|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
prawdopodobne, bo ich twarze zdradzały radosne podniecenie. VV końcu dotarłem na
spłaszczony szczyt wzgórza i zwróciłem się w lewo, w stronę katedry. Na obu tro-tuarach
zebrał się podniecony tłum, zupełnie jakby na coś czekał. Ponieważ blokowali chodnik,
starałem się jak najostrożniej przecisnąć między ludzmi, przepraszając na prawo i lewo i
rozpaczliwie pilnując, by nie nadepnąć nikomu na nogę. W końcu jednak tłum zgęstniał do
tego stopnia, że mogłem tylko się zatrzymać i zaczekać wraz z nim.
Nie musiałem czekać długo. Nagłe z prawej strony usłyszałem oklaski i głośne wiwaty.
Towarzyszył im stukot kopyt. W stronę katedry posuwała się długa procesja. Pierwsi dwaj
jezdzcy mieli na sobie czarne płaszcze i kapelusze, u ich boków wisiały miecze. Za nimi
podążali następni, zbrojni w sztylety i ciężkie pałki - dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu.
Aż w końcu pojawił się jeden człowiek, dosiadający olbrzymiego siwego ogiera.
On także nosił czarny płaszcz, lecz wokół szyi i nadgarstków dostrzegłem kosztowną
kolczugę, a miecz u jego pasa miał rękojeść wysadzaną rubinami. Buty
74
75
uszyto z najlepszej skóry. Zapewne kosztowały więcej niż parobek na farmie zarabiał w ciągu
roku.
Strój i postawa jezdzca świadczyły o tym, że dowodzi orszakiem, lecz nawet gdyby okrywały
go łachmany, nie byłoby co do tego wątpliwości. Miał bardzo jasne włosy, wysypujące się
spod czerwonego kapelusza
0 szerokim rondzie i oczy tak błękitne, że zawstydzały letnie niebo. Zafascynowała mnie
jego twarz, niemal zbyt piękna, by należeć do mężczyzny, lecz jednocześnie mocna, z
wystającym podbródkiem i srogim czołem. A potem raz jeszcze spojrzałem w owe niebieskie
oczy i dostrzegłem płonące w nich okrucieństwo.
Przypominał mi rycerza, który przejeżdżał kiedyś obok naszej farmy, gdy byłem bardzo
młody. Nawet nie spojrzał w naszą stronę. Dla niego nie istnieliśmy, a przynajmniej tak
powiedział mój ojciec. Mówił też, że to szlachcic, że pochodzi z rodziny, która potrafi
wymienić swych przodków sprzed wielu pokoleń,
1 wszyscy z nich byli bogaci i potężni.
Na słowo szlachcic ojciec splunął w błoto i oznajmił iż mam szczęście, że jestem chłopakiem
z farmy i zarabiam na życie uczciwą pracą.
Człowiek jadący przez Priestown także niewątpliwie był szlachcicem. Na twarzy miał
wypisaną arogancję i władzę- Wstrząśnięty i przerażony, uświadomiłem sobie, że to musi być
Kwizytor, za nim bowiem toczył się wielki otwarty wóz, zaprzężony w dwa robocze konie,
wozie stali ludzie, skuci razem łańcuchami.
Były tam głównie kobiety, dostrzegłem też jednak paru mężczyzn. Większość wyglądała,
jakby głodowała od dawna. Ich skórę pokrywały siniaki, lewe oko jednej z nieszczęśnic
przypominało przejrzałego pomidora. Część kobiet zawodziła beznadziejnie. Po ich
policzkach spływały łzy. Jedna wrzeszczała raz po raz ze wszystkich sił, że jest niewinna, ale
nikt nie reagował. Oto więzniowie czekający na proces i spalenie.
Nagle z tłumu wypadła młoda kobieta i skoczyła w stronę wozu, sięgając ku jednemu z
mężczyzn i rozpaczliwie próbując podać mu jabłko. Może była jego krewną - córką?
Ku mojej zgrozie Kwizytor zawrócił konia i po prostują stratował. W jednej chwili unosiła
jabłko, w następnej leżała na bruku, wyjąc z bólu. Dostrzegłem okrutny wyraz jego twarzy.
Zadanie bólu kobiecie sprawiło mu przyjemność. Wóz jechał dalej, a za nim kolejna eskorta
zbrojnych. Tymczasem wiwaty tłumu zmieniły się w grad wyzwisk i okrzyki Spalić ich
wszystkich!".
76
IW;.
%HI
77
... fil 1
%En
HHBBn
Właśnie wtedy dostrzegłem dziewczynę przykutą d0 innych więzniów. Była w moim wieku,
oczy miała okrą. głe i przerażone. Czarne włosy lepiły się jej do czoła mokrego od deszczu,
który ściekał też po nosie i podbródku niczym łzy. Spojrzałem na jej czarną sukienkę i
szpiczaste trzewiki, nie wierząc własnym oczom.
To była Alice. Wpadła w ręce Kwizytora.
POGRZEB
O
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
