|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rację, ale nie w sposób, który rozumieli. Więc& opuszczacie Morganville, - powtórzył powoli
Morrell. Wszyscy z was. Kiedy?
- Tak szybko jak to możliwe, - powiedziałam mu. Ociągaliśmy się już zbyt długo.
Przeszłam z powrotem do biurka i ponownie nacisnęłam guzik aparatu komunikacji wewnętrznej.
Oliver?
- Nic, pani, - powiedziała Bizzie. Jego telefon dzwoni, ale dochodzi do poczty głosowej.
Sprawdziłam w Common Grounds i u niego w domu. Nigdzie nie ma jego śladu.
Poczułam, że wszechświat chwiał się dookoła mnie i pogrążyłam się powoli w moim krześle.
Skosztowałam soli i popiołów. Oliver nigdy nie wyłączyłby swojego telefonu, nie teraz. Nigdy by
nie zignorował telefonu. Nigdy nie zniknąłby z widoku, nie za swoją własną zgodą.
Zniknął. Kolejna możliwość odebrana mi, kolejny kawałek mojego świata usunięty. Draug
odbierze mi to kawałek po kawałku póki nie pozostanie nic z wyjątkiem ludzi, wpatrujących się we
mnie ze zgubną poświatą nadziei w ich oczach.
Byłam teraz sama. Zagrożona.
- Pani? Zostawiłam aparat komunikacji wewnętrznej włączony. Pani?
- Myrnin, - powiedziałam. Znajdz Myrnina. Powiedz mu, żeby nie opuszczał swojego
laboratorium. Powiedz mu, żeby zabrał to, czego potrzebuje razem w przygotowaniu na wyjazd.
Bizzie w swoim biurku znajdziesz czarne spoiwo. Złam pieczęć i podążaj według instrukcji. W
żadnym wypadku nie możesz opuścić swojego biurka póki to wszystko nie zostanie zrobione.
Rozumiesz?
- Tak, pani. Brzmiała na zaciekawioną, ale nie wstrząśniętą. Jeszcze nie. Aparat komunikacji
wewnętrznej wyłączył się.
Więc to było zrobione. Zwolniłam hamulec i teraz pociąg nieubłagalnie potoczy się, nie
ważne co mogłoby się zdarzyć.
Prawie zapomniałam o Morrellu i Moses, ale oni nadal tam stali, obserwując mnie.
Nienawidziłam ich w tym momencie za ich ludzkość, ich pulsy, ich bezpieczeństwo. Za nadzieję w
nich. W sposób, w jaki ich palce skręciły się razem, sekretna obietnica miłości, o której myśleli, że
nikt jej nie może zauważyć.
Tak wiele zginęło teraz. Tak wiele.
- Co potrzebujesz, żebyśmy zrobili? powiedział Richard Morrell. Czwarty z jego rodziny do
trzymania tego biura, i na wiele sposobów, był najlepszy z nich. Jego rodzina miała zgniłe korzenie,
ale przeciwko wszystkim niezgodnością, to stworzyło ten silny, zdrowy oddział.
A Hannah Moses& długa historia jej rodziny tutaj, tak samo dumna. Wyjechała żeby walczyć
w odległej wojnie i powróciła do nas. Miała siłę, odwagę, lojalność i spryt.
Opłakiwałam to.
Wzięłam płytki wdech, tylko wystarczający żeby wypełnić moje płuca żeby mówić.
Potrzebuję, żebyście przekazali słowo ludziom w Morganville, - powiedziałam. Przyprowadzcie
ich na Plac Założycielki jutro o zmierzchu. Dam wam wtedy waszą wolność, kiedy wyjedziemy.
Nie mogłam teraz na nich patrzeć. Zamiast tego, skupiłam się na papierach, które Hannah mi
dała, nic nie znaczące raporty, świat który już prawie zniknął.
Słyszałam, że drzwi się zamknęły i byłam samotna.
Tak bardzo, bardzo samotna.
