|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
życie.
To było dokładnie to czego chciałam, o czym myślałam cały dzień i
usiadłam przy stole niezdolna powstrzymywać mojego sztucznego serca
przed waleniem. Sprawił że brzmiało to tak prosto. Chciałam tego. By
męczyć się z tym co wszyscy inni myśleli że powinnam robić bo miałam
moje ciało było głupim posunięciem.
- Zamierzam to zrobić. - Powiedziałam a jego uśmiech stał się
szeroki.
- Wiedziałem. - Dał mi małe klepnięcie po ramieniu. To nie było tak
miłe jak pocałunek ale odwzajemniłam jego pocałunek. Spowodowało że
poczułam się dobrze z tą zmianą. Niebo będzie przeklęte jeżeli nie
pozwolą mi iść moją drogą a wtedy po prostu oddam im amulet z
powrotem i do diabła z nimi wszystkimi.
Radosne podniecenie zeszło w dół do moich palców u nóg prawie
tak mocne jak po jego pocałunku. Usadowiłam się mocniej na krześle,
ustawiając je z powrotem na wprost stolika z plecami do łuku
przedpokoju.
Josh wydał dzwięk zaskoczenia.
- Tutaj? Co zrobisz jeżeli ojciec wejdzie? - Przeniósł się do
stanowiska obok ekspresu do kawy z skoncentrowanym wyrazem a ja
wyciągnęłam rękę mając nadzieję że usiądzie obok mnie.
- Chcę żebyś był przy mnie gdy będę to robić. - Powiedziałam
machając stopą pod stołem.
- Ty w moim pokoju po północy to się nie zdarzy. Mówimy o moim
wkurzonym tacie. Dach też odpada. Ron może nadal tam być.
- Dobra ale możemy iść gdzieś indziej. - Powiedział ze
skrzyżowanymi ramionami gdy spojrzał przez czarne okno na ulicę.
- Barnaba będzie tu za godzinę. - Powiedziałam niecierpliwie.
- To nic takiego. Będzie ok. Josh. Gdy robiłam to pierwszy raz
byłam w biurze gliniarza. Poza tym co myślisz że się wydarzy? Wsuwam
się do swojego ciała i zrobione! - Zrobił minę i kiwnęłam na niego
palcami. - Pocałunek na szczęście? - Powiedziałam czując gorąco. Nie
mogłam się doczekać by dostać swoje ciało z powrotem. Wszystko czułam
z Joshem było filtrowane przez mój amulet i chciałam być po prostu
ponownie sobą. Josh zaśmiał się a jego ramiona rozluzniły się gdy zrobił
te kilka kroków które nas dzieliły.
- Pocałunek na szczęście. - Powiedział jedną ręką obejmując moją a
drugą kładąc płasko na stole przed nami. Z ostatnim spojrzeniem na
korytarz z którego mógł przyjść mój tata pochylił się nad stołem
przechylając głowę i jego usta spotkały moje. Odetchnęłam w niego
wyobrażając sobie jak jego aura miesza się z moją. Zamknęłam oczy i
pochyliłam się do przodu gdy nasze usta się razem poruszały a pamięć o
moim sercu wydała uderzenie. Chcę być znowu żywa, pomyślałam kiedy
moje palce uścisnęły lekko jego a potem puściły.
Jego oczy otworzyły się gdy się odsunęliśmy a jego wzrok był na
korytarzu zanim powrócił do mnie.
- Jeśli jesteś pewna? - Powiedział wyciągając krzesło i usiadł twarzą
do łuku przedpokoju. Moje serce nadal waliło gdy wzruszyłam
ramionami, oblizując moje usta jakbym chciała przypieczętować pamięć o
tym co się stało.
- Powiedz mi jeśli go usłyszysz schodzącego schodami w dół, ok.? -
Josh położył ręce płasko na stole kiwając głową
- Ok.
Boże mam nadzieję że to zadziała. Czułam się jakby kończył mi się
czas. Uśmiechając się do Josha zamknęłam oczy i skupiłam się na sobie.
