|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Masz coś do jedzenia, Billy?
Już miał skłamać, ale pomyślał przez chwilę. Sięgnął za pazuchę.
- Proszę, mam parę sucharów. Chce pan? Są trochę pokruszone.
Rura upadła na pokład i potoczyła się na bok. Wyciągając przed siebie obie ręce, mężczyzna
podszedł do Billy'ego. - Rzucajcie chleb waszym głodnym. Wróci on bowiem do was po wielu
dniach. Czy wiesz skąd są te słowa?
- Nie, nie wiem - powiedział niepewnie Billy, wysypując suchary w stulone dłonie.
- Nie oczekiwałem nawet, że będziesz wiedział - stwierdził mężczyzna tonem skargi. Usiadł w
tym samym miejscu co przedtem, oparł się plecami o ścianę i zaczął miarowo przeżuwać pieczywo.
- Jesteś poganinem, jak się domyślam, żółtym poganinem, chociaż to nie ma znaczenia. Wszyscy
jesteśmy przez Niego stworzeni i ciebie to też dotyczy. Chcesz spać, śpij. Jest tu dość miejsca dla
dwóch.
- Mogę sobie iść, pan był tu pierwszy.
- Boisz się mnie, co?
Billy odwrócił głowę. Nie mógł znieść tego niezmiennego spojrzenia.
- Anie powinieneś, nasz strach bowiem ma się ku końcowi. Wiesz, co to oznacza? Czy wiesz, co
kryje się w cyfrach oznaczających ten rok?
Billy usiadł w milczeniu. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Mężczyzna dojadł okruszki, wytarł
ręce w brudne spodnie i westchnął ciężko.
- Możesz nie wiedzieć. Idz spać, nie masz się czego bać. Nikt nie będzie cię niepokoił. W naszej
wspólnocie mamy ścisłe reguły dotyczące własności i naruszania cudzego terenu. Zwykle tylko
zupełnie niezorientowani obcy zjawiają się tutaj i próbują gdzieś wejść, chociaż, gdyby rozniosło
się, że warto, to chętnych byłoby więcej. Lecz tutaj i tak nikt nie przyjdzie, wszyscy wiedzą, że nie
mam niczego, czego można by pożądać. Możesz spać, tutaj jesteś bezpieczny.
Wydawało się, że zasnąć tutaj byłoby szaleństwem i to niezależnie od zmęczenia, przynajmniej
jak długo ten dziwny mężczyzna nie odwróci wzroku. W końcu jednak Billy położył się pod
ścianą, czujny, z otwartymi oczami i zamyślił się. Co robić dalej? Mężczyzna tymczasem mruczał
coś do siebie i drapał się pod koszulą po żebrach. Do uszu Billy'ego dobiegło naraz piskliwe
brzęczenie - klepnął dłonią trafiając komara. Po chwili drugi ugryzł go w nogę. Billy zaraz
rozdrapał tworzącą się opuchliznę. Wyglądało, że statek aż roił się od komarów. Co zrobić?
Spróbować odejść?
Z nagłym przerażeniem zdał sobie sprawę, że spał. Słońce chyliło się ku zachodowi, świecąc
wprost w otwarte wejście. Usiadł niezdarnie i rozejrzał się. Kabina była pusta. Poobijany bok bolał
nie do zniesienia. Z zewnątrz dobiegł znowu dzwięczący, metaliczny odgłos. Tak, to właśnie go
obudziło. Tak cicho jak tylko mógł, wyszedł na zewnątrz i spojrzał w dół. Znany mu już
mężczyzna wspinał się na pokład, a rura, z którą się najwidoczniej nie rozstawał, uderzała o gródz -
to właśnie czyniło ten hałas. Billy cofnął się, gdy mężczyzna rzucił rurę przed siebie, a potem sam
wciągnął się na pas stalowego pokładu.
- Punkty poboru wody są zamknięte - powiedział, stawiając starą puszkę po farbie, którą
przyniósł ze sobą. - Ale znalazłem miejsce, gdzie jeszcze stoi woda z wczorajszego deszczu.
Chcesz się napić?
Billy przytaknął, zdając sobie sprawę z tego, że gardło ma wysuszone na wiór. Ujął podaną mu
puszkę. Była wypełniona w połowie czystą wodą, przez którą widać było zeschłe resztki zielonej
farby. Woda była bardzo dobra.
- Wypij więcej. Ja wypiłem swoje, gdy napełniałem puszkę. Jak masz na imię? - spytał biorąc
puszkę z powrotem .
