|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Wierz mi, jest po prostu zmęczony. Chcecie, że-
bymwamtrochę pomogła? - Deepaka przyglądała się,
jak Ranu szykuje przenośny aparat ssący, który miał
zapobiec blokowaniu się rurki. - Zajmę się tym, Ranu,
a ty pomóż naszej pani doktor.
- Nie sądzę, aby Helen potrzebowała pomocy - za-
protestowała Ranu. - Ona...
- Owszem, potrzebuję - wtrąciła pośpiesznie Helen.
- Jeszcze daleka droga, zanim ten maluch dojdzie do
siebie. - Sprawdziła stan dziecka, po czymzdjęła maskę
janessa+endra
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
104
i fartuch. - Gdzie odnalezliście Matta? - spytała
Deepakę.
- On samci wszystko wyjaśni. Powiemmu, co tu
się dziejei zaraz przyjdę, żebywas zastąpić.
Helen właśnie układała sprzęt, gdywróciła Deepa-
ka. Towarzyszył jej Matt. Jego twarz nosiła ślady
krańcowego wyczerpania. Helen serce się ścisnęło.
Uznała jednak, że mimo zmęczenia Matt zaraz podda
miażdżącej krytyce jej dokonania. Zawsze przecież
próbował znalezć wjej pracy jakiś słaby punkt. Pełna
obawczekała na jego słowa. Tymrazemspotkało ją
jednak przyjemne rozczarowanie. Matt oparł rękę na
jej ramieniu i stwierdził:
- Widzę, że też dostałaś w kość. Nie wiem, co
dolegało temu dzieciakowi, ale teraz nie wygląda aż
tak zle.
Z ulgą klapnęła na jedyny w gabinecie taboret.
Dopiero wtej chwili zdała sobie sprawę, że cała się
trzęsie.
- Costwierdziłaś?- spytał łagodnymtonem.
- Ostrą biegunkę i odwodnienie.
Matt spojrzał nanią zezdziwieniem.
- Zgadzamsię, że kroplówka była niezbędna, ale
dlaczego zrobiłaś tracheotomię?
- Osłabionyorganizmzłapał jakąś infekcję - wyjaś-
niła. - Mały prawie się dusił. Podejrzewamzapalenie
nagłośni.
- Dałaś muantybiotyk?
- Ampicylinę. Nie mieliśmy nic innego w zastrzy-
kach.
- Abadanie krwi? - Zauważył wahanie Helen. - Nie
zrobiłaś analizy? Powinnaś wiedzieć, że to najlepsza
metoda nawykrycie zarazkówgrypytypuB. Poza tym
musiszkontrolować poziomelektrolitów.
Ironicznyton Matta i jego zastrzeżenia wyprowa-
dziły Helen z równowagi. Jak śmiał sugerować jej
zaniedbania? Zwłaszcza że wykonałaby te wszystkie
testy, gdybymiała do pomocyAshoka. Lecz onmusiał
janessa+endra
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
105
szukać właśnie Matta, który zgubił się na prostej
drodze, jak Czerwony Kapturek w lesie! A teraz ten
osobnik, którego trzeba było ratować z opresji, po-
zwalał sobie na uszczypliwe uwagi. Ta jawna nie-
sprawiedliwość podziałała na Helen jak płachta na
byka.
- Uważasz, że miałamczas bawić się wanalizy? Obie
z Ranu miotałyśmy się tu jak wukropie od chwili, gdy
przyniesiono dziecko. Uznałam, że lepiej najpierwura-
tować mu życie, niż dowiedzieć się, co go zabiło!
- palnęła wściekle. Wjej oczach migotały ostrzegawcze
błyski.
Matt nie przejął się tymwybuchem.
- Rozumiem, że nie zdążyłaś wykonać badań. Ale
mogłaś wziąć próbkę krwi, gdy zakładałaś kroplówkę.
To żaden problem, jeśli ktoś myśli przy pracy.
Tego było już za wiele. Zapomniała, że Matt jest na
pewno bardziej zmęczony niż ona. Gniewne zaślepienie
pozbawiło ją obiektywizmu.
- Masz czelność mnie pouczać, a sam popełniasz
głupstwa. Niedawno musiała cię szukać cała brygada
ludzi! To ciebie należy prowadzić za rączkę, a nie mnie.
Potrafię sobie dać radę w tych warunkach równie
dobrze, jak ty. Albo lepiej. Najwyższy czas, żebyś to
zrozumiał! - wygarnęła bez namysłu.
Przez chwilę patrzył na nią takimwzrokiem, jakby
zamierzał ją udusić. Następnie odwrócił się na pięcie
i wyszedł.
