|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- To ten - powiedział jeden z nich pokazując na mnie palcem. Aha! - pomyślałem - napuścił na
mnie mocniejszych. Cóż, trudno, będzie wojna, przeciągniemy się troszeczkę .
Gdy ci mnie obejrzeli, przyszedł inny, odsunął tamtych za siebie mówiąc:
- Ten szczeniak? Nie wtrącajcie się, ja go sam obrobię. - Popatrzył na mnie zimno i uśmiechając
się ironicznie zapytał: - Ty, mocny, podobno ty się nikogo nie boisz?
- Ja z tobą draki nie szukam, ale jak koniecznie chcesz, to ja się nie odkazuję - odpowiedziałem,
a cały naprężyłem się w napięciu, z której strony otrzymam pierwsze uderzenie.
- Wal go w mordę, co z nim będziesz gadał! - wrzasnął jeden z przeciwników. I wtedy ten
najważniejszy odchylił się do tyłu, by zadać mi cios.
W tym momencie strzeliłem łbem w jego twarz. Potoczył się do tyłu, wpadł na ścianę i usiadł.
Skoczyło do mnie dwóch pozostałych i rozpoczęła się wymiana ciosów pięściami. W pewnym
momencie jeden z nich ustawił mi się dobrze na łeb. Stuknąłem - i ten też już siedzi. W tym czasie
nadbiegli inni z pomocą. Wtedy nogi za pas i drapas. Uciekłem korytarzem, wpadłem do kancelarii, a
oni wszyscy za mnÄ….
- Co się tu dzieje? - pyta kierownik szkoły.
- Nic, tylko musimy mu dolać - odpowiedział jeden z przeciwników wskazując na mnie. Rzucili
się do mnie, ale profesorowie rozdzielili nas. Gdy nie chcieli opuścić kancelarii, kierownik podszedł
do telefonu, żeby zadzwonić po policję. Wtedy z wymyślaniem, klnąc i odgrażając się, zaczęli
powoli wychodzić.
W czasie drugiej przerwy nie wyszedłem na korytarz. Co chwilę otwierały się drzwi i za
każdym razem ktoś inny przychodził mnie oglądać, zawiadamiając przy okazji, jakie to przyjemności
mnie czekają: połamanie żeber, z nosa zrobią balię, zęby wybiją i jeszcze kupę innych rzeczy mi
obiecali.
Po przerwie poszedłem do kancelarii.
- Chciałbym zwolnić się z ostatniej lekcji - zwróciłem się do kierownika. - Boję się, że po
lekcjach będzie większa awantura i mogą mnie skrzywdzić albo ja skrzywdzę któregoś z nich.
- Już za pózno - odpowiedział mi. - Ci, których wyrzuciłem, przyprowadzili kolegów i mniej
więcej piętnastu czeka już pod szkołą. Dzwoniłem do komisariatu po policjanta, żeby odprowadził
ciebie do domu.
Wróciłem do klasy, a gdy po lekcjach wyszedłem na korytarz, czekał tam już policjant.
Pomyślałem sobie, że jak będą cwaniaki, to i policjant nic mi nie pomoże. Zaczekaliśmy, aż wszyscy
wyjdą ze szkoły. Po dziesięciu minutach wyszedłem z policjantem i jednym kolegą z Czerniakowa.
Przed szkołą stała w milczeniu duża grupa chłopaków, byli też wśród nich starsi, po
dwadzieścia lat i więcej. Niezle się na mnie jednego, mizeraka, przygotowali - pomyślałem. - Teraz
chyba nie powie żaden: «OdsuÅ„cie siÄ™, ja go sam obrobiÄ™» .
- Ja go przy policjancie posunę - odezwał się któryś z grupy. I wszyscy podeszli bliżej nas. Gdy
ruszyliśmy, ruszyli za nami jak cienie. Tak doszliśmy do rogu Puławskiej i Dworcowej. Policjantowi
nie chciało się dalej iść, więc powiedział:
- Teraz już możecie iść sami. Ja tu jeszcze postoję i ich nie przepuszczę. Obejrzałem się kilka
razy i widziałem, że chociaż policjant stoi, czterech już przeszło pojedynczo i idąc pod domami,
przyśpieszają kroku. Przerzuciłem swój fiński nóż z kieszeni do rękawa.
- Jak myślisz? - zapytałem kolegi. - Urywamy się czy wojna?
- Nie uciekajmy - odpowiedział kolega. - Tym czterem chyba damy radę.
