|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
prosiłam Anne do mnie... żeby nie byli pod tym samym da
chem...
- Może lepiej niech Cedric pójdzie służyć innemu panu!
Dziękuję za ostrzeżenie, milady! Anne wróci z nami do domu!
- A Cedric zamieszka w Wenfrith, póki nie zdecyduje się
jego przyszły los. Boże, co za zamieszanie!
Richard będzie wściekły! Czy ucieszy go wiadomość, że
Cedric musi zostać? Co powie Stephenowi? Przecież Stephen
z pewnością umizgał się do Anne, chociaż nie mógł mieć na
dziei, że uzyska zgodę na małżeństwo. Tego było stanowczo za
wiele! Eleanor gwałtownie wstała.
- Przyślę Anne do ciebie, pani, jeśli tylko zastanę ją w swo
jej komnacie. Będę się modlić za jej szczęście. To jest urocze
dziecko, było mi bardzo miło w jej towarzystwie.
- Będziesz nas uważała za surowych rodziców, milady. Ale
Anne musi się nauczyć, co to znaczy być dorosłą. Przecież bę
dzie damÄ… o znaczÄ…cej pozycji.
- Rozumiem. To jest bardzo ważne dla ciebie, pani, jeśli na
wet nie dla niej. %7łegnam, lady Radcliffe, bo być może już się
nie zobaczymy przed waszym jutrzejszym wyjazdem.
Powrót do Wenfrith odbywał się w niespotykanie ponurym
nastroju.
Richard był wściekły na wszystkich, nie wyłączając siebie.
Większość jego ludzi dręczył kac, a Will miał podbite oko po bójce
w mieście. Tamkin dąsał się, bo nie pozwolono mu jechać na no
wym kucu. Nawet Cedric był mniej radosny niż zwykle, bez wąt
pienia bowiem jego kariera doznała uszczerbku, choć w niczym
nie zawinił. W dodatku siąpił drobny, gęsty deszcz, który przenikał
nawet najgrubsze peleryny, toteż powodów do przygnębienia do
prawdy nie brakowało.
Do instrumentu herolda dostała się woda, więc fanfara po
witalna, gdy przekraczali zwodzony most, zakończyła się fał
szywie. Na szczęście i tak spełniła swoje zadanie, bo postawiła
w stan gotowości obsadę zamku, toteż stajenni natychmiast wy
biegli odebrać konie od państwa. Gdy Eleanor stanęła już na
ziemi, u szczytu schodów pojawił się Stephen. Wyglądał dopra
wdy wspaniale, przywdział bowiem szaty szlachetnie urodzo
nego człowieka. Nic dziwnego, że Anne wyobraziła sobie Bóg
wie co, pomyślała Eleanor. Ale żeby Stephen podsycał jej uczu
cie, nie zapytawszy najpierw o pozwolenie ubiegania siÄ™
o względy panny w służbie?! To było niewybaczalne!
Richard powitał przyrodniego brata z bardzo gniewną miną.
- Stephen! Chcę zamienić z tobą słowo na osobności!
Stephen uniósł brwi, po czym ponuro się skrzywił.
- Czy nie odświeżysz się najpierw po podróży, bracie?
- Nie! To nie może czekać!
Dwaj mężczyzni, tak różni, a tak podobni, spojrzeli sobie
w oczy. Richard potrafił zastraszyć spojrzeniem niejednego zucha,
ale Stephen okazał się odporny. Wykrzywił wargi w uśmieszku.
- Chodzmy więc do mojej komnaty, panie.
Odwrócił się i pierwszy ruszył po schodach. Eleanor patrzyła
za nimi z ciężkim sercem. Richard będzie szalał ze złości, ale
szkoda się stała. Stephen omal nie uwiódł panny pod dachem
earla. Pozycja Richarda wobec jego najgodniejszego wasala zo
stała poważnie zachwiana.
I to była jej wina!
