|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
musnął skrzydło spłoszonego motyla.
Znalazł ją nad brzegiem strumyka. W białej sukni
do kostek, kapeluszu z szerokim rondem, który ocie
niał połowę jej twarzy. Na kolanach trzymała małą,
złotą harfę. Nie przerywając gry, odwróciła do niego
głowę. Uśmiechnęła się zagadkowo.
- Co tutaj robisz? - spytał.
- Czekam na ciebie. OdpoczÄ…Å‚eÅ› trochÄ™?
Przyklęknął przed nią, powoli uniósł rękę i do
tknął jej ramienia. A więc nie była zjawą... Czuł cie
pło jej skóry, delikatny oddech.
- Morgana?
- Nash? - szepnęła z czułą drwiną.
- Gdzie jesteśmy?
- We śnie. Twoim i moim. - Odłożyła na bok har
fę i ujęła w dłonie jego ręce. - Jeżeli podoba ci się
to miejsce, możemy na chwilę zostać. Jeżeli wolisz
być gdzie indziej, przeniesiemy się tam, gdzie ze
chcesz.
Nora Roberts
176
- Dlaczego?
- Bo ci to potrzebne. - Musnęła wargami jego
rękę. - Dlatego, że cię kocham.
Ani cienia paniki... Słowa, których nie lubił - któ
rych się bał - zachwyciły go swoim brzmieniem.
Przepełniły radością serce. Uśmiechnął się.
- Czy to siÄ™ dzieje na jawie?
- Jeżeli chcesz, żeby tak było... Jeżeli mnie pra
gniesz.
Powoli zsuwał z jej głowy kapelusz, patrząc za
uroczony, jak czarne włosy rozsypują się po ramio
nach i plecach.
- Morgano, czy ja śnię? Czy zostałem zaczaro
wany?
- Nie bardziej niż ja, kochany. - Ujęła w ręce jego
głowę, potem przyciągnęła do siebie gwałtownie, jak
by bojąc się, że czar pryśnie. - Nash, tak bardzo
cię pragnę - szeptała, dotykając jego ust. - Kochaj
się ze mną... Tutaj, w tej chwili. Tak jakby to był
nasz pierwszy i ostatni raz. Jedyny raz...
Czy mógł się jej oprzeć? Skoro to sen... Niech
będzie, co chce.
Znalazł się poza miejscem i czasem. Donikąd się
nie spieszył, rozkoszował się każdą chwilą, odczuwał
wyrazniej każdy zapach i każdy dotyk. Gdyby wie
dział, jakie to proste, myślała Morgana. Tak niepo
dobni jedno do drugiego, śnili teraz wspólny sen.
Przez godzinę, albo dwie, będą należeć do siebie bez
reszty. Wszystko będzie możliwe.
Uniósł się na łokciach. Opuszkami palców błądził
po jej policzkach, linii nosa i brody, jakby od nowa
poznajÄ…c rysy twarzy.
- Chcę się obudzić - powiedział. - Chcę, żeby to
się działo naprawdę.
Zniewolenie
177
- Wszystko zależy od ciebie. Cokolwiek postano
wisz stąd zabrać, będzie nasze na zawsze. Najpra
wdziwsze.
Rozwiązał pasek jej sukni, zsuwał z ramion cien
ką tkaninę, rozpoznając dłońmi upragnione kształty.
Po chwili na trawie leżało ich porzucone ubranie,
a delikatne promienie światła igrały po złocistej skó
rze Morgany. Wszystko było realne. Kiedy przykrył
ją swoim ciałem, przysiągłby, że ich serca biją na
prawdÄ™ - szybkim, niespokojnym rytmem.
Objął ją mocno i schował twarz w jej włosach.
Wyprężyła się i cichym pomrukiem zadowolenia
przywitała ciepłe, zachłanne wargi, przesuwające się
od piersi do brzucha, coraz niżej. Poczuła szorstkie
policzki między udami, usta pieszczące ją coraz żar
liwiej .
Krew napłynęła jej do twarzy. Pocałunki Nasha
parzyły, przyprawiały ją o zawrót głowy, oszałamiały.
- Nash, jak to... - szepnęła niskim, łamiącym się
głosem.
- Magia, kochanie. Przecież wiesz...
- Och, Nash, kochaj mnie - błagała.
Zaśmiał się cicho i pocałował ją w usta. Potem
spojrzał na nią, jakby czekając na odpowiedz. Dy
gotała spragniona, błądziła palcami nieprzytomnie
po jego plecach, poruszała się pod nim prosząco.
Zwlekał nadal, chociaż czuł, że zbliża się do granic
wytrzymałości. Jej gotowość, jej giętkie ciało, wszy
stko go rozpalało.
Smak jej skóry. Miód i płatki róży. Zamglone oczy.
Wszystko, co było Morgana, wzmagało jego pożądanie.
- Kochaj mnie, Nash.
Gładził ją delikatnie, a kiedy w końcu ułożył wy
godnie pod sobą, westchnęła z ulgą. Zadowolona
Nora Roberts
178
z jego rytmu, odpowiadała mu nieznacznymi rucha
mi bioder, witając kolejne fale przypływu. Oddychała
coraz szybciej.
- Nash!
- Cicho, kochanie... Nie myśl o niczym... To nasz
sen... Twoje zaklęcie.
Morgana zamarła na moment, wpiła się palcami
w jego ramiona, otwierając szeroko oczy. Jej ciało
przeszył dreszcz, który załamał się w połowie i prze
mienił w błogie uczucie spełnienia.
Bardzo pragnął, żeby to trwało, żeby krzyczała
z rozkoszy i nigdy nie zapomniała tej chwili.
Nagle jego twarz zastygła w bolesnym uśmiechu.
Opadł nią bez tchu, w wyciągnięte ramiona.
Ukojony biciem jej serca, zamknął oczy. Powrócił
świat, który na krótką chwilę przestał istnieć. Poczuł
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