Czułam jak wziął mnie za rękę i uścisnęłam jego palce. Aatwo było znalezć
moją mapę myśli po stronie terazniejszości i odchodzące od niej wątki
życia wszystkich innych. Widziałam niebieską linię Josha wijącą się
mocno przy mojej. Barnaba i Nakita mieli zamknięte myśli ale nie
obecność. Przeniosłam moją świadomość wyżej znajdując linie moich
myśli które były powiązane z amuletem i ciągnęły mnie w przyszłość. A
między nimi był jasno niebieski i żółty blask mojego ciała zatrzymanego
w czasie i czekającego na mnie.
- Mogę to zrobić. - Odetchnęłam i pozwoliłam mojej świadomości
wpaść do przestrzeni między nimi. Jak stopa w dobrze dopasowanym
bucie tak moja dusza westchnęła i włożyła moje ciało. Pamięć o ustach
Josha na moich została zastąpiona przez smak soli. Szum lodówki ucichł,
a nadszedł dzwięk fal. Dyszałam gdy skurcze skręcały moje wnętrzności.
Josh krzyknął ale brzmiało to cienko i nierealnie. I z takim samym
rodzajem intelektualnego relaksu użyłam tego aby puścić linię czasu i
zacząć się dalej przemieszczać a moje myśli powróciły do chwili w czasie.
Byłam tu wcześniej i to robiło różnicę. Z lekkim opóznieniem poczułam
obecność i swoją zmianę z powrotem w ciele i w synchronizacji z
wszechświatem. Byłam tu i nie było odwrotu. Moje serce waliło i
ekscytujące uczucie rozlało się przeze mnie gdy siedziałam w
przestronnym słonecznym pokoju. Spojrzałam w dół na moją rozdarta
sukienkę nie wierząc jak czułam brudny materiał oblepiony krwią między
moimi palami. To stało się szybko. Byłam w moim ciele. Zawroty głowy
uderzyły mnie i złapałam oddech niemal zapominając go wypuścić.
Musiałam oddychać! Moje ręce podążyły do mojej szyi i znalazłam mój
amulet. Podciągając nogi szarpnęłam moje palce u stóp z zimnej
marmurowej podłogi. Wszystko wydawało się iść powoli i byłam cała
obolała. Nie było żadnej metki u nogi ale zapamiętałam oderwanie go.
Podniosłam moją rękę do pulsującego miejsca z przodu głowy i
dokładnie badając czoło czułam siniaka. Moje ramię i klatka piersiowa
bolały. Podciągnęłam zabrudzony brudem przód sukienki by spojrzeć na
swój przód i zobaczyć sińce tam gdzie były pasy bezpieczeństwa. Byłam
naprawdę w moim ciele. Ono było moje.
- Zrobiłam to. - Krzyknęłam słysząc echo mojego głosu a mewy na
zewnątrz zdawały się ze mnie drwić. Zakaszlałam i skuliłam się na
miękkiej kanapie trzymając swoje żebra tak by nie bolały.
- Zrobiłam to. - Szepnęłam nie troszcząc się że to bolało. Zrobiłam
to i zastanawiałam się czy mój rezonans się zmienił bo byłam znów w
moim ciele. Zdałam sobie sprawę z tego że czarne skrzydła nie będą już
problemem. Ale mój zwycięski uśmiech zawahał się i zniknął. Podnosiłam
się powoli aż byłam pewna że mogę wstać i pokuśtykałam w kierunku
najbliższych drzwi gorączkowo szukając jednej z rzeczy które nie były
potrzebne mi od sześciu miesięcy. Ja naprawdę to zrobiłam. Jak to
mówią dowód jest w deserze. Albo tak jak w tym wypadku w sedesie.
Musiałam iść do łazienki w najgorszy sposób i nie miałam pojęcia gdzie to
było.
Rozdział 8
Tłumacz: gosia2341
Korekta: Tempted-Hell
Przeciągnęłam ręką po gładkiej marmurowej ścianie aż poczułam
się jedwabiście i wyszłam z łazienki. Znalezienie tego zajęło mi całe
beznadziejne trzy minuty. Ogromna pralnia była wyłączona z kompleksu
pokoi co zgaduję było prywatną kwaterą Kairos a. Kairos, ten sam koleś,
który mnie zabił. Przyznaję mu jedno miał gust. Wszystko co znalazłam
w mojej szalonej pogoni po łazience było wysoce eleganckie. Zimne i
precyzyjne. A plakat zespołu lub stojak na CD wyglądały nie na miejscu,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
