|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wejścia stały dwie duże, przeszklone lady wypełnione owiniętymi
w celofan stekami.
Bliss wzięła głęboki oddech i zatrzymała powietrze tak dłu
go, jak tylko potrafiła. Chciała uspokoić rozedrgane, napięte
mięśnie. Odnalazła właściwy sklep, podjechała prosto do nie
go i kątem oka ujrzała kryjącego się w cieniu srebrnego wilka.
Przyjrzała się jego wygiętemu grzbietowi, smukłemu, porośnię
temu sierścią ciału. Na jej oczach stworzenie wśliznęło się tyl
nymi drzwiami do środka. Dziewczyna poszła jego śladem.
Najciszej, jak umiała, skradała się po wilgotnej kamiennej
posadzce. Gdzieś tutaj w ciemności czyhał ogar, czekał na nią.
Dalej przed sobą zobaczyła rozbłysk światła. Na zapleczu stały
otworem drzwi chłodni. Wołowa tusza kołysała się niczym od
wrócone wahadło. To dlatego w całym sklepie czuć było krew.
Bliss zamknęła oczy, by lepiej słyszeć. Skupiła się. Zacisnęła
nos. Nieprzyjemna woń wciąż jej przeszkadzała. Kiedy Lucy
fer przejął ciało dziewczyny i stał się jedynym jej pośrednikiem
ze światem zewnętrznym, przekonała się, że lepiej słyszy z za
mkniętymi powiekami, nie włączając innych zmysłów. Dlate
go nawet teraz, gdy była już tylko człowiekiem, orientowanie
się w ciemności nie sprawiało jej problemów. Nauczył ją tego
Lucyfer. Dobiegło ją cykanie zegara, pobrzękiwanie stalowego
haka trącającego o łańcuch, a wreszcie ciche drapanie pazurów
o beton - bestia się poruszała... Chwilę potem usłyszała jeszcze
inny oddech. W pomieszczeniu był ktoś trzeci. Nie tylko ogar,
za którym przyszła. Tylko gdzie? I kto taki?
Straszne odgłosy drapania rozległy się bliżej i Bliss usłyszała
warkot - niski, pierwotny i złośliwy. Wtedy szmer oddechu stał
się głośniejszy, bardziej rozpaczliwy - i nagle za drzwiami roz
legł się wrzask. Bliss wyskoczyła z kryjówki i pobiegła w tamtym
kierunku.
Brzęk!
Nóż hałaśliwie uderzył tuż na prawo od niej. Zwróciła się
gwałtownie w stronę dzwięku i zamarła. To był podstęp, prze
ciwnik chciał odwrócić jej uwagę. Ogar był teraz za nią, próbo-
wał odciągnąć ją od drzwi chłodni. Widziała, jak przygląda się
jej z cienia płonącymi żółtymi ślepiami. Czy ten stwór naprawdę
uważał ją za tak głupią? Owszem, nie posiadała już wampirzych
mocy, ale to nie znaczyło, że nie potrafiła się bronić. Nadal była
szybka. Jej ruchy wciąż były niebywale skoordynowane. Poru
szała się prędko i zwinnie niczym wyszkolony zabójca.
Bestia prychnęła i skrobnęła pazurami o posadzkę. Była roz
wścieczona i gotowa do skoku. Bliss uznała, że to jest ta chwi
la. Teraz albo nigdy. Rzuciła się ku otwartym drzwiom chłodni,
po drodze wskoczyła na stół i cisnęła przez całe pomieszczenie
kilkunastoma nożami. Ogar zerwał się do skoku, lecz dziewczy
na okazała się szybsza i kiedy dotarła do masywnych stalowych
drzwi, chwyciła klamkę, po czym, wykorzystując energię własne
go rozpędu, zatrzasnęła je za sobą. Chłodnia zamknęła się z mo
krym dzwiękiem i nagle dziewczynę opadła wątpliwość, czy aby
na pewno podjęła słuszną decyzję. Na jak długo starczy w środ
ku powietrza? Nie, teraz nie miała czasu, by się tym przejmować.
