|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ZBUNTOWANA KOCHANKA
216
dostałem zaproszenie na wasz ślub. Zwłaszcza po
wydarzeniach ostatniego tygodnia.
- Wyboista jest droga miłości. - Gabby uśmie
chnęła się radośnie. - Zresztą przekonasz się na
własnej skórze.
- Nigdy - oznajmił Richard z mocą. - Za dobrze
biegam!
- Ja też tak kiedyś myślałem - wtrącił J.D.,
z uśmiechem spoglądając na Gabby, która pokazała
mu język i podeszła do matki. Przeprosiła sekre
tarki, które ją zagadywały, i odciągnęła ją na bok.
Pani Darwin, wystrojona w białą płócienną gar
sonkÄ™ oraz kapelusz co najmniej o trzy rozmiary za
duży, z wahaniem podążyła za córką. W tym koś
ciele wydawała się równie nie na miejscu jak
Mattew, Apollo i cala reszta.
- Nie cierpię się tak stroić - oznajmiła, zerkając
na Matthew z zaciekawieniem. - Z rozkoszÄ… wsko
czyłabym w moje ukochane dżinsy.
- Słyszałem, że pani strzela, przeklina i jezdzi
konno - odezwał się Matthew i znowu nabrał wody
w usta.
Pani Darwin pokraśniała z dumy, po czym opuś
ciła wzrok i uśmiechnęła się skromnie:
- Cóż, może jest w tym trochę prawdy, panie...?
- Matthew Carver - odparł Sierżant. - Aucznik...
to jest J.D., jest dla mnie jak syn. - Uścisnął jej dłoń
i uniósł ją do ust. - Mogę mu tylko pozazdrościć
takiej pięknej teściowej.
Gabby zostawiła ich samych i poszła się przywi-
Diana Palmer 217
tać z Apollem, Semsonem, Laremosem oraz Drago
nem.
- Cześć, chłopaki! - Uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć, Gabby - odparł Apollo. - Dobrze, że
już przeszłaś chrzest bojowy, bo inaczej musieliby-
śmy ci zrobić jakieś przeszkolenie.
- Co to, to nie - oznajmiła. - Wyjeżdżamy z J.D.
w podróż poślubną. Skończyłam z przygodami.
Wyobrażasz sobie, jak czołgam się przez dżunglę
z czterdziestką siódemką i wielkim brzuchem?
- Och, ależ karabin chętnie byśmy za ciebie
ponieśli, Gabby - odparł poważnym tonem.
- Ale z ciebie dżentelmen! - zaśmiała się.
- Chyba skończony grubianin - wtrącił z udawa-
nym oburzeniem Laremos, podchodząc i całując
Gabby w rękę. - Moje gratulacje. Oczywiście nie
ma mowy o żadnym czołganiu się przez dżunglę.
- Błysnął w uśmiechu wszystkimi zębami. - Bę-
dziemy cię nieść.
Semson i Drago wtrÄ…cili swoje trzy grosze,
a Gabby musiała się wesprzeć na ramieniu męża, by
nie przewrócić się ze śmiechu.
Podchodzili kolejni goście, aby złożyć gratulacje
młodej parze, i kościół stopniowo pustoszał. Na
samym końcu zbliżył się do nich mężczyzna, które
go Gabby nie znała, wysoki blondyn o surowych
rysach i twarzy równie śniadej jak twarz J.D. Jego
mocną opaleniznę podkreślały spłowiałe od słońca
włosy.
Zwrócił na Gabby brązowe oczy i przez chwilę
218 ZBUNTOWANA KOCHANKA
przyglądał się jej z ciekawością. Miał na sobie
jasnopopielaty garnitur, który wyglądał na równie
nowy jak te, w których wystąpili goście J.D. W spo
sobie, w jaki uścisnęli sobie dłonie, było coś, co
kazało Gabby pomyśleć, że znają się bardzo dobrze.
- Myślałem, że nienawidzisz ślubów - zauważył
J.D. z chłodnym uśmiechem.
- I miałeś rację. Po prostu byłem ciekaw, komu
dałeś się zaciągnąć do ołtarza. - Zacisnął usta,
zmrużył jedno oko i przyglądał się Gabby z taką
uwagą, że poczuła się nieswojo. Kącik ust zadrgał
mu nieznacznie, po czym mężczyzna zaniósł się
ochrypłym śmiechem. - No cóż, jeśli radzi sobie
z broniÄ… i przy pierwszym strzale nie narobi krzyku,
to chyba ujdzie w tłoku.
- Ujdzie w tłoku? - powtórzyła Gabby, wlepia
jÄ…c w niego lodowate spojrzenie. - WyprowadzÄ™
pana z błędu: jestem rewelacyjna. Nie dość, że
strzelam, to jeszcze trafiam.
Roześmiał się, tym razem łagodniej. W jego
oczach pojawiły się iskierki rozbawienia.
- Czyżby? - spytał, podając jej rękę. - Jestem
Duńczyk.
Oczy jej się rozszerzyły, zaledwie przypomniała
sobie, co o nim opowiadał J.D., gdy byli w Rzymie.
- Fiu, fiu! Widać cuda nigdy się nie kończą
- mruknęła. - Wyobrażałam sobie, że masz drew
nianą nogę i nieustannie żujesz tytoń.
