|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
poszukali schronienia. Co by było, gdybyśmy ugrzęzli w
zaspie i nie mogli jechać dalej?
Miles pokiwał głową.
- Lepiej o tym nie myśleć.
Gdy w końcu nadszedł czas na sen, postanowili spędzić
noc osobno - dla przyzwoitości.
- Chociaż przecież jesteśmy tu z dala od rodziny,
przyjaciół i plotek - zauważył Miles. - Kto więc miałby
wiedzieć, co robimy?
- Przede wszystkim my sami - zauważyła rozsądnie Rose.
Wiedziała już, jak to jest stracić dobrą opinię, i nie chciała
ponownie ryzykować. Tak więc Jennie, jej pokojówka,
oświetliła im świecą drogę na górę. Miles wyjaśnił, że pójdzie
spać nieco pózniej.
W sypialni w niewielkim kominku płonął ogień, lecz
pomieszczenie było wychłodzone. Na szczęście w łóżku leżał
już gorący termofor.
- Zimno tu - zauważyła Rose - ale lepiej spędzić noc pod
dachem niż w powozie, prawda?
Jennie pokiwała głową.
- Albo w stodole przy stajni, jak ta dwójka biedaków,
których gospodarz musiał odprawić z kwitkiem z braku
miejsc. Właściciel zajazdu nic nie wie, że się tam skryli -
chyba że już powędrowali szukać lepszego lokalu. Jeden ze
stajennych mówił, że w ich powozie urwało się koło,
niedaleko zajazdu.
Rose, która właśnie ściągała buty, natychmiast włożyła je
z powrotem.
- Czy to prawda, Jennie? Jeśli tak, możemy przecież
ustąpić im miejsca. Jestem pewna, że sir Miles przyzna mi
słuszność.
Jak mogłaby spać spokojnie ze świadomością, że dwójka
Bogu ducha winnych ludzi dygocze z zimna w lodowatej
stodole?
Rose sięgnęła po szal, który wcześniej odłożyła na
krzesło.
- Jennie, w którym pokoju ulokowano sir Milesa?
- Jego służący wspomniał, że naprzeciwko naszego.
- Zaczekaj tutaj. Muszę natychmiast z nim porozmawiać.
- Z tymi słowami wyszła na korytarz i zastukała do drzwi
przyjaciela. Otworzył jej służący Milesa, Blagg. Wyglądał na
zaskoczonego widokiem Rose.
- Chciałam zamienić słowo z twoim panem - oświadczyła.
- Przekażę mu - odparł Blagg i powrócił do środka.
Chwilę pózniej w drzwiach stanął Miles. Był w koszuli, zdjął
krawat.
- Co z tobą, Rose? Wyglądasz na przejętą. Zawahała się.
Co on sobie pomyśli, usłyszawszy jej propozycję? A jeśli
odmówi pomocy?
- Mogę wejść? Nie chcę rozmawiać na korytarzu.
- Naturalnie, lecz dla przyzwoitości Blagg powinien z
nami pozostać.
- Doskonale.
Gdy weszła do sypialni Milesa, wszystkie zakazy
obowiązujące kobiety z wyższych sfer nagle znikły, podobnie
jak obawy i wątpliwości.
- Drogi Milesie, właśnie mi powiedziano, że zajęliśmy
ostatnie wolne pokoje. Tuż po nas przybyli podróżni, których
powóz uległ uszkodzeniu i którzy szukali noclegu. Wiem od
mojej służącej, że nieznajomi mają nocować w stodole, bez
jedzenia, na mrozie, przy tak okropnej pogodzie. Jestem
pewna, że gdyby poinformowano nas o odprawieniu ich z
kwitkiem, udostępnilibyśmy im jeden z pokoi. Mogłabym
zwolnić pomieszczenie zajmowane przeze mnie i Jennie.
- W rzeczy samej - przyznał Miles. - Tak nakazywałaby
zwykła przyzwoitość. Co proponujesz?
- Może pójdziesz ze mną do stodoły, by sprawdzić, czy
oni wciąż tam są, a jeśli tak, poprosimy gospodarza o
zakwaterowanie ich w moim pokoju.
Nie zważając na obecność Blagga, Miles objął Rose i
delikatnie ucałował ją w policzek.
- Raczej nie powinnaś mi towarzyszyć. Jest mróz, a
stodoła to nieodpowiednie miejsce dla damy.
- Pozwól mi iść ze sobą. Pomyśl, wszak to moja wina, że
zajazd jest przepełniony. Gdybym nie uciekła z zamku Morton
i nie pędziła do domu jak szalona, nie wyruszyłbyś za mną,
nie zajęlibyśmy wolnych pokoi, a gospodarz z radością
ugościłby tych ludzi. Muszę im pomóc, bo, jak słusznie
zauważyłeś, tak nakazuje przyzwoitość.
- Doskonale, lecz najpierw wróć do siebie, włóż buty i
płaszcz. Potem przyjdz tu z powrotem. Ja też muszę się
przygotować na spotkanie ze srogą zimą.