Podniosła z podłogi dwa noże, jeden wbiła w zamek, by zabez
pieczyć wejście, a drugi wsunęła do tylnej kieszeni spodni.
Bestia rzuciła się na zablokowane drzwi tak gwałtownie, że
aż zatrzęsły się framugi. Stwór był większy i bardziej niebezpiecz
ny, niż przypuszczała. Ujarzmić ogary? Cóż, będzie mieć szczę
ście, jeżeli ujdzie z życiem.
Rozejrzała się dokoła. Pod sufitem kołysało się kilkanaście
tusz. W powietrzu unosił się zjełczały, metaliczny odór. Prze
cisnęła się między ciałami zwierząt na tył pomieszczenia, skąd
dobiegał urywany oddech.
Na zimnej podłodze leżał chłopiec, na pewno nie starszy
od niej, przykuty łańcuchem do tylnej ściany. Obok niego spo
czywała deska do krojenia i piła. Nad głową więznia kołysał się
zardzewiały, pokryty zakrzepłą krwią hak. Kafelki na ścianach
zachlapane były intensywnie szkarłatnym płynem. Skóra chło
paka przybrała niebieskawy odcień, włosy pozlepiane miał pła
tami brudu... Na jego szyi i nadgarstkach zauważyła brzydkie
czerwone ślady, pozostawione przez ciężkie, żelazne okowy. Do
bry Boże, co tu się działo? - zastanowiła się Bliss, czując nagły
skurcz żołądka... Czy ogary właśnie tak postępowały ze swymi
ofiarami? Nie chciała myśleć o tym, przez co musi przechodzić
Jane, jeśli w ogóle pozostaje przy życiu...
Dziewczyna zadrżała, poczuła na skórze gęsią skórkę. Teraz,
gdy nie była już wampirem, jej ciało nie regulowało temperatu
ry tak sprawnie jak dawniej. Ale czy to chłód wywołał te dresz
cze, czy może raczej strach?
Pochyliła się i dotknęła twarzy chłopaka. Wciąż był ciepły.
Delikatnym gestem położyła dłoń na jego kościstym ramieniu.
- Wyjdziesz z tego - obiecała i zaczęła się zastanawiać, czy
nie skierowała tych słów również do siebie.
- Tak, ale ty nie! - Jego oczy nagle ożyły i zanim Bliss zdą
żyła choćby mrugnąć, chłopak chwycił ją za szyję i przygwozdził
do podłogi. Kolana zacisnął wokół pasa dziewczyny i rozciągnął
jej ramiona. Dopiero teraz spostrzegła, że kajdany nieznajome
go wcale nie były zapięte.
- Kim jesteś? - zapytała, z trudem dobywając kolejne słowa
z powodu silnego niczym imadło chwytu chłopaka. Przyjrzała
się jego twarzy i ze zdumieniem stwierdziła, że już ją kiedyś wi
działa. To jego zobaczyła w wymiarze uroku. Chłopak miał takie
same pozbawione wyrazu żółte oczy jak ogar, którego śledziła.
- Prawidłowe pytanie brzmi, kim ty jesteś? - spytał niskim,
pełnym złośliwości głosem. - Pochodzisz z podziemnego świa
ta. Nie zaprzeczaj. W przeciwnym wypadku nie miałabyś tego.
- Pociągnął za skórzany rzemień, na którym wisiało Kamienne
Serce. - Szpiegujesz dla Romulusa!
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz, ale jeśli myślisz, że ze mną
pójdzie ci łatwo jak z Jane, to bardzo się mylisz - rzuciła Bliss,
po czym wyciągnęła rękę i sięgnęła do tylnej kieszeni po ukryte
ostrze. Drżącymi palcami schwyciła rękojeść i niepostrzeżenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