Tłumaczenie 9 rozdział - juliakas
Rozdział 10
*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych,
wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi
CLAIRE
Zwiat zniknął, ale było coś, co ją podtrzymywało. To wydawało się liną, cienką, niewidzialną
liną; poruszała się na niej jak balon na sznurku, zagubiona na nocnym niebie. Jestem martwa. Myśl
dotarła do niej, ale nie wiedziała naprawdę co to znaczyło. Jeśli byłeś martwy, nie powinieneś
wiedzieć, że byÅ‚eÅ› martwy. Po prostu byÅ‚eÅ›, albo nie byÅ‚eÅ›, jak kot Schrödinger a (Schrödinger s cat
eksperyment umysłowy, zazwyczaj opisywany jako paradoks, opracowany przez austriackiego
fizyka Erwina Schrödinger a w 1935 r. Scenariusz przedstawia kota, który może być żywy, albo
martwy, w zależności od wcześniejszych zdarzeń losowych. przypuszczenie tłumacza).
Jestem kotem w pudełku, z trucizną. Kot mógł być żywy. Kot mógł być martwy. Nie możesz
powiedzieć, póki nie otworzysz pudełka. Nieokreśloność.
Zabawne, jak fizyka nie odchodziła, kiedy byłeś zamordowany.
Claire pomyślała, że nie powinna niczego czuć, ale czuła& ciepło. Tuliło, jakby w czyść
ramionach. Bezpieczna.
Skrajna ciemność trochę zanikała, do ciemnej szarości, a potem bladego cienia. Były rzeczy w
cieniu, który rozmazał się, wyostrzył, stał się rzeczywisty, kiedy się skoncentrowała. To było jak
oglądanie starej, czarno-białej telewizji, tylko że ona była w telewizji.
Stała w salonie Domu Glassów i jednocześnie, leżała na podłodze ze swoją głową obróconą
na bok, dłońmi wyrzuconymi w obie strony. Jej włosy przykrywały jej twarz. Jej oczy były otwarte.
To była stara Claire. Stara Claire leżała tam martwa.
Nowa Claire stała nad nią, czując się trochę dziwnie z tą całą rzeczą, ale nie& nie smutno.
Nie bojąc się. Po prostu zainteresowana. Kot w pudełku, pomyślała. Jestem obiema rzeczami w
jednym. Myrnin byłby zafascynowany.
Teraz słyszała coś. Słabe brzęczenie, jak elektryczność& nie, wibracje. Claire skoncentrowała
się na nich i zdała sobie sprawę, że to był głos.
To był głos Eve, stający się słyszalnym, kiedy schodziła po schodach. Stłumiony, bo pocierała
swoją głowę ręcznikiem. - & naprawdę tam leje, - mówiła. Głos Eve brzmiał inaczej niż wcześniej,
ale nadal rozpoznawalnie. Dzwonił i odbijał się tutaj w tym nie-miejscu, gdzie zamieszkała Claire.
Nie sądzę, że w najbliższym czasie zelżeje. Chłopacy powinni być z powrotem za kilka minut
nie pojechali bardzo daleko. Sięgnęła końca schodów i pozwoliła ręcznikowi ześlizgnąć się żeby
zawisnąć dookoła jej szyi. Niosła kolejny, starannie złożony. Claire? Jesteś w kuchni? Przynieś mi
ColÄ™!
Eve zaczęła iść w tym kierunku, a Claire pomyślała, Tak bardzo przepraszam. To będzie
ciężkie. Bardzo ciężkie.
Najpierw pomyślała, że Eve pójdzie dokładnie na nią; ciało Claire było za kanapą, widoczne
naprawdę tylko pod kątem. Ale był cienki szlak wody biegnący z przemoczonych ubrań Starej
Claire, jak miniaturowy strumień, a Eve poślizgnęła się na nim, złapała równowagę i, kiedy
przechyliła się by go wytrzeć, była pod dokładnie właściwym kątem żeby zobaczyć stopę Claire.
Eve powoli wstała na nogi. CB? Brzmiała cicho i zziajanie. Oh, Boże, znowu zemdlałaś.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
