|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
prawda?
- Rzeczywiście.
- Napijesz się kawy? - spytał, gotowy zrobić wszystko,
żeby została z nim trochę dłużej. Chciał, żeby usiadła obok
niego przy stole i rozmawiała, jakby byli starym dobrym
małżeństwem.
- Z chęcią.
S
R
Po kilku minutach zapach świeżo parzonej kawy wypeł-
nił kuchnię. Francine włożyła do zmywarki ostatni talerz, a
Travis nalał aromatycznego napoju do dwóch kubków.
- Może wyjdziemy na ganek? - zaproponował. - Jest
piękna noc i szkoda siedzieć w domu.
Usiedli na bujaku, dotykając się udami. Nawet przez gru-
by materiał kombinezonu czuł ciepło ciała Francine. W po-
wietrzu unosił się słodki zapach jej perfum, doprowadzając
go do szaleństwa. Musiał się powstrzymywać siłą, by jej nie
objąć.
Patrzył, jak małymi łykami popija kawę, spoglądając co
chwila w rozgwieżdżone niebo.
- Mam wrażenie, że w Nebrasce gwiazdy świecą jaśniej
niż gdziekolwiek indziej - powiedziała miękko.
- Pamiętasz, jak myśleliśmy, że meteoryty to spadające
gwiazdy? - spytał z uśmiechem.
Roześmiała się na wspomnienie młodzieńczych zabaw.
- Zupełnie o tym zapomniałam. - Westchnęła. - W No-
wym Jorku rzadko kiedy widać gwiazdy. Przesłania je smog
i tysiące lamp, które palą się przez całą noc. Człowiek zapo-
mina, że w ogóle istnieje coś takiego jak gwiazdy.
Zostań tu, wołało jego serce. Zostań tu, gdzie gwiazdy
zawsze są na swoim miejscu. Zostań tu i bądz najważniejszą
częścią mojego życia. Szybko upił łyk kawy, nie pozwalając,
aby te słowa zostały wypowiedziane.
Wiedział, że Francine chce wrócić do Nowego Jorku i
zrealizować swe marzenia. Marzenia, które zawsze będą stały
między nimi.
Odrzucił od siebie posępne myśli, starając się nie zamar-
twiać tym, na co nie miał wpływu. W tej chwili pragnął po
prostu cieszyć się chwilą, towarzystwem Francine i zapo-
S
R
mnieć zarówno o przeszłości, jak i o tym, co ich czeka.
Objął ją ramieniem, a Francine oparła się o niego tak, jak
czyniła to wielokrotnie w przeszłości. W tej chwili ich bli-
skość nie miała nic wspólnego z pożądaniem. Była wyrazem
jedności, jaka między nimi istniała. Jedności opartej na wza-
jemnym zaufaniu i głębokiej przyjazni.
- Margaret i Susie są urocze. Naprawdę wychowałeś je
wspaniale, Travis.
Uśmiechnął się smutno.
- %7łałuję, że mama nie może ich zobaczyć. Byłaby taka
dumna, widząc, jakie kobiety z nich wyrosły. - Przycisnął ją
lekko do siebie. - Tak jak twoja byłaby dumna z ciebie.
- %7łałuję, że tak słabo pamiętam rodziców - powie-
działa z westchnieniem. - Zawsze przerażało mnie to, że
z każdym dniem pamiętam ich coraz słabiej, aż w końcu
zupełnie zapomniałam, jak wyglądali. Potem nadszedł czas,
że byłam z tego zadowolona. Tak bardzo byłam na nich
wściekła.
- Wściekła?
- Zostawili mnie. Tak to wtedy odczuwałam. - Potrzą-
snęła głową, uśmiechając się z żalem. - Wiem, że to brzmi
irracjonalnie, ale obwiniałam ich nie tylko za to, że odeszli,
ale także za to, że musiałam żyć obok człowieka, który nie
był zdolny mnie pokochać. - Po tych słowach zapadła cisza,
którą przerwała po chwili, ciągnąc dalej: - Poppy nigdy mi
o nich nie opowiadał. Przez te wszystkie lata nie wspomniał
o rodzicach ani razu.
