|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ravensburg wymknÄ…Å‚ siÄ™ spod kontroli.
Proszę odpowiedzieć tak albo nie. Czy jest pani sama?
Nie.
Zadzwonię jeszcze raz jak tylko będę mógł. Tymczasem niech wszyscy wyjdą
z pokoju.
Lucy wyłączyła telefon.
Sekretarz zadzwoni jeszcze raz, a w tym czasie ja muszę wykonać kilka
prywatnych telefonów. Proszę poczekać w barze albo w holu. Marsha, zadzwonię do
202
ciebie na komórkę. Panie Hakim, chyba może już pan położyć się spać. Bardzo panu
dziękuję za współpracę.
Menedżer hotelu przyjął te słowa z widoczną ulgą.
Bardzo proszę, pani senator. Sprowadziłem szefa naszej ochrony wraz ze wszystkimi
jego ludzmi. To piętro będzie odcięte tak długo, jak długo pani tu pozostanie.
Jeszcze raz dziękuję. I gratuluję wspaniałego hotelu.
Przyślę grupę agentów dla pewności powiedział Helms.
Lucy potrząsnęła głową.
Proszę tego nie robić. Chcę, żeby od tej pory wszystko odbywało się nieoficjalnie.
Rozumiem. Może pani zadzwonić do mnie w każdej chwili.
Dziękuję.
Obaj mężczyzni wyszli. Lucy wstała i przeciągnęła się.
Dopiero po pół godzinie odezwała się komórka Marshy Larson. Odebrała z ulgą.
Helms może jest dobrym agentem, ale rozmowa z nim to śmiertelna nuda.
Czy on jeszcze tam jest? spytała Lucy.
Tak.
Niech idzie spać. Powiedz mu, że nic się nie da zrobić, dopóki sekretarz Goldman
nie wróci jutro do Waszyngtonu. Przyjdz do mnie zaraz.
Marsha znała swoją szefową. Jak tylko weszła do pokoju, z jej ruchów wywnioskowała,
że coś się dzieje.
Mów!
O godzinie czwartej trzydzieści przyjedzie po mnie służbowym samochodem
kapitan Givens z marynarki wojennej i zabierze mnie do bazy Sto sześćdziesiątego
czwartego Skrzydła Lotnictwa Wojskowego. Polecimy śmigłowcem C141 do Maryville,
gdzie będzie na nas czekać dwudziestu marines i dwa helikoptery Blackhawk. O świcie
wylądujemy w samym środku terenu NAZL... Ravensburg będzie nam musiał
odpowiedzieć na parą pytań!
Oczy Lucy błyszczały.
Ja też mam lecieć? spytała Marsha.
Nie. Goldman nie chciał, żebym nawet ja leciała, ale nie ustąpiłam. Nikt nie może
wiedzieć, nawet FBI. Goldman mówi, że Ravensburg wszędzie ma swoje uszy. Chcę,
żebyś została tutaj, w tym pokoju. Gdyby ktoś się zjawił albo zadzwonił, powiedz, że
wyszłam na poranny spacer.
46
Doktor Jason Keen szedł do sali rehabilitacyjnej w towarzystwie sennego strażnika,
którego kolorowa bransoleta otworzyła kolejne drzwi oddziału.
Dziękuję. Możesz się teraz położyć. Zostanę tutaj przez sześć godzin.
Strażnik skinął głową z wdzięcznością, poczekał, aż doktor wejdzie do środka,
a potem nacisnÄ…Å‚ guzik zamykajÄ…cy drzwi.
Kramer siedział bezwładnie na krześle, ale oczy miał otwarte; były skierowane na
ekran monitora. Pielęgniarka czytała książkę, siedząc na łóżku. Podniosła na chwilę
wzrok, a potem wróciła do lektury. Kramer wyprostował się i zerknął przez ramię.
Wszystko jest w porządku. Da się zauważyć minimalne pobudzenie lewego płata
skroniowego, ale zanika.
