|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Oczywiście, byleby tylko ona, a nie jakaś prostytutka roz
nosząca choroby, zaspokajała żądze Orazia - zgodził się z goryczą
w głosie ojciec Arena. - Nasza kłótnia miała miejsce, gdy pewna
stara kucharka przyszła do mnie, ponieważ dręczyły ją wyrzuty
sumienia. Ta kobieta miała wielu mężczyzn, i wciąż była nieza
spokojona, mimo że na zewnątrz wydawała się bardzo bogobojna.
Ale trzeba przyznać, że gotowała doskonale, lepiej niż jakiś fran
cuski szef kuchni. Zajęła się Mennulara i rozmawiała z nią swo
bodnie o różnych rzeczach: i o tych, które mogą zaszkodzić zdro
wiu, i o takich, które są przeciwne naturze. Pożałowała tego potem
i zaczęła się obawiać, że ta szesnastoletnia dziewczyna zechce
wypróbowywać je z Oraziem. Porozmawiałem o tym z Mennulara,
208
ponieważ bardzo mnie to zmartwiło. Krzyczała na mnie okropnie;
często zrażała sobie ludzi w ten sposób. Powiedziała mi, że jej
przeznaczeniem jest zostać w domu Alfallipów i służyć państwu.
Nie chce przejść przez życie, kompletnie nic z niego nie mając,
a i tak ma niewiele. Orazio jest bardzo miły i w łóżku okazuje jej
szacunek: jeśli ona się nie zgadza, on nie nalega. Na tym polegają
jej obowiązki, więc zamierza je dobrze wykonywać i udoskonalać
swoje umiejętności. A jednocześnie musi dbać o swoje zdrowie.
Jeżeli Orazio straci dla niej zainteresowanie, zacznie chodzić na
dziwki i może ją zarazić, a przecież ona musi dbać o własne zdro
wie. - Były to bolesne wspomnienia, i ojciec Arena mówił coraz
bardziej niewyraznie.
Doktor Mendicó zaś głośno myślał:
- Ten związek trwał więc również i po ślubie Orazia, jak na to
wskazuje chociażby aborcja. Wtedy miałem jeszcze odwagę roz
mawiać z Mennularą, jako jej lekarz. Chciałem ją odwieść od
sterylizacji, mogła przecież wyjść za mąż, mieć rodzinę. Ona się
wściekła, jakbym nakłaniał ją do zdrady; zachowywała się jak
zakochana żona i mówiła, że to jedyny sposób, by utrzymać ich
związek. Natomiast Orazio właśnie w tym czasie miał jeden ze
swych najgorętszych romansów, a po nim, jak ogólnie wiadomo,
kolejne. Od tego momentu Mennularą więdła jak kwiat pozbawio
ny wody. - Doktor popatrzył na księdza. - A pan mi mówi, że,
według Angela Masculo, ich związek był najbardziej intensywny
właśnie w ostatnich latach jego życia.
- Teraz rozumiem, skąd się wzięła zmiana Mennulary w tam
tym okresie - powiedział ojciec Arena. - Martwiłem się o nią.
Zamknęła się w sobie, utraciła radość życia, ale nie energię i chęci.
Nadal przychodziła regularnie do kościoła Addoloraty na próby
chóru, do którego zapisała się jeszcze jako dziewczynka. Pięknie
śpiewała; stawała obok sióstr, z dala od oczu innych ludzi. Tylko
czasami wydawała się spokojniejsza. Może Orazio, w przerwach
między jednym a drugim romansem, wracał do niej, a może
209
nauki kucharki tak go trzymały, sam nie wiem. A może wybił ją
sobie z głowy, bo w końcu zrozumiał, że nie jest jej wart.
- Bez wątpienia, nie dorastał Mennularze do pięt! - zgodził się
doktor Mendicó.
- Wie pan, że pisałem dla niej listy - dodał ojciec Arena. - Byli
śmy sobie bliscy i często się widywaliśmy, póki urzędowałem
jeszcze w parafii. Była wdzięczna Oraziowi, bo dzięki niemu po
znała sztukę, literaturę i muzykę. Z żarem oddawała się jego
pasjom. Nie wiem, czy pan wie, że Mennulara uporządkowała
jego zbiory, nauczyła się je katalogować i czytała nawet wyjątkowo
trudne teksty, by potem móc mu pomagać. Czuła się rozczarowa
na za każdym razem, kiedy Orazio zostawiał rzeczy niedokończone
i zaczynał zajmować się czymś innym. Myślę, że sama przez lata
zgłębiała wiedzę na temat ceramiki greckiej. Niech mi pan wierzy,
była najinteligentniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałem.
