|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
niec Klopsa odpływał sobie po prostu w morze w poszukiwaniu żywności, zabawy
albo nowego towarzystwa.
Nikt tu nie spał, nie było fizycznych kontaktów poza służącymi rozmnażaniu.
Nikt nie budował wieżowców ani cmentarzy.
Gdy ktoś przestawał się obracać ze starości, na skutek wypadku, ataku dra-
pieżnika lub kontaktu z trującymi roślinami, nie zwracano na niego uwagi, a gazy
powstałe w trakcie rozkładu szybko wynosiły ciało na powierzchnię, gdzie zaj-
mowały się nim ptaki i ryby.
60
Conway rozmawiał z kilkoma istotami, które były zbyt wiekowe, aby się sa-
modzielnie obracać, i które utrzymywano przy życiu sztucznym odżywianiem.
Cały czas przebywały w mechanicznych obrotowych instalacjach. Nie potrafił
orzec, czy odsuwano ich śmierć ze względu na szczególne przymioty, czy może
chodziło raczej o eksperyment. Niemniej stwierdził, że poza wycinkową geriatrią
i położnictwem innej medycyny tutaj nie praktykowano.
* * *
Tymczasem zespoły zwiadu sporządzały dokładne mapy planety i przywoziły
na pokład próbki. Większość z nich wyprawiano od razu do szpitala i wkrótce
Thornnastor zaczął przysyłać wyniki analiz oraz propozycje trybu leczenia. We-
dług naczelnego Diagnostyka patologii Klops wymagał pilnie pomocy medycz-
nej. Conway i Edwards, którzy pierwsi przejrzeli dane i odbyli kilka lotów na
niskim połapie, zgadzali się z nim w całej rozciągłości.
Chyba możemy postawić wstępną diagnozę rzucił ze złością Conway.
Wszystko przez te nasze istoty. Zbyt swobodnie zaczęły używać broni jądrowej!
Niemniej całej sytuacji medycznej nie znamy, przede wszystkim zaś brakuje nam
odpowiedzi na kluczowe pytanie. . .
Czy na sali jest lekarz? podsunął z uśmiechem Edwards. A jeśli tak,
to gdzie?
Właśnie odparł Conway, który wcale nie był rozbawiony.
Za iluminatorem przetaczały się powoli niskie fale, nad którymi unosił się wo-
al mgły osrebrzonej księżycowym blaskiem. Księżyc, którego orbita przebiegała
niemal na granicy Roche a i który mógł zostać rozerwany na cały rój mniejszych
i większych brył, stwarzał kolejne zagrożenie, odległe wszakże o jakiś milion lat.
Na razie jego sierp opromieniał morze, wyrastającego na sześćdziesiąt metrów
Descartes a i dziwnie spokojny brzeg.
Spokojny, bo martwy. Padlina nie interesowała tutejszych drapieżców.
A gdybym zbudował sobie wirującą ramę, co wtedy rzekłby O Mara?
spytał Conway.
Edwards pokręcił głową.
Hipnotaśma Surreshuna jest bardziej niebezpieczna, niż pan sądzi. Miał
pan szczęście, że nie postradał zmysłów. Poza tym O Mara już o tym myślał i od-
rzucił taki koncept. Ruch obrotowy pod wpływem zapisu, czy to w specjalnie
zbudowanym module, czy to na obrotowym krześle, pomógłby tylko na jakiś czas.
Tak powiedział. Ale spytam go raz jeszcze, jeśli pan nalega.
Wierzę panu na słowo mruknął zamyślony Conway. Zastanawiam się
ciągle, gdzie można by znalezć jakiegoś tutejszego lekarza. Może tam, gdzie jest
najwięcej ofiar, czyli wzdłuż linii brzegowej. . .
61
Niekoniecznie zaprotestował Edwards. To rzeznia, a w rzezni lekarze
trafiają się rzadko. Proszę też nie zapominać, że na tej planecie jest jeszcze jedna
inteligentna rasa, która zbudowała owe cudowne narzędzia. Może lekarze należą
właśnie do niej i trzeba ich szukać poza społeczeństwem toczków?
Może przyznał Conway. Ale tubylcy gotowi są nam pomagać i do-
brze będzie jak najszerzej z tego skorzystać. Chcę poprosić o zgodę i towarzy-
szyć któremuś z tutejszych podróżników, gdy ruszy na dalszą wyprawę. Może się
okazać, że nie będzie chciał przyzwoitki i powie mi, gdzie mogę sobie włożyć
tę prośbę, ale wiemy już, że tutaj, na obszarach zabudowanych, nie ma lekarzy
i tylko podróżnicy mają szansę ich spotkać. Tymczasem spróbujmy poszukać tej
drugiej inteligentnej rasy.
