|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zwólcie dowiedzieć się, jak imię waszego ojca?
Ojciec mój od dawna już nie żyje. Na imię było mu Julian.
Biedniażka wy! (biedaczka) tak rano (wcześnie) bez ojca zostaliście i... i z taką matką!
Nu, tak do widzenia, Ino Julianówno. A kiedy zobaczymy się? Może jutro znów na spacer tu
przyjdziecie! I ja przyjdÄ™. Pogadamy sobie i ja znowu na wasze liczko cudne popatrzÄ™. A o
której godzinie? U mnie o tej porze czasu najwięcej...
Umówiły się, że nazajutrz zejdą się znowu na tym miejscu, o godzinie czwartej, a teraz już
nieco pózno jest i Ina śpieszy... śpieszy... Coś ją pcha, na skrzydłach niesie ku tej wystrojo-
nej, wesołej kobiecie, która wczoraj mówiła jej rzeczy tak miłe, tak miłe, że aż spać w nocy
nie mogÅ‚a. Jakby jej, kto wÅ›ród ciszy nocnej do ucha szeptaÅ‚ sÅ‚owa: C'est une déeesse A po-
tem: O niczym więcej, jak tylko o was mówić nie może . I jeszcze: Borys! Borys! Kniaz
Borys! Zlicznie imiÄ™ to brzmi...
Zaszeleściła pomiędzy drzewami jedwabna suknia Heleny Iwanówny, inna niż wczoraj i
jeszcze ładniejsza, jak srebrne pajęczynki rozwiewały się na kapeluszu jej małe, białe piórka,
gdy ujrzawszy Inę na jej spotkanie biegła. Kaczkowatym krokiem biegła i z uśmiechem rado-
snym ręce Iny pochwyciwszy w oba policzki ją ucałowała. Można by z powitania tego wno-
sić, że znają się od dawna i kochają się serdecznie. Ale też nie udaną i nie obłudną była ser-
deczność Heleny Iwanówny. Rubaszna i naiwna, była ona, owszem, samorzutną, szczerą.
Potrzebną na coś Helenie Iwanównie była Ina, niewątpliwie, ale że podobała się jej i budziła
w niej sympatię, to również było niewątpliwe.
Przyszliście! Jak to dobrze! Myślałam już, że może nie przyjdziecie, i zaczynało mi ro-
bić się smutno! Ja was polubiła! Od pierwszego spojrzenia polubiła ja was za waszą młodość,
za waszą piękność, za waszą jakąś taką.., anielską... Już nie wiem, jak powiedzieć! Na was
patrzeć to tak samo jak miód słodki jeść. Za wami wszyscy przepadać muszą! Powiedzcie
prawdę: wielu już mężczyzn za wami się włóczyło? Wielu na was żenić się chciało? Może
już żenicha... przepraszam... narzeczonego macie? A? Powiedzcie!
Pod czułym, wesołym i razem bystrym, świdrującym spojrzeniem czarnych, świecących
oczek rumieniła się Ina, ale zarazem czuła nieopisaną błogość. Czuła, że jest przez tę kobietę
lubioną, podziwianą, uwielbianą. Z cichym też uśmieszkiem szepnęła:
Nikt jeszcze nie oświadczył się o mnie i narzeczonego nie mam. Ośmnaście lat dopiero
zeszłej zimy skończyłam.
Toż to młodość! Boże mój! Jaka to śliczna rzecz taka pierwsza, ranna (wczesna) mło-
dość! Wy, Ino Julianówno, jesteście jak kwiat, co jeszcze niezupełnie z puczka (pąka) się
rozwinął... Ale zawszeż jak to być może, abyście żenicha, przepraszam... narzeczonego jesz-
cze nie mieli? Was już od matki porwać byli powinni... Wy już powinni być niewiestą (na-
rzeczoną) albo i żoną jakiego polskiego pana, wielkiego pana:.., bo wam trzeba w złocie cho-
54
dzić, karetami jezdzić, na wielkim świecie błyszczeć... Jakim sposobem stało się, że tak nie
jest jeszcze? Powiedzcie?
Inka z cicha i z wdziękiem wielkim historię okolicy swej w latach ostatnich opowiadać
zaczęła. %7łałoba narodowa od lat dwóch... tańców ani innych wesołych zebrań żadnych nie
bywało. A potem wszyscy coraz więcej zajętymi być poczęli rzeczami poważnymi, publicz-
nymi i nikt o zabawach ani różnych... takich rzeczach wcale nie myślał...
Helena Iwanówna z politowaniem żałosnym i razem wzgardliwym głową wstrząsać za-
częła.