Byli już na jednej z bocznych dróg, właściwie prawie na wsi,
i zatrzymali się, by przysiąść na kamiennym murku.
Ojciec Arena mówił dalej:
- Pytała mnie, czy ma zająć się administracją, by uratować
Alfallipów przed ruiną finansową. Uważała, że jest to jej obowiąz
kiem w stosunku do pani Lilii i do jej rodziny. Z rezerwÄ… i toleran
cją, jak zmęczona żona, której już nie ranią zdrady, opowiadała
o miłosnych przygodach Orazia, narzekając na ceny prezentów,
które wręczał swoim przyjaciółkom. Szczerze mówiąc, niepokoił
mnie rozmiar ciężaru, jaki chciała na siebie wziąć, nie rezygnując
z obowiązków służącej. I batem się, jak ludzie, szczególnie ci ze
wsi, zareagują na sługę", która zostaje administratorką. Bałem
się o nią. Powiedziała mi: Moją powinnością jest im służyć,
i dam sobie radę. To nie ja wybrałam sobie państwa, którzy są
głupsi ode mnie. Państwo będą zawsze, a moim przeznaczeniem
jest im służyć".
- Nie wiemy, czy kochała go jak zdradzana i tolerancyjna żona,
czy też jak kochanka, czy też może jak służąca wdzięczna za
210
dopuszczenie jej do świata kultury. Jej oddanie dla Orazia jest
rzeczą pewną i pewne jest również to, co zauważył Angelo Mas-
culo. A jeżeli go zabiła, to zrobiła to dla jego dobra - podsumował
doktor Mendicò.
- Niech Bóg jej wybaczy - dodał ojciec Arena. I przypomniał
sobie, że też jest człowiekiem, a do tego grzesznikiem, i że on też
musi prosić o wybaczenie za to, że poprzedniego dnia, rozmawia
jÄ…c z Angelem Masculo i broniÄ…c dobrego imienia Mennulary,
obrzucił błotem świętej pamięci Orazia.
- Pozostaje jedynie problem tych pieniędzy. Czasami myślę, że
nie miała zbyt dużo oszczędności i że wszystko wymyślili Alfal-
lipowie - powiedział cicho doktor.
- Jak już tak wyznajemy sobie różne sekrety, doktorze, to zdra
dzę panu również i moją tajemnicę. Była bogata, i to od dawna.
Nie wiem, skąd brała te pieniądze, ale pisałem dla niej bardzo
dużo listów do banku. I była hojna. Wie pan, że płaciła za naukę
mojego chrześniaka, przez siedem lat... Nikt tego nie wie. W tajem
nicy pomogła też wielu innym ludziom.
SpacerujÄ…c, bardzo siÄ™ oddalili od miasta. Do Roccacolomby
wrócili w milczeniu, zatopieni we własnych myślach.
46
List Orazia Alfallipe do Pietra Fatty
Prezes Fatta siedział wyczerpany w fotelu w swoim gabinecie,
z nogami niedbale wyciągniętymi i rękoma zwisającymi bezwładnie
z oparcia; w prawej dłoni trzymał kartki zapisane drobnym, niemal
że nieczytelnym pismem. Utkwił wzrok w przestrzeni, gdzieś ponad
balustradą tarasu. Wzdrygnął się na glos Lucii, która zapowiedzia
ła przybycie ojca Areny. Złożył list Orazia, który wypadł z jednej
z przyniesionych przez panią Risico książek d'Annunzia, i przygo
tował się do przyjęcia księdza.
211
Lilla Alfallipe zadzwoniła zawstydzona, by poinformować go,
że wraca do Rzymu i że otrzymali kolejny list od Mennulary,
informujÄ…cy ich, gdzie znajdujÄ… siÄ™ autentyczne amfory, to znaczy
te, które potłukli poprzedniego dnia, myśląc, że to falsyfikaty.
Między nimi było tak wiele napięć i wzajemnego obwiniania się,
że znowu się pokłócili. Prosiła, by zajął się Carmelą i matką.
Pietro Fatta był osobą poważną i dość introwertyczną. Ale tym
razem miał ochotę zwierzyć się, poprosić o radę, pomówić o Men-
nularze i o Oraziu, chciał po prostu zrozumieć. Długo rozmawiał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