Dwa dni pózniej Conway nawiązał znajomość z jednym z pobratymców Sur-
reshuna, który pracował w pobliskiej elektrowni atomowej. Ta przypominała le-
karzowi prawdziwy dom, miała bowiem porządne ściany i dach. Obcy nazywał
się Camsaug i po zakończeniu zmiany, za dwa do trzech dni, chciał ruszyć na
wyprawę wzdłuż nie zasiedlonego odcinka wybrzeża. Nie miał nic przeciwko to-
warzystwu, jeśli tylko Conway będzie się trzymał z dala od niego w pewnych
okolicznościach. Potem bez najmniejszego wstydu opisał szczegółowo, o jakie
okoliczności chodzi.
Camsaug słyszał coś o opiekunach , ale wyłącznie z drugiej lub trzeciej rę-
ki. Nie cięli i nie szyli nikogo jak ziemscy lekarze, lecz co robili dokładnie, tego
toczek nie wiedział. Stwierdził tylko, że często zabijają tych, którymi mieli się
opiekować, a ponadto są głupi, wolni i z jakiegoś powodu trzymają się najru-
chliwszych i najniebezpieczniejszych fragmentów wybrzeża.
To nie rzeznia, majorze, ale pole bitwy wyjaśnił Conway. Na polu
bitwy lekarze są chyba zwykle obecni. . .
Nie mogli jednak czekać, aż Camsaug zacznie wakacje. Raporty Thornnasto-
ra, wyniki badań próbek oraz własne obserwacje nakazywały pośpiech.
Klops był bardzo chorą planetą. Rodacy Surreshuna zbyt swobodnie obcho-
dzili się z dopiero co odkrytą energią atomową głównie dlatego, że jako dy-
namicznie rozwijająca się kultura nie mogli sobie pozwolić na tolerowanie nie-
ustannego zagrożenia ze strony wielkich lądowych drapieżników. Odpalając serię
ładunków jądrowych kilka kilometrów w głębi lądu, oczywiście tak, by wiatr nie
zniósł opadu nad ich teren, usuwali jednocześnie olbrzymią połać żywej tkanki
drapieżcy. Teraz potrafili już nawet zakładać na martwym lądzie bazy prowadzą-
ce mnóstwo badań naukowych.
Nie przejmowali się, że skażenie radioaktywne powoduje u mieszkańców lądu
choroby, w tym liczne nowotwory. Gigantyczni dywanowi drapieżcy byli ich
naturalnymi wrogami. Przez wieki pożerali każdego roku setki toczków, które
teraz brały po prostu odwet.
62
Czy te dywany są żywe i rozumne? spytał z irytacją Conway, lecąc nad
olbrzymią połacią cielska, które niewątpliwie trawiła zaawansowana gangrena.
A może pod nimi albo w nich żyją jakieś mniejsze stworzenia? Tak czy owak,
toczki będą musiały przestać używać tych brudnych bomb!
Zgadzam się westchnął Edwards. Ale będziemy musieli powiedzieć
im to taktownie. Proszę nie zapominać, że jesteśmy tu tylko gośćmi.
Trudno taktownie powiedzieć komuś, by przestał się zabijać!
Chyba miał pan dotąd wybitnie rozgarniętych pacjentów, doktorze rzu-
cił Edwards. Jeśli dywany to inteligentne istoty, a nie tylko żołądki z paroma
narządami do chwytania pokarmu, to powinny mieć oczy, uszy czy układ nerwo-
wy, czyli to wszystko, co pozwala reagować na bodzce środowiska. . .
Podczas pierwszego lądowania Descartes a odnotowano pewną reakcję
odezwał się Harrison z fotela pilota. Jedna z bestii próbowała nas połknąć! Za
kilka minut będziemy przelatywać w pobliżu tego miejsca. Chcecie spojrzeć?
Oczywiście rzekł Conway. Otwarcie paszczy może być instynktowną
reakcją głodnej i bezrozumnej istoty. Jednak inteligencja też gdzieś tu jest, bo
przecież to narzędzie, które dostało się na pokład, nie pojawiło się znikąd.
Opuścili chory obszar i lecieli teraz nad rozległymi polami intensywnie zie-
lonej roślinności. Rola tych roślin w ekosystemie była trudna do ustalenia, gdyż
nie odświeżały one powietrza. Okazy, które Conway badał w laboratorium De-
scartes a, miały długie, cienkie korzenie i cztery szerokie liście, które przy braku
światła zwijały się ciasno, ukazując żółte spody. Cień statku zwiadowczego cią-
gnął więc za sobą na tle jasnej zieleni żółty kilwater. Przypominał on ślad, jaki
zostawia samotny punkt na ekranie oscyloskopu.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