O miatieżu (o buncie) myśleli... Do miatieża przygotowywali się... do nieszczęścia swe-
go... do zguby swojej...
I zaczęła ubolewać nad nierozwagą, nad szaleństwem tych, którzy głowami swymi mur
przebić próbowali, którzy z motyką na wojnę przeciwko słońcu wybrali się, którzy zdrowe
szyje dobrowolnie pod ostry miecz wyciągali, bo Rosja to mur, to słońce, to miecz... a oni
co? wariacja jakaś chyba do nich przystąpiła! I po co? o co? za co?
Ina nieśmiało szepnęła:
Za ojczyznÄ™!
Zostawcie! (dajcie pokój), Ino Julianówno! zaśmiała się Helena Iwanówna. Wy taka
młodziutka, powtarzacie, coście słyszeli... wierzycie w to, w co wam wierzyć przykazano, a
tymczasem na szerokim świecie, którego nie znacie...
Mówić zaczęła o tym, że na szerokim świecie wszyscy rozumni ludzie od dawna już w ta-
kie predrazsudki (przesądy) wierzyć przestali. Ziemia wszędzie jest jednakowa i słońce jed-
nakowe, i człowiek szczęśliwym albo nieszczęśliwym być może tak samo w jednym kraju jak
i w innym. Ot, na przykład matka jej: Polką urodziła się, za ruskiego poszła i cóż jej złego
stało się? Nic wcale. Naprzeciw (przeciwnie). Wesoło sobie życie przeżyła i ją, córkę swoją,
przed śmiercią dobrze za mąż wydała. Albo kniaz Borys Elpidorowicz. Przecież ojciec jego
Czerkiesem był i za młodu nawet do zbuntowanych należał, razem a Szamilem przeciwko
Rosji wojował, ale potem do rozumu przyszedł, wiarę ruską przyjął, na ruskiej ożenił się,
wielkim generałem został i ot, syn jego o czerkiestwie swoim już i zapomniał! Takich ludzi
na świecie pełno jest, i to są rozumni ludzie. Bo jeżeli nawet i dopuszczać (przypuszczać)
pojęcie ojczyzny, to przecież do wielkiej, silnej, szczęśliwej przyjemniej i wygodniej jest
należeć niż do małej, słabej, upokorzonej (podbitej). Trzeba tylko rozum mieć, a zaraz poka-
że się, że, wszystkie te predrazsudki to tylko męki różne ludziom zadają, a czasem nawet i
zgubę im przynoszą, jak teraz na przykład tym, którzy ten bezrozumny miatież podnieśli...
Mówiła z przejęciem się, z zapałem. Znać było, że we wszystko, co mówi, bardzo szcze-
rze i bardzo naiwnie wierzy. Małe, białe piórka trzęsąc się nad jej kapeluszem słowom jej
potakiwać się zdawały. A Ina w milczeniu, nie potakując i nie zaprzeczając, słuchała. Za-
przeczać odwagi by może nie miała, bo Helena Iwanówna wydawała się jej kobietą rozumną
i świat dobrze znającą, ale i chęci nie czuła, bo słowa słyszane zgodnie jakoś odpowiadały
temu, o czym przelotne, lękliwe i niejasne myśli przez własną jej głowę przelatywały. Mil-
czała i ze smutnie pochyloną twarzą oskubywała listki z zerwanej przedtem gałązki krzewu.
Aż na zatrudnionych tą robotą drobnych jej rękach spoczęła pulchna, białą rękawiczką ocią-
gnięta dłoń Heleny Iwanówny.
Czego wy taka smutna, Ino Julianówno! Wam do twarzy z tym smutkiem, ale mnie was
żal i ja by chciała pocieszyć was, rozweselić! I kniaz zauważył; że u was wyraz twarzy taki
smutny czasem, smutny. Wczoraj on do mnie mówił: Ona, Heleno Iwanówno, z tym swoim,
smutkiem tak wygląda, jak angieł (anioł), któremu do nieba ulecieć chce się... Ale ja by zo-
baczyć żądał, jak ona śmieje się... Mnie ciekawość bierze zobaczyć, jak ona wygląda, kiedy
ją wesołość opanuje, kiedy szczęście na twarzy jej zaświeci . Nu, to wy, Ino Julianówno, jak
kiedy jego spotkacie, uśmiechnijcie się, wesoło uśmiechnijcie się... on taki szczęśliwy bę-
55
dzie... Ale co to? Widzicie? Jakie to przysłowie polskie.., moja matka często je powtarzała...
O wilku mowa, a wilk...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
