechnęłam.
- Ale wyglądałaś tak, jakbyś myślami błądziła gdzieś daleko stąd.
Co rusz okazywało się, że Evan ma bardzo bystry wzrok.
Rzeczywiście, w chwili, o której mówił, Laurze przypomniało się, jak
Colin przedstawiał ją swym znajomym. Moja piękna żona", oznajmiał z
dumą. Co za gorzka ironia!
- Przepraszam.
Pani Crompton wyszła na ganek.
- Witajcie. Lauro, ślicznie wyglądasz. Evan, cieszę się, że wykroiłeś
trochę czasu dla mnie.
- Z wyrachowania, bo szanowana pani świetnie gotuje. - Pocałował
pulchny policzek. - A ja lubię dobrze zjeść.
- Czy słyszałeś, że chcę otworzyć restaurację?
- Prowadzenie restauracji jest bardzo męczące.
- Wiem, ale mimo to chcę spróbować.
- Więc będę stałym bywalcem. Laura chyba też.
- Liczę na was, bo muszę mieć gości, żeby nie splajtować. No,
chodzcie. Wszyscy już są.
- Jest pani bardzo oryginalnie ubrana - powiedziała Laura.
- Wiem, co taki komplement oznacza. Pomyślałaś, że włożyłam
kamizelkę na lewą stronę, prawda? Masz rację. Uznałam, że tak będzie
ładniej. Ten materiał przywiozłam z Maroka, a kamizelkę uszyłam sama.
Pona & polgara
ous
l
anda
sc
- Nasza wybitna pani pedagog i wspaniała kucharka ma rozliczne
talenty. Poczekaj, aż usłyszysz jej grę na altówce.
- Nie mogę się już doczekać.
- To nasz wiolonczelista gra jak anioł. Jest niezwykle utalentowany i
dużo w życiu widział. - Pani Crompton obrzuciła Evana bacznym
spojrzeniem. - Jesteś dziś odprężony, czyli twój niespokojny duch
odpoczywa.
- Czasem musi.
Starsza pani patrzyła na Laurę i Evana. Stanowili razem piękną parę.
W ich sercach z całą pewnością budzi się uczucie, pomyślała. Szkoda, że
Laura nie jest wolna i będzie musiała powiedzieć Evanowi o swym
nieudanym małżeństwie.
- Będziecie tam stać do rana? - zawołała Sarah z głębi domu.
- Już idziemy.
Przy elegancko nakrytym stole siedziało pięć osób, z których cztery
Laura dopiero teraz poznała. Byli to: szpakowaty doktor Morris Hughes,
szarooki dyrygent Alex Matheson oraz Selma i Alan Wardowie,
małżeństwo w średnim wieku.
Pani domu miała zasłużoną opinię pierwszorzędnej kucharki. Jako
entuzjastka egzotyki za każdym razem wypróbowywała przepisy z
innego kraju. Dzisiejszych gości uraczyła daniami z Tajlandii.
Atmosfera była swobodna, serdeczna, więc Laura odprężyła się i
zapomniała o Colinie. Rozmowa toczyła się wartko. Pani Crompton i
Evan podsuwali tematy, jakby przerzucali piłeczki.
Dyrygenta bardzo zainteresowała informacja, że Laura ukończyła
konserwatorium. Państwo Wardowie też należeli do orkiestry; on grał na
klarnecie, ona na flecie. Muzyczne zamiłowania stanowiły silną więz
łączącą to grono.
- Kiedy pani coś dla nas zagra?
- Nie wiem.
- Ja już ją słyszałem i mogę polecić - rzekł Evan. - Jest wirtuozem
fortepianu.
- A ty mistrzowskim wiolonczelistą. Czy zechce pani z nami grać?
Utworzylibyśmy kwintet. Ja jestem do niczego jako pianista.
- Nieprawda - odezwali się wszyscy jednocześnie.
Pona & polgara
ous
l
anda
sc
- Moi drodzy, sam wiem najlepiej, na co mnie stać. Przyłączy się
pani do nas?
- Będę zaszczycona.
- A ja zadowolony. - Dyrygent podniósł kieliszek. - Wypijmy
zdrowie naszej nowej pianistki.
Wracali do domu w doskonałych humorach.
- To był szalenie przyjemny wieczór - odezwał się Evan. - A jak ty
się czułaś?
- Doskonale. Wszyscy jesteście tacy sympatyczni i dowcipni. Nie
sądziłam, że ty i pani Harriet macie podobne poczucie humoru.
