|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Doktor zjechał w dół. Wbiegł teraz na większy pomost, prowadzący do centrum
dyspozytorni. Widział teraz wyraznie czerwony przycisk głównego wyłącznika. Pilnował go
potężny żołnierz.
John wszedł powoli na pomost, mówiąc do Rosjanina:
- Jestem tu, żeby ci pomóc. Odłóż broń albo cofnij się. Muszę dostać się do
wyłącznika.
Mężczyzna ani drgnął. Rourke zrobił krok do przodu.
- Jak chcesz - powiedział cicho.
Wielki mężczyzna natarł na doktora, wywijając nad głową karabinem. John spojrzał
na żołnierza, potem na wyłącznik. Wyciągnął Detoniki. Odbezpieczył broń. Rosjanin,
ogarnięty szałem, był coraz bliżej. John pociągnął za spust. Martwy człowiek przeleciał przez
barierkę.
Rourke schował do kabury jeden z Detoników i nacisnął wyłącznik.
Rozległ się przeciągły dzwięk syreny...
ROZDZIAA XXX
Minęły trzy godziny.
John z Paulem wymknęli się z Podziemnego Miasta. Rourke przystanął na chwilę. W
korytarzu leżała martwa kobieta. Pochylił się nad nią i zamknął jej oczy. Obok ciała
delikatnie położył okulary.
Obaj z Paulem robili po drodze zdjęcia umocnień.
Szczupłe niemieckie siły, wspierane przez ludzi z plemienia Jea, wypełniły oba
zadania: wzięły jeńców spośród oddziałów Karamazowa, by ich przesłuchać. Także tych
porażonych gazem, aby zbadać skutki działania trującej substancji i możliwości
zabezpieczenia się przed nią.
Główne siły Karamazowa wraz z częścią ocalałego sprzętu wyruszyły na wschód.
Niemcy posuwali się za nimi, próbując obmyślić następne posunięcie.
Kilka tysięcy Rosjan złożyło broń, chcąc pomóc rodzinom i towarzyszom w
Podziemnym Mieście. Dezerterzy z oddziałów Karamazowa stanowili trzy piąte ogólnej
liczby żołnierzy, którzy zaprzestali walki.
John, Natalia, Annie, Paul, Michael, Otto, kapitan Hartman i doktor Leuden stali na
szczycie skalnej ściany, górującej nad Podziemnym Miastem. W dole tliły się jeszcze
pojazdy. Teren przed tunelem zryty był pociskami, ziemia - osmalona ogniem i usłana
trupami.
Doktor trzymał Natalię za rękę.
- Karamazow będzie potrzebował bazy przemysłowej - stwierdził - by odbudować
swój potencjał militarny. Dopóki jej nie znajdzie, będzie unikał starcia. Amunicję i paliwo
może brać z ukrytych zapasów, ale nie są one niewyczerpalne. Jeśli na wschodzie jest jakaś
cywilizacja, znajdzie ją i wykorzysta. Na razie nie mamy dość ludzi, by go zaatakować, ale
trzeba iść za nim.
- Co zrobimy? - zapytała Annie.
- Spróbuj przewidzieć następne posunięcie marszałka. Jeśli idzie na wschód, to ma ku
temu powody. Musimy je poznać, zanim tam dotrze.
- Jea zapytał mnie o coś, zanim zabrano go do szpitala w Argentynie - odezwała się
cicho Natalia.
- Co takiego powiedział, pani major? - Zainteresował się Hammerschmidt.
John spojrzał na dziewczynę. Mówiła matowym, nieswoim głosem:
- Jea pytał: Czy walczyć i zabijać to znaczy być cywilizowanym?
Doktor popatrzył w dół, na trupy. Natalia szepnęła:
- Chciał, by mu odpowiedzieć. Nie potrafiłam. Rourke także nie potrafił.
ROZDZIAA XXXI
Władymir Karamazow brnął wśród śniegów. Z oddali słyszał szum śmigieł swoich
helikopterów szturmowych, patrolujących teren na wypadek ataku wojsk Podziemnego
Miasta albo Niemców.
To była Natalia. Jej przemówienie spowodowało zamęt w szeregach i przerwało atak.
W górze oficer zobaczył białą smugę odrzutowca. Razem z innymi wystartował z terminalu
lotniska, na który się wycofał. Samoloty nie leciały na akcję bojową, ale na zwiady.
Miał do wyboru kilka wariantów. Niemcy nie dysponowali dużymi siłami.
Umocnienia Podziemnego Miasta zostały poważnie uszkodzone. Nawet gdyby zajął
Podziemne Miasto, nie wystarczyłoby mu wojska, żeby utrzymać stolicę i jednocześnie
zaatakować Niemców, bazę Edenu i Wspólnotę Hekli. Tysiąc ośmiuset żołnierzy
zdezerterowało, trzystu dziewięćdziesięciu zostało zabitych.
- Natalia... - powiedział głucho marszałek.
Znowu ten Rourke! Zapewne był jednym z tych, którzy udaremnili atak gazowy na
miasto.
Gaz. Miał go dosyć. Wszystko zostało przelane do mniejszych pojemników. Należało
tylko znalezć sposób, żeby uraczyć nim wrogów. Mógł skłócić swoich nieprzyjaciół między
sobą.
Władymir Karamazow zacisnął powieki aż do bólu. Przywoływał swe obsesyjne
marzenia. Obraz stawał się coraz ostrzejszy: obłąkany John Rourke... Ciało jego żony... Ciało
jego córki... Jego żydowskiego przyjaciela...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
