|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tajemnicza, że nikt nie rozpozna ofiary. Ale Leon coś podejrzewa& Krąży może po rynku& Może
jednak się zdecyduje, żeby pójść na spotkanie? Traf chce, że podchmielony Mostaguen właśnie
wyszedł z kawiarni i zatrzymał się na progu, żeby zapalić cygaro. Niezbyt dobrze trzyma się na
nogach& Uderza się o drzwi& To umówiony znak& Kula trafia go prosto w brzuch& Mamy
pierwszą sprawę. Michoux chybił celu& Wraca do domu. Goyard i Le Pommeret wiedzą o
wszystkim i także pragnęliby pozbyć się człowieka, który im zagraża. Są przerażeni. Emma
zrozumiała, w jaką grę dała się wciągnąć. Może spotkała Leona? A może ruszyła w końcu głową i
rozpoznała żółtego psa?& Dzień pózniej jestem na miejscu& Spotykam trzech mężczyzn. Czuję,
że są w panice& Spodziewają się nowej tragedii& Skąd oczekują uderzenia? Chcą się upewnić,
czy mam rację& To ja wsypałem truciznę do butelki z aperitifem, tak by można ją było łatwo
zauważyć. W każdej chwili gotów jestem przeszkodzić, gdyby ktoś chciał go wypić& Ale nie!
Michoux czuwa! Nie ufa nikomu i niczemu, boi się ludzi na ulicy i trunków, które pije. Nie śmie
nawet wyjść z hotelu&
Emma zamarła. W swym osłupieniu robiła przejmujące wrażenie. Michoux uniósł na chwilę
głowę, by spojrzeć Maigretowi w oczy. A potem jął gorączkowo notować.
Oto i druga tragedia, panie merze! Członkowie naszego trio nadal żyją i nadal się boją&
Goyard jest najbardziej wrażliwy i chyba najmniej podły z nich. Wypadek z trucizną wyprowadza
go całkowicie z równowagi& czuje, że pewnego dnia i on zostanie wysłany na tamten świat.
Obawia się, że mogę wpaść na ich trop& Decyduje się uciec& Uciec nie pozostawiając śladów&
Uciec tak, by nikt nie mógł podejrzewać ucieczki& Pozoruje napad sugerując, że go zabito, a ciało
wrzucono do basenu portowego& Ale przedtem ciekawość każe mu zajrzeć do willi doktora.
Może szuka Leona, by zaproponować mu ugodę? Znajduje tam jego ogromne ślady. Wie, że
wkrótce i ja je odnajdę& Jest przecież dziennikarzem! Zwiadom jest tego, jak łatwo pokierować
tłumem. Wie, że tak długo, jak Leon żyje, nigdzie nie będzie bezpieczny& Wpada na pomysł
prawdziwie genialny. Wysyła do Le Phare de Brest artykuł pisany lewą ręką& Pisze o żółtym
psie, o włóczędze& Wszystko skomponowane tak, by zasiać w Concarneau panikę. W ten sposób
stawało się bardzo prawdopodobne, że ktoś, kto dostrzeże mężczyznę z wielkimi stopami, pośle
mu solidną porcję ołowiu& I niemal tak się stało! Najpierw strzelono do psa& Ludzie byli gotowi
strzelić i do człowieka. Przerażony tłum zdolny jest do wszystkiego& W niedzielę panika
naprawdę zapanowała w mieście& Michoux nie wychodzi z hotelu& Jest chory ze strachu. Ale
zdecydowany jest bronić się aż do końca, wszelkimi środkami. Zostawiam go z Le Pommeretem&
Nie wiem, co zaszło między nimi& Goyard umknął& Le Pommeret, należący do jednej z
najbardziej szanowanych rodzin w okolicy, był pewnie skłonny zawiadomić policję, raczej wyznać
wszystko, niż żyć w tym koszmarze& Co mu groziło? Grzywna!& Krótkoterminowe
więzienie!& Tylko tyle! Główne przestępstwo zostało dokonane w Ameryce& Ale Michoux,
który miał na sumieniu Mostaguena i chciał za wszelką cenę wyplątać się z tego na własną rękę,
czując, że tamten mięknie, nie zawahał się go otruć& Była tam i Emma. Czyż to nie na nią padnie
podejrzenie?& Chciałbym więcej powiedzieć o strachu, bo to właśnie strach był przyczyną całej
tragedii. Michoux boi się. Chce zwyciężyć nie tyle swego wroga, co swój strach& Zna Leona Le
Glérec& Wie, że on nie pozwoli siÄ™ zatrzymać bez walki& Liczy na to, że kula wystrzelona przez
żandarma albo jakiegoś przerażonego mieszkańca załatwi sprawę& Nie rusza się z hotelu&
Przywożę rannego zdychającego psa& Chcę wiedzieć, czy włóczęga po niego przyjdzie.
Przychodzi& Nie widziano zwierzęcia od tej pory. Wnioskuję więc, że już nie żyje&
Z gardła Leona wydobył się krótki dzwięk:
Tak&
Pochował go pan?
Na Cabélou& PostawiÅ‚em maÅ‚y krzyżyk z dwóch sosnowych gaÅ‚Ä™zi&
Policja znajduje Leona Le Glérec. Ten ucieka, bo jego jedynym celem jest sprowokowanie
Michoux. Sam to powiedział: chce go zobaczyć w więzieniu. Moim obowiązkiem jest zapobiec
nowej tragedii, dlatego zamykam Michoux, upewniając go, że chodzi o jego bezpieczeństwo& I
nie jest to kłamstwo. Ale jednocześnie powstrzymuje go to od popełnienia nowych zbrodni& Bo
jest u kresu& Zdolny do wszystkiego& Czuje się osaczony& Co nie przeszkadza mu zagrać
przede mną komedii. Opowiada o swoim słabym zdrowiu, wymyśla na poczekaniu historyjkę o
dawnej przepowiedni, nadając swemu tchórzostwu charakter mistyczny. Zależy mu tylko na
jednym: by ktoś zastrzelił jego wroga. Wie, że wszystkim, co się dotąd wydarzyło, można obarczyć
jego osobę& Sam w swojej celi łamie sobie głowę nad wynalezieniem sposobu, by definitywnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
