|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
oczu. Długa, prosta jak strzelił droga. Jakieś pół kilometra przede mną - w ciemności trochę
trudno było zorientować się w odległościach - dostrzegłem światełka. Przyspieszyłem jeszcze.
Dróżka biegła teraz czymś w rodzaju wału rozdzielającego chyba pola uprawne lub
łąki... Zwiatełka zatrzymały się w miejscu. Zbliżałem się do nich. Gdzieś daleko po prawej i
jeszcze dalej po lewej widać było niewielkie farmy. Z okien domów padał żółty poblask.
Byłem już zupełnie blisko. Ryzykowałem, że mnie dostrzegą. Ostrożnie zsunąłem się z dróżki
na pole. U podnóża wału biegła ścieżka. Zacząłem się skradać. Byłem coraz bliżej i bliżej,
gdy niespodziewanie poczułem głuche uderzenie w potylicę. Jasno oświetlone okna farmy
zgasły wraz z moją świadomością...
ROZDZIAA DWUNASTY
ODWIEDZAM EGIPSKIE ZAZWIATY " OBYCZAJE
KRAKOWSKICH %7Å‚AKÓW " NARADA PRZY ZNIADANIU " W
MUZEUM " TAJEMNICZA BUDOWLA W ZAGAJNIKU
Zwiat chwiał mi się przed oczyma, z trudem skupiłem wzrok. Stałem na skalnym
ostańcu. U moich stóp leżała zielona dolina zalana niezwykłym blaskiem. Po obu stronach
ograniczały ją pasma skalistych wzgórz. Obraz tchnął niezwykłym spokojem. Kanały,
fellachowie czerpiący wodę.... Zrodkiem doliny płynęła, meandrując, szeroka rzeka.
Zrozumiałem, że jestem w Egipcie. I nie byłem sam.
Anubis zwrócił w moją stronę wilczy łeb. Przechylił lekko głowę, patrząc na mnie z
zaciekawieniem, jak to zwykle robiÄ… pospolite Azorki, gdy nie rozumiejÄ… polecenia.
- Trafiłem na pola trzcin - domyśliłem się. - A sąd Ozyrysa? Poza tym, co ja tu robię?
Jestem chrześcijaninem, nie zostałem zmumifikowany...
- Trafiłeś tu przez przypadek. Nie przejmuj się, zaraz odeślemy cię z powrotem.
Wszystko w swoim czasie - powiedział strażnik zaświatów. - Szlachetny Nebamon świadczył
na twoją korzyść, bo ranę odniosłeś szukając jego mumii...
Spojrzałem na niebo. Słoneczna barka lśniła blaskiem polerowanego złota. Na
zachodzie na piaszczystych wydmach pojawiło się dziwne zwierzę. Pan Zachodniej Pustyni,
egipski bóg chaosu i destrukcji - Set.
Anubis pchnął mnie i padłem na wznak. Pochylił się, uśmiechnął i nagle po psiemu
liznął mnie po twarzy. Pola zalała ciemność, tylko Anubis został i dalej mnie lizał.
Półprzytomnie spróbowałem go od siebie odepchnąć.
To nie jest sen - pomyślałem.
Dwaj policjanci zbiegali właśnie po stoku nasypu.
- Troll, zostaw go - rozkazał któryś po szwedzku.
Policyjny wilczur przestał lizać mnie po twarzy, ale nadal siedział obok, machając
kudłatym ogonem. Drugi policjant przypadł do mnie.
- Cholera, ale go uślicznili - mruknął. - Zaraz będzie karetka - sięgnął po telefon.
- Nic mi nie jest - wymamrotałem. - To tylko chwilowe zamroczenie.
Dzwignąłem się z trudem na nogi. Głowa bolała mnie tylko trochę.
- Niezły guz - mruknął jeden z funkcjonariuszy. - Ciekawe, czym tak przywalili...
Pomacałem się po czaszce. Faktycznie, wyrósł mi guz, ale miewałem gorsze.
- Nic mi nie będzie - uspokoiłem ich. - Nawet mi się nie kręci w głowie.