Travis milczał, czując instynktownie, że Francine musi to
z siebie wyrzucić. Nigdy przedtem nie odsłaniała przed nim
S
R
tego fragmentu swojej osobowości. Przez wszystkie lata, które
byli ze sobą zaprzyjaznieni, ani razu nie wspomniała o rodzi-
cach. To był jedyny temat, który stanowił w ich rozmowach
tabu.
- Powiedz mi, co o nich pamiętasz.
Wyprostowała się i ponownie spojrzała w rozgwieżdżone
niebo.
- Bardzo niewiele. Jakieś drobiazgi z dzieciństwa, takie
jak zapach perfum mamy, gest, którym głaskała mnie po
głowie. Pamiętam śmiech taty. Głośny, serdeczny, za którym
przepadałam.
Spojrzała na Travisa oczami, w których dostrzegł strach.
- Frannie... co się stało?
Dokończyła kawę i odstawiła kubek na ganek.
- Dorastanie bez rodziców zawsze pozostawia po sobie
pustkę, prawda?
Travis pomyślał o własnym ojcu, który zmarł, gdy on
sam miał piętnaście lat. Matka osierociła ich, gdy miał dwa-
dzieścia dwa lata. Obie śmierci pozostawiły pustkę, której nic
nie było w stanie zapełnić.
- To prawda. Takie rzeczy się jednak zdarzają i nic na to
nie poradzimy.
- Ale oddzielenie dziecka od żyjącego rodzica byłoby
okrucieństwem - stwierdziła.
Travis odczuł dziwny niepokój. Dokąd ta rozmowa
zmierza?
- Francine, co masz na myśli?
Wstała i podeszła do poręczy ganku, odwracając się do
niego tyłem. Poznał, że jest czymś zdenerwowana i jej nie-
pokój udzielił się także jemu.
- Francine, porozmawiaj ze mną - powiedział, wstając
S
R
i podchodząc do niej. Usiadł na ławce stojącej obok poręczy
ganku.
Zwróciła twarz w jego stronę, ale nie spojrzała mu
w oczy. Spoglądała przez jego ramię, jakby w ostatniej chwili
zabrakło jej odwagi.
- Gretchen jest twoją córką, Travis.
Miał wrażenie, że mówi do niego w niezrozumiałym ję-
zyku. Przez dłuższą chwilę jej słowa brzmiały w jego uszach
zupełnie bezsensownie, a on sam bezskutecznie próbował
przyjąć to, co usłyszał, do swojej świadomości.
Jak to możliwe? Co Francine próbuje mu powiedzieć?
Przełknął z trudem, starając się zachować zimną krew.
- Co przez to rozumiesz? - spytał napiętym z emocji gło-
sem.
- Gretchen ma cztery lata, nie trzy. Została poczęta w
noc przed moim wyjazdem do Nowego Jorku. - Wreszcie
odważyła się spojrzeć mu w oczy. - To twoja córka, Travis.
Radość. Szczęście, którego żadne słowa nie były w stanie
wyrazić. Gretchen jest jego córką... jego najdroższym skar-
bem. Nic dziwnego, że odczuwał do niej taki niezrozumiały
pociąg.
Jednak już po chwili pojawiła się złość. Kiedy zdał sobie
sprawę, ile stracił z dzieciństwa Gretchen, poczuł wściekłość.
Francine ukradła mu cztery lata z życia jego córki.
Wstał i ruszył w jej stronę.
- Jak mogłaś? Jak mogłaś ukrywać to przede mną przez
tyle lat?
Jego twarz był ściągnięta bólem, a oczy patrzyły na nią
z wyrzutem.
- Travis, byłam już w Nowym Jorku, kiedy zdałam sobie
sprawę, że jestem w ciąży.
S
R
- Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Mogłaś chociaż
napisać list. Miałem prawo wiedzieć - rzucił oskarżycielskim
tonem.
Francine skuliła się pod ciężarem jego zarzutów.
- Masz rację, miałeś prawo wiedzieć, ale wówczas było
kilka powodów, dla których postanowiłam nie mówić ci
o Gretchen.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