ROZDZIAA DZIESITY
Po tym smutnym powrocie Richard przez długi czas był bar
dzo rozdrażniony, a w łożu nie objawiał ani szczególnej czuło
ści, ani delikatności. Eleanor miała wrażenie, że zadowoliłby się
każdą kobietą, tak bardzo pochłaniała go walka z własnymi de
monami.
Dnie spędzał bardzo aktywnie, nieustannie ćwiczył walkę na
kopie, miecze, maczugi i topory, przejeżdżał swoje włości
wzdłuż i wszerz. Eleanor pojęła, że znęca się nad sobą fizycznie,
żeby zapomnieć o cudzych błędach i własnych słabościach. Do
kolacji siadał wyczerpany, a potem utykając, z twarzą poszarza
łą ze zmęczenia, szedł do komnaty w wieży. Czasem Eleanor
próbowała go rozweselić, zawsze jednak kończyło się tym, że
brał ją gwałtownie, w pośpiechu, nic więc dziwnego, że jej ciało
nigdy nie było na to całkiem gotowe.
Nikt nie wiedział, co zaszło między przyrodnimi braćmi, ale
po ich konfrontacji również Stephen chodził przez kilka dni jak
struty.
Richard był głęboko zraniony zawodem, jaki sprawił mu no
wy majordom. Co gorsza, Eleanor też go rozczarowała. Współ
czucie i zrozumienie, które okazał jej, gdy borykała się z cho
robą, były z jego strony tak straszną pomyłką, że wolał o tym
nie myśleć. Wprawdzie Anne nie została zhańbiona, stanowiło
to jednak niewielkie pocieszenie, skoro i tak na honor jego do
mu padł cień.
- Stephen zaczął zadzierać nosa! - rzekł ze złością któregoś
wieczoru, chodząc nerwowo po komnacie. - Wymyślił sobie za
ręczyny z panną w służbie! To ci dopiero! Dobrze chociaż, że
potajemne przysięgi, które sobie złożyli, nie są wiążące, bo do
tyczyły przyszłości, a nie terazniejszości! Chyba powinniśmy
znalezć Stephenowi bardziej odpowiednią żonę!
- Wątpię, czy chciałby wziąć którąkolwiek z panien miesz
kających w Wenfrith - odparła Eleanor, zadowolona, że w koń
cu Richard podzielił się z nią swoim kłopotem. - Inaczej już
dawno byłby żonaty. On mierzy wyżej. Anne wniosłaby w po
sagu szmat ziemi, majątek sir Ralpha w Creswell. To dałoby
Stephenowi status posiadacza ziemskiego, przy tym nie musiał
by rezygnować z władzy, jaką dzierży tutaj. Nie zapominaj, pa
nie, że podczas twojej nieobecności to on nadzoruje wszystkie
twoje włości.
- Masz rację, pani. - Wykonał gest zdradzający zniecierpli
wienie. - Może zbytnio się pośpieszyłem, powierzając mu tak
wielką odpowiedzialność, ale w Wenfrith rządzi dobrze, a wpły
wy z dzierżawy rosną. Nie chcę zmieniać tej decyzji. Szkoda
tylko... - Richard westchnÄ…Å‚ z irytacjÄ…. - Gdyby tylko mnie po
prosił, dałbym mu dwór na własność! Mam jeden taki pod Dit-
tingsham, gdzie gospodaruje rządca. A on zdradziecko postępu
je za moimi plecami! Tego nie mogę wybaczyć.
- Stephen poczuł się ważny. Mężu, ja... ja nie mogę mu za
ufać, chociaż chciałabym! - wyznała Eleanor. Wreszcie zwie
rzyła się Richardowi ze swoich złych przeczuć. - Joan mówi
mi, że chłopi są niezadowoleni, zresztą sama to widzę, bo gdy
ich odwiedzam, ledwo ukrywają niechęć, chociaż próbuję ulżyć
losowi kobiet i dzieci. RzÄ…dy Stephena sÄ… wyjÄ…tkowo surowe...
- Niedorzeczność! Dzierżawcy po prostu są zli; że muszą
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
