|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
na kolana i czasem nawet któreś z nas ulegało, choć utrzymanie tego ciężaru było nie lada
wyczynem. Najczęściej jednak układała się na podłodze gdzieś w pobliżu nas siedzących na
fotelach i kanapie. Była dopełnieniem rodziny, dopełnieniem domowej atmosfery. W miarę
upływu lat zaczęła doskonale rozumieć nasze zwyczaje. Kiedy siadałam w obszernym fotelu z
podkurczonymi nogami, owinięta kocem i z książką, którą bardzo często były moje ulubione
bajki z dzieciństwa, potrafiłam zapomnieć o całym świecie, który kręcił się wokół mnie ze
swoimi radościami i problemami, ale do mnie dochodziły zeń tylko jakieś odległe odgłosy. Ja
wchodziłam w świat, gdzie na powrót stawałam się małym dzieckiem. Moja rodzina wiedziała
wtedy, że nie istnieję. Nie warto było do mnie mówić, bo albo wcale nie słyszałam, albo
patrzyłam nieprzytomnym wzrokiem i odpowiadałam coś od rzeczy. I pies też to rozumiał. Kładł
się przy mnie na podłodze albo siedział, układając mi głowę na kolanach i patrząc na mnie
swoimi brązowymi oczyma. Potem ten psi łeb robił się coraz cięższy i cięższy... A ja w tym
świetle i cieple witałam się ze Znajduszkiem, smutnym Księciem, Panią z czerwoną parasolką i
panem Polikarpem z nieodłącznym fularem w tylnej kieszeni surduta...
Zdarzył się jednak jeden przypadek, w którym łagodność naszego psa została poddana
ciężkiej próbie i co tu ukrywać nie zdała tym razem egzaminu. Drakula miała wtedy już kilka
lat i od jakiegoś czasu zaczęła się nieco dziwnie zachowywać. Podkradała stare pluszowe
maskotki, z zabawy którymi moje dzieci już wyrosły, ale wciąż trzymały je na swoich regałach, i
gromadziła w swoim legowisku. Momentami robiła się jakaś smutna i osowiała i próbowała
chować się po kątach. Weterynarz, który nie stwierdził żadnego schorzenia, uznał, że w ten
sposób odzywa się w niej instynkt macierzyński. Wbrew pozorom nie była to wcale uspokajająca
diagnoza, ponieważ Drakula przeszła poważną operację, która uratowała jej życie, ale zarazem
pozbawiła możliwości posiadania kiedykolwiek potomstwa. Pomyślałam wtedy, że skoro jest już
w domu jeden pies, to właściwie czemu nie miałyby być dwa? I kupiłam szczeniaczka
dalmatyńczyka w czekoladowe łatki. Miał także brązowy nos i brązowe oczy i wręcz narzucające
się imię Toffi. Byłam absolutnie przekonana, że Drakula zaopiekuje się maleństwem.
Nieszczęśliwie rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Kiedy tylko postawiłam szczeniaczka na
podłodze, dopadła go, chwyciła w zęby i grzmotnęła nim o podłogę. Warczała i z trudem udało
mi się ją odgonić. Niestety, w ciągu kolejnych dwóch dni nic się nie zmieniło i Drakula wciąż
okazywała pieskowi jawną wrogość. Prawdopodobnie potraktowała go jako konkurenta do
naszych dla niej uczuć. Toffi trzeba było więc oddać. Szczęśliwie znalazła się dobra dusza, która
podjęła się przyjęcia go pod swój dach.
Nie wiem, co może myśleć sobie zazdrosny pies, gdy w domu pojawia się papuga.
Prawdopodobnie nie uważa jej za konkurenta, a w każdym razie naszej Drakuli nie przyszło to do
głowy, bo pojawienie się nowego pupila australijskiej papugi rosella przyjęła całkiem
spokojnie. Ową papugę sprezentował mi mąż, znając moją słabość do dużych papug. Byłam
pewna, że starczy mi cierpliwości, by nauczyć ją mówienia w ludzkim języku. Papuga otrzymała
imię Florian, zdrobniale Florek. Nie miało to jednak nic wspólnego z patronowaniem św.
Floriana strażakom i kominiarzom, lecz kojarzyło mi się z florą, a konkretnie z kwiatami, bo i
sam Florek wyglądał jak wielobarwny kwiat. Niestety, pojętność Florka okazała się być
odwrotnie proporcjonalna do jego urody. Jedyne, co potrafił, to drzeć się wniebogłosy.
Naśladował piłę tarczową, skrzypiące drzwi i zacinającą się płytę gramofonową. Był w tym
niezwykle kreatywny, choć zapewne żadnego z tych dzwięków nigdy nie słyszał. Kiedy ptak
zaczynał wrzeszczeć, Drakula wtórowała mu wyciem. Był to koncert nie do zniesienia i przerwać
go można było jedynie natychmiastowym zabraniem psa na spacer. Pomagało też przykrycie
Florkowej klatki chustą, ale przecież ptak nie mógł całymi dniami siedzieć przykryty.
Szczęśliwie sytuacja unormowała się po pewnym czasie o tyle, że Florek z reguły zaczął się
trzymać ustalonych pór dawania koncertu i rzadko przekraczał normę dwóch dziennie. Poza tym
albo siedział cicho, albo poćwierkiwał niczym wróbelek, co było do zniesienia, a przede
wszystkim nie wywoływało reakcji psa. Szczęście, jak wiadomo, nie może jednak trwać
wiecznie, więc ni stąd, ni zowąd Florek popadł w coś w rodzaju depresji i zaczął się
systematycznie oszpecać, wyrywając sobie pióra z ogona. Myśl o sprawieniu mu towarzystwa
innej papugi tylko na pewien czas zagościła mi w głowie. Bardzo szybko dowiedziałam się
bowiem, że roselle można trzymać w jednej klatce tylko z innymi dużymi papugami, a najlepiej
jednak z ptakami tego samego gatunku. Parka w zasadzie powinna mieć raczej już wolierę, a nie
klatkę. Do tego należy odseparować młode samce od starego, bo ten ostatni będzie je traktował
jak rywali i może je zadziobać. Uświadomiłam sobie, że samiczka nie złoży jednego jajka, ale
kilka, i że na przykład z pięciu jajek może się wykluć pięć samców, z których każdy będzie
potrzebował osobnej klatki. Wyobraziłam sobie też ten wspólny wrzask siedmiu papug. Trudno
było zatem ten świeżo wykluty w mojej głowie pomysł potraktować poważnie. W ten sposób los
Florka został przypieczętowany i papuga powędrowała do profesjonalnych hodowców papug.
Okazało się, że było to najlepsze rozwiązanie, bo Florek otrzymał upragnione towarzystwo, odżył
i poweselał, a pióra odrosły mu nawet piękniejsze, niż miał je przed wyrwaniem. Drakula zaś
dożyła w naszym domu swoich dni w spokoju, nie sprawiając wrażenia, by brakowało jej
codziennych koncertów.
Wakacje
Są takie miejsca, które na zawsze zostają w pamięci. Miejsca czasem niespodziewane. Bo
dlaczego akurat te, a nie inne? Często są zupełnie zwyczajne. Wydaje się, że nie mają w sobie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