Zauważyłeś, jak doktor Hughes zalecał się do niej?
- To niewinna zabawa. Oni bardzo się lubią. Natomiast zauważyłem,
że Sarah ciałem była z nami, ale myślami na pewno z Kyallem.
- Niebawem staną się szczęśliwą rodziną. I od razu będą mieli dużą
córkę.
- Cuda się zdarzają.
- Szkoda, że Alex Matheson nie może liczyć na cud. Na co on
choruje? Ma bardzo ładne i czyste oczy.
- Dzisiaj tak, ale niestety bywają inne. Cierpi na bardzo rzadką
przypadłość.
- Nie ma na to lekarstwa?
- Podobno nie. Ale coś mi się zdaje, że w jego przypadku nawroty
choroby mają podłoże psychiczne. Musiał przeżyć jakąś tragedię, bo
często jest spięty, zamknięty w sobie. Swojej przeszłości strzeże
zazdrośnie, jak my naszej.
- Trzeba mu jakoś pomóc.
- Ha, całej naszej trójce przydałaby się pomoc - zauważył Evan
cierpko. - Intryguje mnie pytanie, czy myślisz, że szczęśliwie wyjdziesz
za mąż?
To była odpowiednia chwila, by opowiedzieć Evanowi o mężu
sadyście, o koszmarnych doświadczeniach ostatniego roku. Jednak Laura
wahała się za długo i stosowny moment minął.
- A ty? Kiedy planujesz małżeństwo? Domyślam się, że prowadziłeś
bardzo nietypowy tryb życia, ale chyba chciałbyś mieć żonę i dzieci?
- Wszystko w swoim czasie.
Pona & polgara
ous
l
anda
sc
- To nie jest odpowiedz.
- A ty wyszłabyś za mnie?
Laura stanęła jak wryta i dopiero po paru sekundach zorientowała się,
że Evan zażartował.
- Nie mogę - odparła cicho.
- Bo wciąż kochasz swojego doktora?
- Nie kocham.
- Ale czujesz się z nim związana, prawda? Dobrze ci pod jego
panowaniem. - Evan natychmiast pożałował swych słów, kiedy
zobaczył, że Laura zbladła i wzdrygnęła się.
- Nie psuj tak pięknego wieczoru - poprosiła smutnym głosem. -
Lepiej zmieńmy temat.
- Dobrze. Jak się chodzi na takich wysokich obcasach?
- Całkiem wygodnie. Dodają mi pewności siebie.
Tak naprawdę dużo więcej pewności dawało jej przebywanie z
Evanem. A spacer z nim w księżycową noc sprawiał jej niebywałą
przyjemność. Ulice były puste, więc miała wrażenie, że są jedynymi
ludzmi na świecie. Chwilami kręciło się jej w głowie.
W końcu doszli do furtki.
- Wstąpisz na chwilę?
- Na moment. Sprawdzę drzwi i okna.
- Dlaczego chcesz to zrobić?
- Bo martwi mnie, że tak się boisz.
Wziął od niej klucze, otworzył drzwi, zapalił światło i spojrzał na nią
uważnie. Miała szeroko otwarte oczy i lekko rozchylone usta. Nagle
zapragnął ująć jej białą twarz w dłonie, całować koralowe wargi,
pocałunkami usunąć cienie spod zielonych oczu.
Wyobraził sobie, jak Laura tuli się do niego i szepce, że go pragnie.
Słyszał namiętność w jej muzyce, wyczuł ją w pocałunkach, lecz bał się
przestraszyć tę delikatną istotę. Aby się opanować, wsunął ręce do
kieszeni.
- Czemu tak na mnie patrzysz? - szepnęła Laura.
- Przepraszam. - Zapalił światło w pokoju i rzucił okiem na koszyk. -
Smyczek czeka na swoją panią.
Laura pochyliła się nad koszykiem.
Pona & polgara
ous
l
anda
sc
- Dlaczego mój kiciuś nie śpi? Tęskniłeś za mną? Obserwując ją,
Evan zastanawiał się, dlaczego właśnie ona tak prędko znalazła drogę do
jego serca i stała mu się tak bliska. Znał wiele pięknych kobiet, niektóre
kochał, ale tamte uczucia byłe inne. Nie rozumiał głębi obecnego. Czy
wynika stąd, że Laura jest delikatna i budzi instynkt opiekuńczy? Już
pierwszego dnia pomyślał, że nowa sąsiadka wywrze jakiś wpływ na
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
