|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
biety w swoim łóżku? Czy jestem dla ciebie dość
piękna?
Uniosła grzbietem rąk włosy i pozwoliła im
znów opaść płomienistą falą. Potem zsunęła z ra-
mion peniuar, obnażając ramiona i muskając dłońmi
piersi, nie odrywając oczu od jego oczu.
NARZECZONA DLA GREKA 101
Jestem piękna, Nikos? Jestem twoją piękną
żoną?
Nikos stał przed nią jak zaczarowany, nie mogąc
wydusić słowa.
Andrea zdawała sobie sprawę, że postępuje wo-
bec niego okrutnie, ale nie miała innego wyjścia.
Podeszła powoli do łoża, jedną ręką przytrzymując
na piersiach peniuar, drugą zaś wygładzając przej-
rzysty jedwab wzdłuż nóg.
Więc jak? Jestem dość piękna, żebyś chciał się
ze mną kochać? zapytała z dziwnym uśmiesz-
kiem, ni to figlarnym, ni to szyderczym.
Nikos nie był w stanie się jej oprzeć. Ani sekundy
dłużej! Myśli kłębiły mu się w głowie. Kimże jest ta
kobieta? W jednej chwili zimną, nadąsaną, lodową
księżniczką, gaszącą jego erotyczne pragnienia i żą-
dającą rozwodu tuż po podpisaniu aktu ślubu i gar-
dzącą nim z powodu jego więcej niż skromnego
pochodzenia. A oto teraz leży tu przed nim, ta
wieczna Ewa, dumnie ukazując mu swoje piękne,
częściowo skryte jeszcze w pajęczynie jedwabiu
ciało, kusząc go, wprawiając w stan podniecenia
zapraszając.
Pokaż mi się cała powiedział.
Nie zauważył dziwnego blasku w jej oczach ani
lekkiego grymasu ust, w złotawym świetle kinkie-
tów widział jedynie miękki zarys jej rąk i nóg,
piersi, brzucha...
Andrea uchyliła peniuar i pozwoliła, by opadł na
łóżko, odsłaniając jej nogi.
Spojrzała na niego pozbawionymi wyrazu oczami.
102 JULIA JAMES
Zapadła cisza. Cisza tak głęboka, że Nikos sły-
szał bicie własnego serca.
Obraz jej nóg, pokrytych węzłami blizn od bioder
aż po kostki, oplatających je niczym jakaś straszna
sieć biegnąca wzdłuż wyniszczonych mięśni,
utrwalił się boleśnie w jego oczach. Andrea spo-
strzegła przerażenie na jego twarzy i poczuła palący
ucisk w gardle. Jednym szybkim ruchem zakryła
nogi i wstała z łóżka, naciągnęła na ramiona peniuar
i mocno ścisnęła się w talii paskiem. Znowu nałoży-
ła na siebie ochronny pancerz i powiedziała sobie,
że pod żadnym pozorem nie wolno jej go zdjąć.
Koniec komedii oznajmiła sucho. Prześpię
się w innym pokoju, jest ich tu niemało do wyboru.
Bądz tak dobry i wydaj polecenie, abyśmy jutro
zawinęli znów do Pireusu. Stamtąd bez trudu do-
stanę się na lotnisko.
Odwróciła się, chcąc wyjść z pokoju, ale Nikos
chwycił ją za ramię.
Proszę cię, puść mnie powiedziała. Nie
musisz nic mówić. Bardzo mi przykro, że musiało
do tego dojść. Miałam nadzieję, że to nie będzie
konieczne. %7łe nie będę się musiała posuwać tak
daleko, abyś zgodził się na rozwiązanie tego idio-
tycznego małżeństwa. Ale w końcu okazało się, że
w ten sposób najszybciej uda mi się ciebie przeko-
nać. A teraz pozwól mi odejść.
On jednak wziął ją za rękę i posadził na łóżku,
a sam usiadł obok niej, wciąż nie puszczając jej dłoni.
Co się stało, Andrea? zapytał cichym, łagod-
nym głosem.
NARZECZONA DLA GREKA 103
Zanim mu odpowiedziała, musiała uspokoić roz-
kołatane serce.
To był wypadek samochodowy. Miałam wtedy
piętnaście lat. Prowadził starszy brat mojej szkol-
nej koleżanki. Wracaliśmy z kina. Nagle samochód
zarzuciło... Jak się potem okazało, pękła opona,
najechaliśmy na stłuczone szkło, i rąbnęliśmy
w mur. Ja siedziałam obok kierowcy. Straciłam
przytomność. Nie mogłam się wydostać z samo-
chodu. Strażacy musieli ciąć karoserię, żeby mnie
wydobyć. Niewiele z tego pamiętam. Miałam zmiaż-
dżone nogi. W szpitalu lekarze chcieli... chcieli...
chcieli mi je amputować, powiedzieli, że nie zdołają
ich uratować.
Mówiąc to, Andrea nawet nie poczuła, jak dłoń
Nikosa zaciska się na jej ręce, ani nie słyszała, jak na
chwilę wstrzymał oddech.
Ale moja mama im na to nie pozwoliła.
Zmusiła ich, żeby zrobili wszystko, co tylko moż-
liwe. To trwało bardzo długo. Leżałam w szpita-
lu wiele miesięcy. Jakoś poskładali to, co pozo-
stało z moich nóg, połączyli gwozdziami, tak że
wreszcie mogłam poruszać się w fotelu na kó-
łkach. Lekarze mówili, że już nigdy nie będę
chodzić. Ale mama znów się uparła. Powiedzia-
ła, że muszę chodzić. Więc... przeszłam jeszcze
kilka operacji, mniej lub bardziej udanych, a po-
tem specjalną rehabilitację w sanatorium. No
i wreszcie, po wielu miesiącach bolesnych i mę-
czących ćwiczeń, zaczęłam chodzić. Mama do-
pięła swego...
104 JULIA JAMES
Andrea przerwała na chwilę swoją opowieść, by
połknąć łzy, które cisnęły się jej do oczu.
Ale nie mogę tańczyć, nie jestem w stanie
szybko i długo chodzić... nogi wtedy bardzo mnie
bolą. I lękam się, że mogłabym je uszkodzić. Chwa-
ła Bogu mogę pływać, a nawet powinnam, to jest
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
