|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Waleria sobie radzi.
Milczeliśmy długo. On oglądał wzór na dywanie, ja drzewa za oknem. Wreszcie
zdusił papierosa na spodku, przechylił w moją stronę rozdygotaną twarz i kładąc
mi rękę na dłoni, zapytał z troską i bezgraniczną czułością:
- PÅ‚acze?
Potrząsnęłam przecząco głową, nie mogłam wydobyć z siebie głosu, chciałam, żeby
już poszedł. Nie mogłam znieść jego miłości, nie miałam siły na nią patrzeć. Nie
powiedzieliśmy sobie niczego więcej. Odprowadziłam go do furtki, odszedł, a ja
przez chwilę spoglądałam jeszcze na trawnik przed domem i na młodziutkie drzewa
podparte palikami. Pózniej poszłam na górę, żeby wywietrzyć porządnie pokój i
umyć szklanki. Ty już wiesz, domyślasz się, prawda? Nie było dymu w pokoju, nie
było spodka z popiołem i nie było szklanek.
Marzyłam o zimnej coca-coli z lodem. Wrzuciłam do szafy baranie skóry, poszłam
do łazienki pod szybki prysznic i już jako tako przytomna wybrałam się do Anny
Marii . Było jeszcze wcześnie i w pierwszej chwili wydawało mi się, że nikogo
tam nie ma, ale kiedy już szłam z moją butelką, szklanką i lodem, żeby usiąść
przy najbliższym stoliku, dostrzegłam wciśniętą w kącik pod oknem Walerię.
Zobaczyłam stojące przed nią dwie butelki po coli i dwie szklaneczki, jedna
pusta, druga, ta bliżej Walerii, opróżniona do połowy. Waleria była tak
wpatrzona w blat stolika, że nawet nie zauważyła mojego wejścia, ani
tego, że zbliżałam się do niej. Przez chwilę zawahałam się, czy przypadkiem nie
będzie lepiej, jeżeli zostawię ją samą, ale właśnie wtedy podniosła wzrok i
zobaczyła mnie. Poklepała ręką miejsce na kanapce.
- Chodz tu, proszÄ™ ciÄ™...
Usiadłam obok niej i nalałam colę do szklanki, w której zaklekotały kostki lodu.
- Miałaś randkę? - zapytałam patrząc na pustą butelkę.
- Złapał mnie, jak szłam do ciebie, i zaciągnął tutaj.
- Rozmawialiście?
- Trochę. Obiecywał, że koniec z tym, a marychą pachniał na kilometr. Oczy
majak królik.
- Co mu powiedziałaś?
- %7łeby poszedł do diabła - odparła spokojnie.
- I poszedł?
- Jak widzisz.
Była taka spokojna, jakby przed chwilą odpędziła od siebie tylko utrapioną
muchę, jedynie policzek drżał jej leciutko.
- Był u mnie twój tatuś, Walerio - powiedziałam z wielkim trudem. - Nigdy mi o
nim nie opowiadałaś.
Uśmiechnęła się leciutko.
- Możliwe. A czy ty tak łatwo opowiadasz o największych miłościach swojego
życia?
- Nie, nie opowiadam.
Patrzyła na mnie. Myślałam, że zapyta, po co przyjechał, dlaczego u mnie był,
ale nie, zapytała o coś innego.
- Jest piękny, prawda?
Nie umiałam odpowiedzieć. Uderzyła mnie wyrazistość jego twarzy, nie jej uroda,
ale kiedy w końcu mówiłam Walerii, że tak, że jej tatuś jest piękny, nie czułam,
że mijam się z prawdą, na pewno był piękny.
- Uwielbia nas, naprawdę, nie przesadzam. Zwłaszcza... Przerwała i napiła się
coli.
- Zwłaszcza... - zaczęła znowu.
Złożyła dłonie jak do modlitwy i pocierała jedną o drugą. Długie, szczupłe,
znerwicowane palce.
- Nie mów, Walerio.
- Zwłaszcza Aleksandra.
Wieczorem zadzwoniłam do Natana, bo bardzo chciałam usłyszeć jakiś fragment
dialogu z tej książki, która kiedyś była moim życiem.
