|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zobaczyła stojącego obok niej Tyorla. Chciała wstać, elf jednak
powstrzymał ją skinieniem dłoni.
- Poczekaj. Lavim, przejdz się wzdłuż ścieżki i dołącz do Stanacha,
dobrze?
- Dobrze. Tyorl, co się dzieje? - Kender przełożył hoopak przez plecy.
- Nic. Idz i odszukaj Stanacha. I nie zgub się. Szczerząc radośnie zęby,
kender śmignął we wskazanym mu kierunku, jego zaś sakwy i woreczki
podskakiwały wesoło w takt kroków.
- Słyszałem go już w połowie drogi - oznajmił Tyorl, sadowiąc się na
opuszczonym przez kendera głazie. - O czym tak gadał?
- O Thorbardinie i świetle słonecznym zamykanym w wylanych
ołowiem cebrzykach. - Uśmiechnęła się Kelida.
- Zwiatło w... - Tyorl podrapał się po szczęce. - Do czego?
- Och, do oświetlania ogrodów. Powiada, że w Thorbardinie jest
mnóstwo ogrodów. Mówi prawdę?
- Nie mam pojęcia. - Elf wzruszył ramionami. - Miasto wybudowano
we wnętrzu góry, nie wiem więc, jak można tego dokonać. Opowieści
kenderów zazwyczaj składają się z życzeń i marzeń, reszta zaś to wytwór
ich wyobrazni.
Przez długą chwilę Kelida milcząc obserwowała, jak Tyorl bada palcem
cięciwę łuku.
- Gdzie jest Stanach?
- Przed nami. - Tyorl ponownie wzruszył ramionami. - Sprawdza szlak.
- Może powinniśmy do niego dołączyć?
Tyorl obejrzał się za siebie, patrząc na mroczne cienie. Choć nie
usłyszał nic prócz szelestu wiatru w gałęziach drzew, potrząsnął przecząco
głową.
- Za chwilę. To dość długie podejście. Możemy jeszcze odpocząć.
Kelida kiwnęła główką i umilkła, obserwując grę cieni na ścieżce. Tyorl
patrzył na promyki słońca, muskające włosy dziewczyny.
Problem z tymi cebrzykami, mówił sobie Lavim, polega na tym, że
mogą działać albo nie. Nie dowiesz się jednak niczego, jeśli nie
spróbujesz, no nie?
Zamyśleniu kendera zawtórowało westchnienie wiatru wśród
wierzchołków drzew. Lavim dreptał wzdłuż ścieżki.
Jasne jak słońce, pomyślał. Jeśli w Thorbardinie mają ogrody, musieli
wykombinować, jak je nasłonecznić.
Już wcześniej postanowił, że nie będzie sobie zawracał głowy
zwalczaniem nawyku głośnych rozmów z samym sobą. Dostarczały mu
one zresztą niemal takiej samej uciechy, jak rozmowy z kimś innym. Gdy
mówił sam do siebie, nikt się, na przykład, nie wtrącał. %7ływił nawet
brzydkie podejrzenia, że Stanachowi i Tyorlowi niewiele rzeczy sprawia
większą uciechę niż przerywanie mu przemowy w połowie długiego
zdania. Kelida... owszem, czasem słuchała. Biorąc wszystko pod uwagę,
zaczynał nawet lubić pogawędki z samym sobą. Zadawał właściwe pytania
i otrzymywał trafne odpowiedzi.
Zszedł ze ścieżki w miejscu, gdzie połamane gałęzie krzewów i
podeptane poszycie były niemymi świadkami niedawnego przejścia
Stanacha.
Typowe dla krasnoluda! Wyrąbuje ścieżkę szeroką na milę, tak by
wszyscy wiedzieli, że tędy właśnie przechodził. Krasnoludy w ogóle nie
mają pojęcia o życiu w puszczy, nie sądzisz?
Ujrzał przed sobą wysoki skalny występ. Lavim uśmiechnął się
szeroko. Dam głowę, że polazł właśnie tędy. Dlaczego nie trzymał się
ścieżki? No dobrze, zapytam, jak go znajdę.
Korzystając z nierównej powierzchni kamienia, zaczął szybko piąć się
w górę. O tak, Stanach był tu niewątpliwie. Przylegające do skały porosty
były poodrywane i poszarpane. Lavim potrząsnął głową. Równie dobrze
można by wymalować tu czerwoną farbą napis: TDY SZEDAEM.
Słońce błysnęło nagle na czymś gładkim i brązowym, wetkniętym w
kamienną rozpadlinę. Lavim schylił się i zmarszczył brwi, wyciągając flet
Fujary.
Zaczerpnął głęboko tchu i świsnął cicho. Flet Fujary! Cóż za
znalezisko!
Zdecydowany natychmiast sprawdzić, czy flet potrafi nauczyć go
jakiejś melodii, podniósł ustnik do warg. Dmuchnął raz i drugi. Zanim
jednak zadął po raz trzeci, wstrzymał się porażony nagłą myślą.
Bo i dlaczego Stanach miałby porzucić flet tutaj? Krasnolud zawsze
bardzo uważał, by nic nigdzie nie zostawiać - co bywało niekiedy dość
irytujące - a tu oto leży sobie flet Fujary - ot, tak ciśnięty na głaz.
Kender przesunął palcem po instrumencie, następnie podniósł flet do
słońca i przez chwilę obserwował grę czerwonych i brązowych odblasków
światła na powierzchni drewna. Czy krasnolud rzeczywiście porzucił
instrument?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