Duńczyk wybuchnął śmiechem. Kiedy się uspo
koił, impulsywnie objął Gabby i mocno ją uściskał.
Diana Palmer
219
- Ech, J.D., ty fartowny skurczy...
- Duńczyk! - ucieszył się Sierżant. - Skądeś ty
siÄ™ tutaj wziÄ…Å‚?
- Z Libanu - padła spokojna odpowiedz. - Przy
dałoby mi się kilku dobrych piechurów. Zainte
resowany?
- Być może - odparł Matthew ostrożnie, zer
kając na pozostałych. - Chodzmy pogadać. J.D.,
dbaj o nią. I o siebie. - Pożegnali się uściskiem
dłoni. - Będziemy w kontakcie.
Gabby objęła go serdecznie.
- Dziękuję, że poprowadziłeś mnie do ołtarza.
Daj znać, gdzie spędzasz święta. Przyślę ci pudło
ciepłych skarpet.
Matthew ucałował ją w czoło.
- Tak zrobię - odparł, po czym szepnął jej do
ucha: - Przy okazji podaj mi adres swojej mamy. To
jest kobieta! Przeklina, strzela... Marzenie!
- Podam, podam - obiecała roześmiana.
Reszta towarzystwa pożegnała się i wyszła. Po
wszystkim odwiezli matkÄ™ Gabby na lotnisko.
- Tyłko zadzwoń do mnie czasem, dziecko - po
prosiła, kiedy zostały same.
- Oczywiście. - Gabby objęła ją mocno. - Wpa
dłaś Matthew w oko.
- On też jest niczego sobie - odparła pani
Darwin z figlarnym uśmiechem.
- Tylko jest jeden malusieńki szkopuł... - za
częła Gabby, zastanawiając się, ile może matce
powiedzieć.
220 ZBUNTOWANA KOCHANKA
- Ustatkuje siÄ™, kiedy przyjdzie na niego pora,
zupełnie jak twój J.D. - Matka uśmiechnęła się
wyrozumiale. - Po prostu niektórzy mężczyzni
potrzebują więcej czasu niż inni. Tymczasem napi
szę do niego słodki liścik. - Mrugnęła do Gabby.
- Koniecznie mnie odwiedzcie.
- Odwiedzimy - obiecał J.D., uściskał teściową
i patrzył, jak odchodzi.
Gabby wzięła go pod rękę i wrócili na parking.
- Zrobiłaś się strasznie cicha, odkąd wyszliśmy
z kościoła - powiedział miękko. - Bałaś się, że będę
chciał z nimi wyjechać?
- Chyba tak. TroszeczkÄ™.
Zatrzymał się przy samochodzie i spojrzał na jej
zmartwionÄ… twarz.
- Będę z tobą zupełnie szczery. Kiedy wycho
dzili beze mnie, czułem się tak, jak gdybym coś
tracił. W Gwatemali przypomniałem sobie smak
dawnego, szalonego życia, kiedy miałem więcej
wolności niż mam teraz. Ale jestem realistą, Gabby.
Matthew wspominał, że przed naszym wyjazdem
z Gwatemali mówił ci, że zaszedłem zbyt daleko,
żeby do nich wrócić, żeby znowu żyć jak kiedyś.
Gabby kiwnęła głową, ale dalej milczała.
- Miał rację - podjął J.D. - Marzyłem o lepszej
przyszłości, dla siebie, dla nas obojga. Za dużo
w nią zainwestowałem, żeby wszystko przekreślić
dla dreszczyku emocji. Zresztą - dodał dwuznacz
nym tonem, przyciągając jej dłoń do swojej piersi
- znam ciekawsze podniety.
Diana Palmer 221
Patrzył na nią takim wzrokiem, że nogi się pod
nią ugięły.
- Odkąd mam ciebie, nie muszę zaglądać śmier
ci w oczy, aby poczuć, że żyję - szepnął, wsuwając
jej drobne palce pod swoją koszulę, by poczuła bicie
jego serca. - Jesteś równie podniecająca jak wojna,
i może tylko odrobinę mniej niebezpieczna.
- Tylko odrobinę? - odszepnęła, obejmując go
za szyjÄ™.
Znieruchomiał i z ustami tuż przy jej ustach
szepnÄ…Å‚:
- Seks dalej tak bardzo cię przeraża?
Zaczerwieniła się, ale nie opuściła wzroku.
- Nie. Kocham cię, więc to nie będzie seks,
tylko... miłość.
Zmysłowo rozchylił usta.
- Jest biały dzień, Gabby - mruknął.
- Wiem - odparła, pośpiesznie całując go
w usta. Będziemy mogli się na siebie napatrzeć.
Spojrzał jej w oczy i odnalazł w nich najmrocz-
niejszą dżunglę. Przygarnął ją do siebie i pocałował
zaborczo. Gdy odsunął twarz, z trudem łapał od-
dech.
- Już nie muszę szukać przygód - powiedział.
- Ty jesteś największą przygodą.
- Zabierz mnie do domu, Jacob - wyszeptała.
- Ucz mnie.
- Cóż za rozkoszna myśl - zaśmiał się radośnie,
puszczając ją z ociąganiem, wpatrzony w jej błysz-
czÄ…ce oczy.
222 ZBUNTOWANA KOCHANKA
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