Moja Kochana, przeczytałam to, co napisałaś o moim Tatusiu. Niestety, nie wynika
z tego, jak bardzo Go kochamy. Nie mam pojęcia, dlaczego Oni ciągle mówią o
chrzcinach siostrzeniczki, przypuszczam, że ta mała wcale nie była teraz
chrzczona. Może zwyczajnie nie chcą się przyznać, że przyjeżdżają tu specjalnie
po to, żeby przekonać się, czy ze mną jest wszystko w porządku.
MO%7Å‚E NIE UFAJ MI?
Okropne, powinni mi ufać, wiem, że na to zasługuję, ale z drugiej strony, kiedy myślę, jakie mają
doświadczenia za sobą, muszę zrozumieć Ich obawy, prawda? Więc, niech sobie mówią, że
przyjeżdżają na chrzciny siostrzeniczki.
ROZUMIEM ICH!
Waleria
Jeszcze:
martwię się, że mój Tatuś jest taki biedny i chory. Zawsze był i jest WSPANIAAYM TAT.
Zabierał nas ze sobą na ryby, uczył angielskiego, chodził do muzeów, grał z nami w badmintona,
nigdy nie krzyczał, zawsze tłumaczył. Był z nas dumny. Zwłaszcza z Aleksandra, który każdą klasę
kończył z wyróżnieniem, dopóki nie zaczął wąchać kleju, palić marychy, a potem brać prochów. Ja
tam zawsze w szkole byłam w ogonie i było mi SZALENIE PRZYKRO, ale tylko ze względu na
Tatusia. Wyróżniał Aleksandra, chociaż STARAA SI tego nie robić. Wyróżniał go. Na imieniny
Tatusia zawsze sami robiliśmy prezenty. Potrafiłam kiedyś przez cały tydzień robić Mu zakładkę
do książki, mozoliłam się nad nią. Aleksander wziął kawałek deski, wbił w nią gwózdz i
powiedział, że to jest specjalne urządzenie na Tatusia notatki, żeby się wszędzie na plątały. Ten
kawałek deski z gwozdziem od lat leży na biurku Tatusia. Moją zakładkę znalazłam między
gazetami w tydzień po Jego imieninach. Był taki zawstydzony, kiedy dawałam Mu ją drugi raz.
Tego dnia, kiedy wrócił do domu, przyniósł mi śliczną książkę o zwierzętach, Aleksandrowi nic nie
przyniósÅ‚, tego dnia WYRÓ%7Å‚NIA MNIE, ale sama rozumiesz...
TO BYAO STO LAT TEMU! Byliśmy wtedy taką normalną rodziną.
Waleria
z
I znowu kartka dla Ciebie
Taka jestem ciekawa, czy potrafisz ludziom przebaczać? Ja mam z tym szalone kłopoty. Mogę
przebaczać tylko wtedy, jeżeli rozumiem, dlaczego mam to zrobić. I wtedy tak, potrafię. Czasami
przebaczam, ale nie zapominam, to podobno zla cecha charakteru. Co Ty o tym myślisz?
Cztery wytworne damy HOSODA EISHI
Przebaczenie
I czegóż ci nie przebaczę Uśmiechając się jak gejsza? Nawet słowa od lodu zimniejsze, Nawet to,
że cię już nie zobaczę...
(M. Pawlikowska-Jasnorzewska)
I
? ?????ł ie widziałam Walerii przez dwa dni i byłam z tego zadowoio-
Nna. Po coli z lodem, którą wypiłam w Annie Marii , bolało mnie gardło. Na zewnątrz znowu
spadało ciśnienie, a na to zawsze zle reagowałam. Byłam rozbita i w złej formie. Tymczasem
Waieria poznała jakąś miłą dziewczynę, która chodziła w góry z rodzicami. Zaproponowali
Walerii, żeby poszła z nimi na dwudniową wycieczkę, i obydwie ucieszyłyśmy się ^*" " z tej
propozycji. Każda z nas miała w ten sposób swój plan, który swobodnie mogła realizować: ona
poszła w góry w miłym towarzystwie, ja mogłam spokojnie chorować. Pierwszego dnia posunęłam
się nawet do tego, że leżałam w łóżku, spałam, czytałam , karmiłam się echinaceą i nic więcej.
Następnego czułam się już lepiej, ale jeszcze ruszałam się jak mucha w smole. Po południu
zamarzyła mi się szklanka gorącej, mocnej herbaty, ale kiedy już ją sobie zrobiłam, okazało się, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