- Chyba nie wyolbrzymiam problemu, prawda? - spytała
zaniepokojona, stojąc na progu. - Nie mogłabym zasnąć ze
świadomością, że jacyś nieszczęśnicy marzną z mojego
powodu.
Miles natychmiast do niej podszedł, objął ją i ponownie
pocałował.
- Skąd, postępujesz słusznie. Chwali ci się, że myślisz o
innych w sytuacji, w której tak niewielu ludzi kiedykolwiek
myślało o tobie. Uważam, że powinnaś jeszcze owinąć szyję
szalem, o ile nim dysponujesz.
Co za praktyczny mężczyzna, pomyślała radośnie Rose.
Kiedy Jennie wyszukiwała ciepłą odzież i pomagała swojej
pani się ubrać, przybyli kolędnicy.
Gdy Rose i Miles wychodzili z budynku i kierowali się do
stodoły, wszędzie rozbrzmiewały wesołe przyśpiewki. Po
drodze nie napotkali nikogo, gdyż służba, a także gospodarz z
żoną, słuchali kolęd i popijali wino.
- Może powinniśmy wyjaśnić właścicielowi, co
zamierzamy zrobić? - zapytała z wahaniem Rose.
Miles przecząco pokręcił głową. - Jeśli w stodole nikogo
nie zastaniemy, wyjdziemy na głupców. Natomiast jeżeli ktoś
tam będzie, zabierzemy go pod dach. Nie wyobrażam sobie,
by gospodarz stwarzał trudności.
Gdy wyszli, śpiewy nieco przycichły. Podążyli przez
podwórze do stodoły; zgodnie z oczekiwaniami na dworze nie
spotkali nikogo. Rose zaczęła się obawiać, że nikogo nie
znajdą, a cała wyprawa w poszukiwaniu zmarzniętych
podróżnych okaże się zbędna.
Drzwi do stodoły były zamknięte. Miles otworzył je z
trudem. Rose pomyślała, że sama nigdy by sobie z nimi nie
poradziła. Dobrze się zatem stało, że poprosiła Milesa o
pomoc. Po wejściu do środka nie zamknęli za sobą drzwi, by
przyświecał im blask księżyca; mimo to w stodole było
ciemno. Z odległego końca stodoły dobiegł ich szelest słomy.
Miles podszedł bliżej i uniósł wysoko świecznik.
- Hej, hej! - zawołał. - Jeśli ktoś tam się skrywa, niech
odpowie. Przybywamy z pokojowymi zamiarami, chcemy
pomóc, nie zrobimy nikomu krzywdy.
Przez moment panowała cisza, po chwili usłyszeli odgłos
kroków. Z mroku wyłonił się mężczyzna średniego wzrostu,
przyzwoicie ubrany w strój typowy dla rzemieślnika.
- Mówicie prawdę? - spytał niepewnie. - Nie przybywacie
po to, by nas wyrzucić?
- Bynajmniej - zapewniła go Rose. - Przyszliśmy, by
zaproponować wam pokój w zajezdzie. Rozumiem, że jest
was dwóch. Gdzie pański towarzysz?
Mężczyzna westchnął ciężko.
- Mój towarzysz to moja żona i choć to jeszcze nie pora,
lada chwila urodzi dziecko.
Rose wysunęła się przed Milesa.
- Dziecko! - wykrzyknęła. - Gdzie ona jest? Mężczyzna
machnął ręką w stronę ciemnego kąta.
- Tam. Przygotowałem jej prowizoryczne posłanie, żeby
nie marzła, lecz obawiam się, że chłód może ją zabić, nawet
jeśli nie dokona tego nadchodzący poród.
Rose pobiegła do kąta, w którym leżała wiązka słomy, a
na niej ciężarna, przykryta dwoma ubogo wyglądającymi
paltami: swoim i męża.
- Nie mogę jej zostawić samej - wyjaśnił mężczyzna -
nawet po to, żeby iść do powozu po najniezbędniejsze rzeczy.
Urwało się nam koło. Boję się, że dziecko przyjdzie na świat
pod moją nieobecność. To nasz pierwszy potomek.
Rose wręczyła mężczyznie świecznik, uklękła, wzięła
kobietę za lodowatą rękę i delikatnie ją pomasowała.
Nieznajoma była młoda i niewątpliwie ładna, choć teraz jej
twarz przybrała barwę popiołu. Pojękiwała i drżała,
zmarznięta na kość i wstrząsana skurczami zapowiadającymi
rychły poród.
- Zaraz wszystko będzie dobrze - pocieszyła ją Rose. - Za
chwilę wejdziemy do środka, tam jest ciepło, a dziecko bez
problemów przyjdzie na świat. Trzeba natychmiast przenieść
ją do pokoju - zwróciła się do Milesa. - Ktoś musi
niezwłocznie sprowadzić położną, o ile mieszka w okolicy.
Dacie radę wspólnie ją przetransportować?
- A co na to właścicielka zajazdu? - zawahał się
mężczyzna.
- Lepiej dla niej, żeby nic nie mówiła - powiedziała
groznie Rose.
Miles spojrzał na bladą twarz mężczyzny.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