Natychmiast pożałowała swoich słów. Przeklinała
się wduchu za porywczość. Zmęczenie, napięcie i nie-
pokój - wszystko to razem sprawiło, że ani ona, ani
Matt nie zachowali się racjonalnie. Chciała za nim
pobiec i go przeprosić, lecz nie pozwalały na to obo-
wiązki. Teraz, przez swoją głupotę, mogła, liczyć tylko
na siebie.
Zrobiła testy, które sugerował Matt, i zostawiła
dziecko pod opieką Ranu. Marzyła o czymś do picia
i chwili odpoczynku. Była spocona i nieszczęśliwa. Na
janessa+endra
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
106
zewnątrz lało jak z cebra, pierwszy raz od kiedy
przyjechała do Indii. Zprzyjemnością stała wstrugach
deszczu, którytrochę ją ochłodził. Poczuła się lepiej
i poszła na werandę.
- Chyba powinnaś wziąć ze mnie przykład. - Deepa-
ka miała przedsobą pełnytalerz.
Helenrozejrzała się wokół, ale nigdzie nie zauważyła
Matta. Usiadła przy stole. Deepaka nalała jej kubek
soku. Helenwypiła go łapczywie, żebyzaspokoić drę-
czące pragnienie.
- Już mi lepiej - stwierdziłai sięgnęłapodzbanek.
- Niepij ażtylenaraz. Najpierwcoś zjedz... wprze-
ciwnymrazie możesz się rozchorować.
Wporównaniu z kłótliwymnastrojemMatta prze-
jawytroskliwości Deepaki wydałysię Helenwzruszają-
ce. Skubnęłaparę kęsów, alejedzenierosłojej wgardle.
- Jakoś nie mogę w tej chwili jeść - powiedziała
przepraszającymtonem, abynieurazić Deepaki. - We-
zmę tylko sok i przyślę tutaj Ranu. Przypuszczam, że
po tej krzątaninie zjadłabykonia z kopytami!
Deepakaprzytrzymałajądelikatniezaramię.
- Niepowinnaś się przebrać wsucheubranie?- spy-
tała. - Całkiemprzemokłaś, a nie chcemy, żebyś została
naszą następną pacjentką.
- Masz rację. Rzeczywiście trzęsie mnie z zimna.
Zaraz wrócę.
Szybko włożyła na siebie spódnicę i bluzkę bez
rękawów. Kilka minut pózniej była na oddziale, żeby
sprawdzić, jak czuje się Suniti.
Deepaka zdążyła już zastąpić Ranu i zmieniała
właśnie butelkę do kroplówki.
- Ranu mówi, że jest znaczna poprawa - poinfor-
mowała.
Helen spojrzała z zadowoleniemna kartę choroby.
Szkoda, że Matt nigdynie docenił jej umiejętności. Nie
miała co liczyć na pochwałę z jego ust. Ana dodatek
gdzieś się zaszył, jakbycałkiemzapomniał o niej i ma-
łympacjencie. Pragnęła przedyskutować z kolegą po
janessa+endra
us
o
l
a
d
-
n
a
c
s
107
fachu wszelkie aspekty leczenia Sunitiego, lecz zwąt-
piła, czy ona i Matt będą kiedykolwiek potrafili się
porozumieć.
Po powrocie Ranu przeniosły chłopczyka na od-
dział. Helen pozwoliła również, abyrodzina przekonała
się na własne oczy, że dziecko czuje się względnie
dobrze. Patrzyła z rozbawieniem, jak wszyscy otoczyli
materac ciasnymkręgiemi szeptemcoś komentowali.
- Japosiedzę przySunitim- zaproponowałaRanu.
- Deepaka pójdzie teraz odpocząć, a pózniej mnie
zmieni. I ty, Helen, powinnaś przyłożyć głowę do
poduszki. Wezwiemycię, jeśli będzie trzeba.
- Nie, zostanę, żebyobserwować, czyjego stan się
polepsza. Pózniej się zdrzemnę. Kto wie, może spotka
nas szczęście i AshoklubMatt zaproponują pomoc?
Słysząc wgłosie Helen sarkazm, Ranu chciała coś
powiedzieć. Deepaka nie dopuściła jej do głosu.
- Nie byłoby fair żądać od Matta, aby przesiedział
tucałą noc. Dosłownie padał z nógi już śpi.
Rzeczywiście, pomyślała Helen z przekąsem. Na
pewno nie był bardziej wykończonyniż ja.
- Czy ten biedaczek nie mógł się przespać, gdy
czekał na ratunek? - spytała zjadliwie. - Awogóle
gdzie podziewa się Ashok?
- Niemiałampojęcia, żeMatt nicci niepowiedział.
- Deepaka patrzyła na nią skruszona. - On wcale
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
