|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dzieci.
Naomi duszkiem dopiła kawę.
- Rozumiesz, co miałam na myśli?
- Zapoznałem się z pani wnioskiem i chciałbym zadać pani kilka pytań -
zwrócił się do Kirsten Milton Tatę z działu kredytów.
Kirsten położyła ręce na kolanach i przyglądała się siedzącemu
naprzeciwko pięćdziesięcioletniemu urzędnikowi w eleganckim garniturze i
drogim krawacie.
- Co chciałby pan wiedzieć?
- Od dwóch tygodni pracuje pani w Lakeside Memoriał i w izbie przyjęć
jeszcze jednego szpitala. Czy to umowy długoterminowe?
- Mniej więcej.
Tate zastukał w blat biurka złoconym piórem wiecznym.
- Po przeanalizowaniu pani dokumentacji oraz informacji podatkowej
widzę niewielkie szanse, by nasz bank mógł udzielić pani pożyczki.
- Ale... - wyjąkała Kirsten.
- Pani ośrodek nie przynosi zysku.
- Wyjaśniłam dlaczego.
- Owszem, i może pani dalej być instytucją charytatywną, ale bank musi
zabezpieczać swoje inwestycje. Sama pani rozumie.
Pewnie, pomyślała Kirsten, pożyczają pieniądze tylko tym, którzy ich nie
potrzebują.
- Czy ktoś mógłby poświadczyć pani wniosek? Przyszedł jej oczywiście
do głowy Jake, ale była pewna,
że odmówi. Ostatnią nadzieją był w tej sytuacji jej tajemniczy
dobroczyńca. Musi go tylko przekonać.
- W tej chwili nie, ale wkrótce kogoś znajdę. Milton Tate zamknął teczkę
z dokumentami.
- To dobrze - rzekł. - To powinno wpłynąć na pozytywną decyzję naszej
rady.
Wstał i podał jej rękę.
- Będziemy w kontakcie, pani doktor.
RS
91
Kirsten skinęła głową i wyszła do bankowego holu, by natychmiast zająć
się odnalezieniem Kennetha Lawrence'a - jedynego człowieka, który znał
nazwisko jej dobroczyńcy. Uspokoiła się nieco, kiedy obiecał, że przekaże
mu jej list.
Wsiadając pózniej do samochodu, miała świadomość, że zrobiła
wszystko, co w jej mocy. Wszedł w życie ostatni etap jej planu.
Była przemęczona, więc półgodzinna jazda do ośrodka pozwoliła jej
trochę odetchnąć. Trzymając jedną ręką kierownicę, zajrzała do notesu. Jej
obecny tryb życia wymagał dokładnego planowania, na szczęście miała to
we krwi. Po południu czekało ją jeszcze tylko spotkanie z przedstawicielem
pewnej firmy farmaceutycznej. Dzięki Bogu jest czwartek i Jake ma dyżur
w ośrodku, miała więc nadzieję, że trochę ją odciąży.
Od kilku tygodni, od dnia ich sporu, spodziewała się, że zrezygnuje z
pracy w ośrodku wcześniej, niż zaplanował. I chociaż od tamtej pory
sytuacja ośrodka i jej dodatkowych zajęć stanowiły tematy tabu, i chociaż
na walentynki dostała od niego zabawną kartkę i pudełko czekoladek, w
głębi duszy przygotowana była na najgorsze.
I pomyślała, że się nie myliła, bo gdy stanęła w progu, Amy przywitała ją
wiadomością:
- Doktora Marshalla nie będzie.
- Nie szkodzi - odparła, kryjąc rozczarowanie. Mógł przynajmniej złożyć
dwutygodniowe wymówienie. - Dawałyśmy sobie bez niego radę przedtem,
damy i teraz. Już się rozbieram i za chwilę będę gotowa.
Kilka godzin pózniej Jake wszedł do pokoju, który, przydzieliła mu
Kirsten, nazywając go na wyrost jego gabinetem. Nie przeszkadzało mu, że
pomieszczenie jest malutkie, zatłoczone i biedne, bo i tak większość czasu
spędzał w gabinecie Kirsten. Chciał od razu wziąć się do pracy, szybko więc
zdjął płaszcz i włożył fartuch, po czym wyjął z teczki jakieś papiery.
Kątem oka zauważył stojącą w drzwiach Amy.
- Przepraszam za spóznienie - powiedział. - Miałem niespodziewaną
operację.
- Dałyśmy sobie jakoś radę. - Pielęgniarka nieśmiało weszła do gabinetu,
trzymając w ręku czyjąś kartę. - Czy możemy chwilę porozmawiać?
- Jasne.
Amy podsunęła mu kartę pod nos.
- Doktor Holloway zleciła zastrzyk z penicyliny młodemu chłopakowi z
zapaleniem gardła. - Tu przerwała i zagryzła wargi.
Jake czekał cierpliwie.
RS
92
- No ale okazało się, że ten pacjent jest uczulony na penicylinę. Nie mogę
zrobić mu tego zastrzyku, ale ponieważ nie jestem lekarką, nie mogę też
zmienić zalecenia. On i jego matka czekają.
- A gdzie jest Kirsten?
- Wyszła parę minut temu, żeby przyjąć do szpitala pacjenta. Jeszcze nie
udało mi się z nią skontaktować.
Jake wziął kartę i jednym pociągnięciem pióra zmienił lek na
erytromycynę. Złożył podpis i oddał dokument Amy.
- Bardzo proszę.
- Dzięki.
- Nie ma za co. Czy... takie rzeczy często się zdarzają? Amy pokręciła
głową.
- O ile wiem, to pierwszy raz. Kirsten po prostu za dużo pracuje. Chyba
w ogóle nie sypia.
Wcale go to nie zdziwiło. On też zauważył, jak bardzo się zmieniła.
- Rozmawiałem już z nią o tym, ale nic nie pomogło.
- Tego się obawiałam.
- Mogę spróbować jeszcze raz, ale...
- Spróbuje pan?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