Tak jak przewidywałem powiedział Jason. Teraz ja przejmę obserwację.
Proszę położyć się spać... Dziękuję, panie doktorze Kramer. Jestem panu wdzięczny za
fachową współpracę.
Mimo wyczerpania Kramer promieniał dumą. Wstał, w ostatniej chwili
powstrzymując się od stuknięcia obcasami.
To był dla mnie honor i niezwykłe doświadczenie, doktorze Keen. Zazwyczaj
zadowalam się sześcioma godzinami snu. Potem będę do pańskiej dyspozycji.
Jason zerknął na zegarek. Było dziesięć po szóstej.
Doskonale, doktorze. Przyjemnych snów.
Kramer otworzył bransoletą drzwi. Gdy się zamknęły, Jason spojrzał na twarz
Apolla. Chłopiec spał spokojnie. Jason bardzo delikatnie wyjął rurkę z jego nosa. Apollo
przebudził się i otworzył oczy. Rozpoznał doktora od razu.
Spokojnie. Usunę ci teraz kroplówki z nosa i nadgarstka. Nie są już potrzebne.
Chłopiec uśmiechnął się i zamknął oczy.
Pomóc panu, doktorze? spytała pielęgniarka.
Nie, dziękuję. Pózniej będę potrzebował pani pomocy.
Jason wyjął igłę z nadgarstka Apolla, odsunął pościel i zdjął diodę z jego kostki.
Zwinął przewód i wyłączył monitor. Pielęgniarka podniosła głowę, nieco zaskoczona.
Wyłącza pan?
Tak, spełnił swoje zadanie. Niedługo przeniesiemy pacjenta w normalne warunki.
Jutro stanie na nogi.
Spojrzał na zegarek. Było szesnaście po szóstej.
204
Proszę mi podać dwie dodatkowe poduszki. Podłożę mu pod głowę, żeby nie
ruszał się w czasie snu.
Kobieta otworzyÅ‚a sza4àÄ™; z najwyższej półki zdjęła dwie poduszki, a z drugiej
dwie bielutkie poszewki. Jason tymczasem otworzyÅ‚ sza4àÄ™ z lekarstwami. WybraÅ‚
odpowiednie buteleczki i strzykawki, a także rolkę mocnej taśmy klejącej do wiązania
bandaży.
Nagle światła zamigotały dwukrotnie. Jason zerknął na zegarek. Było dokładnie
osiemnaście minut po szóstej.
Pewnie nawaliło główne zasilanie i włączył się awaryjny generator.
Możliwe.
Jason włożył buteleczki i strzykawki do plastikowej torebki, związał ją, po czym
ułożył starannie w nogach łóżka. Położył rolkę taśmy na stoliku i ponownie zerknął na
zegarek. Była szósta i dwadzieścia dwie minuty.
Pielęgniarka umieściła poduszki po obu stronach głowy Apolla.
Chce pan go przenieść teraz? spytała.
Nie, po przebudzeniu. Może pani spokojnie czytać książkę.
Ledwie zdążyła usiąść, kiedy rozległ się przytłumiony hałas. Podniosła raptownie
głowę.
Co to było?
Jason spojrzał na zegarek. Było punktualnie dwadzieścia pięć po szóstej. Przesunął
dzwignię zwalniającą hamulce kółek. W tej samej chwili otwarły się drzwi. Stanął
w nich Yoshi z pistoletem w jednej dłoni i czarnym pudełkiem w drugiej. Mierzył
prosto w pierś pielęgniarki. Lufa powędrowała lekko do góry, gdy kobieta wstała. Za
plecami Yoshiego stało dwoje młodych ludzi. Odsunął się, żeby zrobić im przejście. Na
ich twarzach malowało się zaciekawienie.
Dzień dobry, doktorze Keen. Jestem Mark Wallace, a to Agnes Ling.
Witam odpowiedział Jason, rzucając mu rolkę taśmy.
Załóż ręce na kark i złącz nogi polecił pielęgniarce Yoshi.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
