|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
natychmiast stała się ośrodkiem zainteresowania kierowców
korzystających z postoju. Sage miała ochotę zapaść się pod ziemię,
słysząc ich zjadliwe komentarze.
Harlan wysiadł jednakże bez cienia zakłopotania i ruszył na
przód samochodu. Zardzewiała maska zaskrzypiała na znak protestu,
gdy usiłował ją unieść. Spod niej buchnął biały obłok.
Harlan odczekał chwilę, rozpędził obłok dłonią, potem pochylił
się nad silnikiem. Po paru minutach zjawił się przy drzwiach od strony
pasażera. Sage nie mogła odkręcić nie istniejącej szyby, naparła więc
z całej siły na drzwiczki i otworzyła je.
- Jaka diagnoza?
- Zagotowała się woda w chłodnicy - zameldował.
- To bardzo zle?
Oparł się łokciem o drzwi i przypatrywał się jej z rozbawieniem.
- Raczej tak, grozi to spaleniem silnika.
Szansa na rozstanie ze znienawidzonym pojazdem pokrzepiła
Sage.
- Ten grat nie jest chyba ubezpieczony?
- Zwięta racja.
- A więc kompletne dno? - zapytała z nadzieją.
- Skądże!
- Więc co?
Zaczął rozpinać flanelową koszulę. Wyciągnął ją ze spodni i
zdarł z siebie.
- Trzymaj.
Złapała koszulę i bez słowa obserwowała, jak Harlan ściąga
przez głowę biały podkoszulek.
Zobaczyła nagi tors, na którym widniały siniaki po wczorajszej
bójce. Poranne słońce połyskiwało na włosach chłopaka, brodawki
ściągnęły się od chłodnego wiatru.
Sage poczuła skurcz pożądania.
Harlan rozdarł podkoszulek, oderwał rękawy i znowu pochylił
się nad maską. Sage wyraznie widziała jego nagie plecy, co podziałało
na nią prawie tak samo jak widok odsłoniętego torsu.
Jasne włosy wiły się na karku. Gładka skóra uwypuklała
naprężone muskuły.
Dziewczyna wychyliła się ciekawie i zaczęła śledzić poczynania
swego towarzysza. Zafascynowała ją gra mięśni jego ramion, gdy
starał się kawałkami materiału zlikwidować przeciek w chłodnicy.
%7łyły na ciele uwypukliły się. Gdy wiązał wielki supeł, zwróciła
uwagę na jego silne, sprawne dłonie. Z pobliskiego hydrantu przyniósł
wody, którą uzupełnił zawartość chłodnicy.
W końcu zatrzasnął maskę i ruszył do kwadratowego ceglanego
budyneczku, w którym znajdowały się toalety.
- Zaraz wracam! - krzyknął przez ramię. - Muszę umyć ręce.
Sage pośpiesznie przekręciła ku sobie lusterko wsteczne. To, co
zobaczyła, przeraziło ją. Nie spała całą noc i czuła to, ale również tak
właśnie wyglądała. Ponieważ w żadnym wypadku nie mogła obecnie
liczyć na osiem godzin snu, zrobiła, co się dało za pomocą
kosmetyków.
Tak jak Harlan zaimprowizował naprawę ciężarówki, tak
dziewczyna zaimprowizowała poprawę swej urody. Działała
błyskawicznie, aby nie skojarzył jej próżności ze swoją osobą. Gdy
wynurzał się zza węgła budynku, Sage zdążyła właśnie upchnąć do
torebki szczotkę i przybrała minę osoby zniecierpliwionej i znudzonej
przedłużającym się postojem.
Gdy tylko Harlan znalazł się w szoferce, pociągnął nosem.
- Czuję perfumy...
- Chciałam się trochę odświeżyć. Mam nadzieję, że ci to nie
przeszkadza?
- Pewnie, że nie. Przedtem wyglądałaś jak upiór.
Zirytowana, cisnęła w niego koszulę. Złapał ją i roześmiał się.
- Nie znasz się na żartach, co?
Oparł się na staromodnej, wielkiej kierownicy i spojrzał na
dziewczynę.
- Jeśli może ci to poprawić nieco samopoczucie, to wiedz, że z
trudnością trzymam ręce na kółku.
Popatrzyli na siebie. Czuli się nieswojo. Sage powtarzała sobie
w duchu, że z tym facetem łączy ją jedynie wspólny interes. To ona
narzuciła reguły gry, nie mogła więc ich nagle łamać. A poza tym nic
nie może jej odwieść od obranego celu. Harlan jednak mógłby
wykazać odrobinę inicjatywy.
W końcu zdołała oderwać od niego wzrok. Skinęła głową w
kierunki maski pojazdu.
- Czy... to już działa?
- Och, doskonale - odparł ochrypłym głosem.
- A czy... może wybuchnąć?
Przełknął głośno ślinę.
- Może. Muszę pilnować, żeby się za bardzo nie nagrzało.
Miała dziwne wrażenie, że mówią o dwóch różnych silnikach.
Oblizała nerwowo wargi.
- Nie zamierzasz nałożyć koszuli?
- Czemu? Czy widok mojego ciała denerwuje cię?
- Nic podobnego!
Uśmiechnął się w charakterystyczny, przebiegły sposób. Ten
uśmiech sprawił, że Sage poczuła się przezroczysta. Harlan zetknął
dwa druty i silnik zaskoczył.
- Droga panno Sage, nie zna się pani na żartach, ale nie umie też
pani kłamać... - orzekł towarzysz podróży.
- To prawdziwa frajda. Mam poczucie pełnej wolności.
- Jajestem wolny od piętnastego roku życia. Zapomniałaś?
Jechali sześciopasmową autostradą, która przecinała Teksas na
południe od Red River, biegnąc w kierunku granicy meksykańskiej.
- Uczucie kompletnej niezależności to dla ciebie nic nowego.
Ale dla mnie tak - oznajmiła Sage. - Czuję się beztroska jak Cyganka.
Nalegała, by w Austin przesiedli się do jej auta, które stało
zaparkowane przed dawnym mieszkaniem od dnia, kiedy to Travis
zabrał Sage na ferie świąteczne do Houston.
W ciągu ostatniego okresu studiów stopniowo zabierała swe
rzeczy z mieszkania, które zajmowała przez trzy lata. Dwie
współlokatorki chętnie zgodziły się na odkupienie części mebli i
wyposażenia, gdyż planowały nadal tam pozostać. Co cenniejsze
drobiazgi osobiste Sage obiecały przechować w nie używanej szafie
do czasu, aż ich właścicielka będzie miała wolną chwilę, by po nie
wpaść.
W banku podjęła resztki oszczędności. Nie była to zawrotna
suma, ale odganiała widmo rychłej śmierci głodowej. Gdy załatwiała
swoje sprawy, Harlan odjechał gdzieś ciężarówką i wrócił pieszo do
mieszkania.
Po paru godzinach udawali się już na południe, w dość
ślamazarnym tempie. Poprosiła, by prowadził, bo czuła się
rozkojarzona. Stare więzi zerwała ostatecznie i postawiła wszystko na
realizację swej misji dziejowej, którą właśnie mieli spełnić. Sage
emanowała entuzjazmem i energią.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