- Aeb jak z żelaza - wyższy policjant właśnie oglądał pompkę rowerową leżącą
opodal. Była solidnie wgnieciona.
- Może są na niej odciski palców - zauważyłem. - Nawet jak się wywinie z innych
zarzutów...
- Najpierw go trzeba złapać - wyjaśnił. - Ta ścieżka dwa kilometry stąd przecina
szosę. Lunden się tam zaczaił, ale rowerzysta musiał wybrać inną trasę. Niepokoiliśmy się o
pana, więc wzięliśmy Trolla i sprawdzaliśmy trasę do miasta...
Powoli wdrapaliśmy się na nasyp. Stały tu dwa motocykle, lekkie pościgowe hondy.
Siadłem za jednym z policjantów i po kilku minutach byliśmy koło Lundena. Opowiedziałem,
co się stało.
- Chyba drań zawrócił w stronę miasta - powiedział ze złością. - W tej chwili szukają
go dwa patrole, ale nie możemy oddelegować więcej ludzi. W mieście są w tej chwili co
najmniej trzy duże awantury z udziałem studentów...
Wsiedliśmy do radiowozu.
- Awantury? - zdziwiłem się. - Takie spokojne miasto...
- Wie pan, jak to jest - powiedział. - Jesień i zima to kiepski czas. Mało światła, kupa
ludzi cierpi na depresję. Jedni zostają w domach i wieszają się, co roku jest kilka przypadków,
inni chcą odpędzić smutny nastrój, więc idą do barów i piją na umór...
- Coś podobnego? - zdziwiłem się.
- To problem całej Skandynawii - wyjaśnił.
- W Polsce w średniowieczu i pózniej też były problemy z żakami - powiedziałem. -
ZwÅ‚aszcza kroniki Krakowa odnotowaÅ‚y wiele poważnych awantur. ÓwczeÅ›ni studenci byli
koszmarną bandą. Rabowali mieszczan, włamywali się do domów, nakładali haracz na
kupców...
- Straszne. I co na to władze miasta?
- Nic nie mogły zrobić. Tylko mieszczanie podlegali pod sądy miejskie. Studentów
sądził sąd uniwersytecki, a w jego składzie zasiadali przecież byli studenci, którzy stali się
profesorami... Wszystkie wybryki traktowano więc łagodnie... To jednak nie wszystko. W
XVI wieku zdarzył się przypadek taki, że dwaj studenci zostali ujęci przez straż miejską i
osadzeni w ratuszu. Władze miały serdecznie dość tej hołoty i postanowiły samodzielnie
wymierzyć sprawiedliwość. Bardzo się to nie spodobało innym żakom. Wdarli się do
miejskiego arsenału, wytoczyli armaty i ruszyli pod ratusz odbić kolegów...
Lunden milczał wstrząśnięty.
- Pańska opowieść pozwala mi spojrzeć na nasze obecne kłopoty z zupełnie innej
perspektywy - powiedział wreszcie. - Nasza epoka jest w porównaniu z tamtymi wypadkami
zupełnie spokojna, a nasze problemy z niesfornością młodzieży wydają mi się mało
znaczÄ…ce...
Dojechaliśmy do przychodni. Lekarz dyżurny upierał się, żeby mi zrobić tomografię
czaszki, ale po moich protestach poprzestał na obejrzeniu wykresu fal mózgowych i obmacał
guza.
- Głowa twarda jak kowadło - powiedział. - Orzechy można o czoło tłuc...
- Tyle razy mi ją rozbijali, że widać się uodporniła - żartowałem.
Spisali jednak szczegółowy protokół obdukcji. Gdy Varberg wpadnie w ich ręce,
dokument siÄ™ przyda...
- Podskoczymy do mieszkania Marcusa - zaproponował Lunden. - Może wrócił do
siebie? A może trafimy na jakiś ślad?
- Zgoda - ucieszyłem się. - Może się trochę zrehabilituję...
- Oj tam - wzruszył ramionami.
- Przeze mnie uciekł. Wypłoszyłem gagatka...
- Zdarza się. Nie popełnił pan żadnych poważniejszych błędów. Po prostu musieli się
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
