|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
to potem śnią mu się takie rzeczy, że wolałby wcale nie spać ...
Spod zielonej kolumny trochę ironiczny głos Darzeckiego zapytał:
- Cóż takiego? Czy miałeś, panie Benedykcie, z powodu gazet straszny sen jaki?
- Naturalnie - odparł Korczyński - i jak jeszcze straszny!
Uśmiechnął się żartobliwie, ale zarazem długiego wąsa mocno w dół pociągnął.
- Nie jestem przecież babą, abym snami miał się przerażać -- zaczął - ale miałem jeden taki, że
każdemu by od niego włosy dębem na głowie stanęły. Ot, jak było. Przed dwoma jakoś miesiącami
naczytałem się był wieczorem o wojnach takich, co były, są, będą i licho już zresztą wie jakich. Zaraz
potem położyłem się, usnąłem i śni się mnie... uważacie panowie, że do Korczyna naszło mnóstwo
wojska bismarkowskiego ... słowem, pruskiego wojska... Dziedziniec i ogród pełen żołnierzy, dom pełen
oficerów... Ja w strachu! Zniszczą Korczyn, myślę sobie, do góry nogami przewrócą, spalą, stratują,
rozerwą, jeżeli nie przyjmę ich tak, jak tego żądają... Co robić ? Wola, niewola, przyjmuję... Tak; zdaje
się, zwijam się, tak częstuję, karmię, poję, zapraszam, w oczy patrzę, czy kontenci... A oni piją, jedzą,
hałasują, hulają... Chwała Bogu, kontenci, myślę sobie, i sam kontent jestem... Ot, myślę, zaraz i
pójdą sobie z Panem Bogiem, objadłszy mię, co prawda, dziedziniec i ogród zdeptawszy, ale resztę w
całości zostawiając... Już zdaje się i odjeżdżać sobie mają... żołnierze na konie siadają, oficerowie
szable przypasują... już zaraz i cicho u mnie będzie... Wychodzę, zdaje się, na ganek, z wielkim
ukontentowaniem, aż tu, panie, patrzę, z tych pagórków, co to wiecie, tam het, za równiną... drugie
wojska...
Tu zaciął się.
- To... tamto...
Promień słońca filuternym błyskiem przebiegł mu w piwnych zrenicach.
- Cóż? Strach mnie do szpiku kości przejął... lecą! to... tamto... panie, pędzą... także do Korczyna...
wprost do Korczyna... a tamci jeszcze nie wyjechali... Masz! myślę sobie... Przyjmowałem jednych, aby
mi dworu z dymem nie puścili... a teraz to... tamto... i będzie mnie tu ostatni amen! Jak chcesz,
człowiecze, kręć się i wierć się, nie wykręcisz się i nie wywiercisz. Z tej strony ci w skórę i z tamtej...
także w skórę! O Jezus, Maria! Obudziłem się cały w potach i nazajutrz chodziłem jak struty.
- Sen mara! - tonem pocieszenia odezwał się ktoś z obecnych.
- Prawdziwie typowy sen! - zawołał Darzecki z tak głośnym śmiechem, jakby w tej chwili zwykła
dystynkcja zupełnie wyszła mu z głowy; ale zarazem szyję zazwyczaj sztywnie wyprostowaną zgarbił
nieco, przez co kółka cygarowego dymu dotąd triumfująco sobie w górę ulatujące ciężko jakoś wionęły
ku ziemi.
- Co tam! - zaczął w kącie ganku jakiś widocznie zgryzliwy i mocno przez życie gryziony sąsiad - co
tam te Prusaki! bez Prusaków najbliżsi sąsiedzi ogryzą nas jak psy kości... Jeszczem jednego procesu z
chłopami o pastwisko nie ukończył, a już n1i drugi o grunt pod leśnictwem wytoczyli!...
- Oj! te procesy! - stęknął pan Benedykt.
- Napłodziło się ich u nas jak robactwa w mokre lato! - zauważył ktoś inny.
- A propos! - zaczął Darzecki - jakże tam jest z tym twoim procesem, panie Benedykcie, który ci ta
szlachta... jakże się nazywa?... wytoczyła?
- Bohatyrowicze! - podjął Korczyński - a cóż? złupić chcą ze mnie pięćdziesiąt dziesięcin wygonu ...
ktoś w nich wmówił, że one do nich należeć powinny... Wnieśli do sądu... i w pierwszej instancji
przegrali... Zanoszą teraz apelację... trwa to już dwa lata i co mię ta historia pieniędzy i zgryzoty
kosztuje!...
- Czy nie mają żadnej racji? - przerwało parę głosów.
- Taką chyba, że paszy mają mało, więc chcą moją własnością paść swoje inwentarze - bronił się pan
Benedykt. - Planami i wszystkimi dokumentami dowieść mogę...
Zapalać się zaczął i byłby pewno długo rozwiódł się nad procesem, o którym mowa sprowadziła mu na
czoło zdwojoną ilość zmarszczek, ale zobaczył kilka osób z przedpokoju do salonu wchodzących i
pośpiesznie zerwał się z krzesła. W tej samej chwili jedna z pań na kanapie siedzących i wszystkim, co
je otaczało, bardzo zajętych rękę do czoła podniosła.
- W imię Ojca... - cicho do sąsiadki szepnęła.- Toż to Kirłowa zjawia się tutaj! A skądże jej się to
wzięło! Już chyba lat z dziesięć nigdzie w sąsiedztwie nie bywa! Ależ zmieniła się, zmieniła, o, moja
pani!
W progu salonu pan Benedykt z widocznym i szczególnym uszanowaniem podawał ramię kobiecie, za
którą postępowała młodziutka, niespełna może szesnastoletnia dziewczyna i dwóch młodszych od niej
chłopców w szkolnych ubiorach. Zredniego wzrostu, szczupła, prosta, z wdzięczną linią szyi i ramion,
żona Kirły wyglądała z daleka na kobietę bardzo młodą, a złudzeniu temu dopomagały włosy
niezmiernie jasnej barwy, z tyłu głowy w prześliczny, ogromny warkocz upięte. Z bliska dopiero uderzał
i prawie zadziwiał kontrast, który z młodością kibici jej i warkoczy tworzyła twarz tak ogorzała, że od
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
