|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zmuszała konia do maksymalnego wysiłku. Pędziła
tak, że wszystko dookoła wydawało się rozmyte jak za
mgłą. Aomot kopyt niósł się echem po okolicy. Wiedzia
ła, że każda minuta w drodze to dla osamotnionej Sa-
briny zwielokrotniony czas niepewności i obaw. Pochy
liła się niżej nad końską grzywą i ścisnęła konia nogami.
Kiedy wreszcie wypatrzyła jezdzców, spięła gwał
townie konia, zmuszając go do płynnego skoku przez
ogrodzenie. Wierzchowiec sprawnie pokonał przeszko
dę i pognał przez pole, rozpędzając przerażone bydło.
Kiedy dojechała do grupy postaci, ściągnęła wodze
tak ostro, że o mały włos nie spadła na ziemię.
- Wariatko, co ty wyprawiasz? Chcesz skręcić kark?
PIEZC GÓR 133
- Wściekły Jake wyrwał jej wodze. - Jeśli za nic masz
swoje zdrowie, miej litość przynajmniej nad koniem!
Jak można tak gnać jak szaleniec i skakać przez płoty?!
Gdzie twoje siodło? Czy ty kompletnie postradałaś zmy
sły? Samanto!
- Sabrina... - wydyszała z siebie, usiłując z trudem
złapać powietrze. - Rodzi... Telefony nie działają...
Samochód się popsuł i nikogo nie było w pobliżu...
Dan jest w mieście... Nie ma już czasu, żeby wiezć ją
do szpitala. Muszę wezwać lekarza - wyjaśniała urywa
nymi zdaniami. W jej oczach pojawiły się łzy.
- W porządku, rozumiem. Uspokój się. - Obrócił się
w siodle i krzyknÄ…Å‚ do jednego ze swoich ludzi:
- Wracaj na ranczo i ściągnij przez CB-Radio do
ktora Gatesa. Powiedz, że musi jak najszybciej dotrzeć
do Sabriny Lomax na ranczo Lazy L.
Spojrzał na Samantę i oddał jej wodze.
- Jedziemy - polecił.
- Wracasz ze mnÄ…?
- No a jak myślałaś?
Jedyne co Samanta zapamiętała z tej jazdy, to nie
zwykła szybkość i przeciągły grzmot kopyt. Nie było
czasu na rozmowy, na myślenie. Gnali jak szaleni. Ze
skoczyła z konia, zanim ten się zatrzymał. Jake ponow
nie musiał chwycić jej wodze.
- Nie trać głowy, Sam - krzyknął za nią, kiedy po
konywała po dwa stopnie i wbiegała do domu.
W domu panowała cisza. %7łołądek podszedł jej do
gardła. Rzuciła się biegiem do sypialni.
Sabrina siedziała w łóżku, oparta o stertę poduszek.
134 NORA ROBERTS
- To było naprawdę szybko. Leciałaś na skrzydłach.
- Przywitała ją ciepłym uśmiechem.
- Tak jakby - odparła i odetchnęła z ulgą. - Wez
waliśmy już lekarza. Wszystko jest pod kontrolą. -
Usiadła na brzegu łóżka i wzięła siostrę za rękę. - Jak
siÄ™ czujesz?
- Niezle. - Zcisnęła dłoń Samanty, szukając wspar-
cia. - Ale cieszę się, że już wróciłaś. O, nadchodzi ko-
lejny skurcz.
Samanta siedziała bezsilna i trzymała mocno rękę
siostry, jakby próbując ulżyć jej w bólu.
- Możemy podziękować mamie za tę książkę o na-
turalnych porodach. - Sabrina westchnęła głośno
i opadła na poduszki. - Hej, nie bądz taka wystraszona
Wszystko jest w porządku. O! Witaj, Jake. - Dostrzegł;
go stojącego w drzwiach sypialni. - Nie zauwazyłam
cię wcześniej. Wejdz, proszę, nie zarażam - uśmiechnę
Å‚a siÄ™ szeroko.
Przestąpił próg i wszedł do pokoju. Wyglądał na je
szcze wyższego i bardziej męskiego. Ręce trzyma
w kieszeniach.
- Jak się masz? - spytał.
- W porządku. Widziałeś krowy przy porodzie, my
ślę, że nie ma tu wielkiej różnicy. - Skurcz bólu prze
szył jej twarz, kiedy to mówiła. - Znowu...
Samanta uniosła rękę do policzka siostry.
Gdzie jest lekarz? - pomyślała przestraszona. Sabri
na powinna być teraz w szpitalu otoczona przez specja
listów.
- Dziecku najwyrazniej się spieszy - jęknęła Sabri-
PIEZC GÓR 135
na z wysiłkiem. - Wybacz, Sam, ale nie możemy dłużej
czekać.
Sparaliżowana strachem Samanta zdołała tylko po
myśleć, że nie ma pojęcia o odbieraniu porodów i kom
pletnie nie wie, co powinna teraz zrobić. Wstając z łóż
ka, odwróciła się do Jake'a:
- Przynieś mi czyste ręczniki, dużo czystych ręczni
ków. I jakiś sznurek, i nożyczki.
- Jasne. - Na moment oparł dłoń na jej ramieniu.
- Jeśli będziesz mnie potrzebowała, zawołaj.
Kiwnęła głową, po czym poszła do łazienki umyć
się. Szorowała dłonie i ramiona tak mocno, że zaczęły
boleć.
- Wszystko będzie dobrze - zapewniła siostrę, kie
dy wróciła do sypialni.
- Wiem. - Sabrina leżała na poduszkach. Miała zamk
nięte oczy. - Zamierzam urodzić to dziecko, Sam. I za
mierzam zrobić to dobrze. Nie możesz tego zrobić za
mnie, muszę być silna.
- Jesteś. - Odgarniając włosy z twarzy siostry, Saman
ta niespodziewanie zdała sobie sprawę, że to prawda. -
Jesteś silniejsza, niż kiedykolwiek przypuszczałam.
Opanowanie i spokój wróciły w jej myśli i ruchy.
Zabrała się za obowiązki położnej, jakby robiła to całe
życie. Wycierała twarz siostry, liczyła z nią, oddychała,
uspokajała ją i dodawała jej odwagi. Nie po to Sabrina
tak wiele przeszła, żeby teraz stracić dziecko. Samanta
robiła wszystko, by nie dopuścić do najmniejszego błę
du. Tworzyły zgrany duet.
- W porządku. - Otarła pot z czoła. - Myślę, że tym
136 NORA ROBERTS
razem maleństwo wyjdzie na świat. Musisz mu pomóc,
Sabrino.
Sabrina kiwnęła głową. Była blada, ale opanowana.
Jej włosy pociemniały od wilgoci. Wstrząsnęły nią dre
szcze, cała się napięła i jęknęła głośno. Po chwili cienki,
przenikliwy głosik płaczącego maleństwa wypełnił po
kój. Samanta trzymała w ramionach nowe życie.
- Och, siostrzyczko... - patrzyła na drobne, ruchli
we ciałko w jej objęciach.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