Pułapka? Przecież powinien pamiętać, gdy wczoraj mu się przedstawiłem.
- Billy - nie odważył się podać innego.
- Do mnie możesz mówić Piotrze. Możesz zostać tu jak długo zechcesz. - Mężczyzna wszedł z
puszką do środka i zdawał się zapomnieć o kawałku rury. Billy spojrzał na nią podejrzliwie. O co
tu właściwie chodzi? - Zostawiłeś rurę - zawołał.
- Przynieś ją proszę. Nie powinienem o niej zapominać. Połóż ją - powiedział, gdy Billy wszedł
do środka. - Jeśli pamiętam, to mam jeszcze gdzieś schowany drugi taki kawałek. Będziesz mógł
brać go ze sobą, gdybyś wychodził na zewnątrz. Niektórzy z naszych sąsiadów bywają
niebezpieczni.
- Strażnicy?
- Nie. Na nich nie warto zwracać większej uwagi. Ich praca to synekura, nie tęsknią za
przeszkadzaniem nam bardziej niż my za nimi. Jak długo nie plączemy się na widoku, to możemy
tu być. Od nich po prostu trzymaj się z daleka. Sam zobaczysz, że nie przyglądają się wszystkiemu
zbyt dokładnie, po co mieliby szukać guza, skoro i tak im płacą. Sensowni ludzie. Cokolwiek warte
było wyniesienia, zniknęło stąd już parę lat temu. Strażnicy zostali tylko dlatego, że nikt nigdy nie
postanowił nic konkretnego o losach tego miejsca. Najłatwiej było po prostu o nim zapomnieć i tak
też zrobiono. Ci ludzie są żywymi symbolami naszej kultury, jej rozkładu, tak jak to pustkowie
kryje w sobie więcej znaczeń niż na to wygląda. Dlatego tu mieszkam. - Objął rękami kościste
golenie, złożył się i oparł podbródek na kanciastych kolanach. - Czy wiesz ile wejść prowadzi na
ten teren? - Billy zaprzeczył gestem głowy, usiłując zrozumieć o czym też Piotr mówi. - No to ci
powiem. Jest ich osiem, z tego tylko jedno w użyciu, dla strażników. Pozostałe są zamknięte i
zaplombowane, siedem pieczęci. Czy to nic ci nie mówi? Siedem pieczęci? Nie, widzę, że nie. Ale
są jeszcze inne znaki, niektóre ukryte, niektóre jasno widoczne. A będzie ich jeszcze więcej.
Niektóre istnieją już obok nas od stuleci, tak jak to wielkie miasto zepsucia zwane Babilonem,
które nigdy nie było Rzymem, jak wielu fałszywie wierzyło. Czy wiesz, jak nazywa się tamto
miasto? - Tam? Chodzi panu o Nowy Jork?
- Tak, ale to tylko jedno jego imię, inne bowiem, już od dawna jest używane i nikt przeciwko
temu nie protestuje, to Babilon nad rzeką Hudson. Jak zatem rozumiesz, tu jest wszeteczeństwo i tu
się ono lęgnie i wkrótce nastąpi Armageddon i stąd ja musiałem się pojawić. Czy uwierzysz, że
kiedyś byłem księdzem?
- Tak, pewnie - powiedział Billy, ziewając i rozglądając się po kabinie.
- Kapłan Kościoła powinien mówić prawdę i ja to czyniłem, a oni wyrzucili mnie i teraz są
zupełnie jak ci, którzy wabią antychrysta do swoich komnat. Kolegium kardynałów doradziło Ojcu
Zwiętemu, by cofnął klątwę, którą niegdyś Kościół obłożył niszczenie życia nie narodzonego, i on
rozważa to poważnie, a tymczasem wszystkich nas obowiązuje prawo Boże. Powiedział On, byśmy
mnożyli się i nam tak wypada, i dał nam rozum, by leczyć choroby, a słabych czynić mocnymi, i
oto, gdzie leży prawda. Już niedługo nadejdzie millenium, świat zaś zaludniony jest oczekującymi
na Niego duszami. To jest prawdziwe millenium. Fałszywi prorocy twierdzili, że miał to być rok
tysięczny, lecz teraz w tym jednym mieście więcej jest ludzi niż wówczas było na całym świecie.
Teraz wybija godzina. Widzę, jak się zbliża, odczytuję znaki. Zwiat nie zniesie już więcej,
rozpęknie się na części pod ciężarem mas ludzi, ale nim to nastąpi, aniołowie zadmą w siedem trąb,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