W tym momencie usłyszałem tupot wielu nóg. To policjant odszedł i cała gromada chłopaków
pędzi, żeby spełnić to, co obiecywali w szkole. Dochodziłem już do schodów wiodących w dół, w
stronę ulicy Belwederskiej. Cała grupa jest już około stu metrów za nami, a ci pierwsi już przy nas.
Pierwszy, chłop może z dwadzieścia jeden lat, zrzucił w biegu marynarkę.
- Uważaj, będę nożem bił! - krzyknąłem ostrzegawczo.
Prześladowcy zatrzymali się na moment. Wtedy pobiegłem w dół po schodach na złamanie
karku. Gdy trzeba było, to uciekać też potrafiłem. Słyszałem za sobą tupot nóg, lecz po chwili
biegłem już sam. Wrogowie pozostali z tyłu. Już na dzielnicy zaczekałem na kolegę.
- Nie czepiali się ciebie? - zapytałem.
- Nie.
- A czy zawadziłem tego, który pierwszy do mnie skoczył?
- Zawadziłeś, ale nie mocno. Po ręku dostał. Mówili, że zabiją ciebie.
- To jeszcze zobaczymy, muszą mnie przedtem złapać. I to kupą, bo we dwóch, trzech to mnie
nie zaczepiÄ….
Po tej rozmowie tydzień nie chodziłem do szkoły. Czułem, że przez pierwsze dni będą urządzali
pułapki, żeby mnie złapać, i wreszcie im się sprzykrzy. Gdy po przerwie szedłem pierwszy raz do
szkoły, spotkałem kolegę. Zapytałem, czy w szkole wszystko gra.
- Nie zauważyłem nic podejrzanego. Chyba pod budę nie przychodzą.
Skręciliśmy w boczną ulicę. Kilka metrów od rogu ulicy minęliśmy młodego chłopaka, który
nam się dokładnie przyjrzał. Pod drzwiami szkoły stało kilku baraszkujących chłopaków. Za plecami
usłyszałem gwizd. To gwizdał ten, który tak bystro nam się przyglądał, ale ci przed szkołą go nie
usłyszeli. Ten z tyłu gwizdnął jeszcze dwa razy, wreszcie zaklaskał w ręce. Tym razem usłyszeli.
Przerwali zabawę i spojrzeli wszyscy w naszym kierunku, a już po chwili ustawili się przy drzwiach
w dwa szeregi. Było ich dziesięciu, nie licząc tego z tyłu. Zrobiłem półobrót, że niby się oglądam, i
szybko wyjąłem z kieszeni za parkanem fiński nóż, który ukryłem w rękawie. Wiedziałem, że nie
mogę liczyć na pomoc kolegi, bo nie byliśmy przyjaciółmi, i wiedziałem, że się boi. Weszliśmy w
środek dwuszeregu ustawionego przed wejściem. Ja szedłem drugi i nie rozglądając się
obserwowałem równocześnie oba szeregi. Gdy już miałem wchodzić do szkoły, ostatni chłopak z
prawej strony uderzył. Zakotłowało się, bo w tym momencie wszyscy rzucili się na mnie. W kupie
bić jest niewygodnie. Większe knoty można dostać, gdy bije dwóch lub trzech, niż gdy bije
dziesięciu. Każdy chce bić i wzajemnie sobie przeszkadzają, żaden nie zada silnego uderzenia.
Trzeba tylko uważać, żeby się nie zwalić z nóg, bo wtedy mogiła. Szarpnąłem się do przodu, lecz nie
udało mi się wyrwać z kotła. Usłyszałem, jak któryś krzyknął:
- KosÄ… go!
Pomyślałem, że nie ma na co dłużej czekać, bo mogą przedziurawić. Szarpnąłem się znów, a gdy
i tym razem nie udało mi się wyrwać - pchnąłem kosą. Ktoś upadł. Przeskoczyłem przez niego i
uciekłem, ile tylko miałem sił w nogach.
Wieczorem dowiedziałem się, że jednego zawadziłem po plecach. Nic mu się nie stało, a
przewrócił się tylko ze strachu. Już nie miałem po co iść do tej szkoły, posłałem więc sąsiada z
naszego domu, żeby poszedł załatwić przeniesienie mnie do szkoły na Czerniakowskiej, do której
chodzili wszyscy koledzy.
Po otrzymaniu przeniesienia zgłosiłem się do nowej szkoły.
- Nie mamy wolnych miejsc - powiedział kierownik, gdy pokazałem przeniesienie. - O, jak
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
