|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
A może sam zrobił ze sobą koniec? poddał Blore. Chciał zmylić tropy. Wezmy
pod uwagę zwrotkę o czerwonym śledziu. Jeśli on ją pisał, mógł równie dobrze ułożyć
inaczej.
Vera zawołała:
Czy wy nie zdajecie sobie sprawy, że on jest wariatem? Przecież tutaj wszystko jest
zwariowane! To czyste szaleństwo, ale wszystko przebiega zgodnie z wierszykiem. Przebrał
sędziego w togę, zabił Rogersa, gdy ten rąbał trzaski, dał taką dawkę środka nasennego pani
Rogers, by się więcej nie obudziła, postarał się nawet o pszczołę, gdy panna Brent umarła! To
sprawia wrażenie jakiejś straszliwej dziecięcej zabawy. Wszystkie kostki układają się w tekst.
Tak, ma pani rację. Blore zastanawiał się chwilę. Ale na wyspie nie ma ogrodu
zoologicznego do jego dyspozycji. Z tym będzie miał trudności.
Nie widzi pan tego?! zawołała Vera. My jesteśmy jego zwierzętami& Wczoraj
mało przypominaliśmy ludzi. Byliśmy jak zwierzęta w zoo.
II
Spędzili ranek na skałach, wysyłając na zmianę sygnały świetlne za pomocą lustra.
Nic jednak nie wskazywało, by ktoś je zauważył. Dzień był lekko mglisty, rozkołysane
fale unosiły się wysoko. Nigdzie nie dojrzeli śladu łodzi rybackich.
Jeszcze raz przeszukali wyspę bez rezultatu. Lekarz zniknął.
Vera spojrzała na dom. Rzekła z westchnieniem:
Człowiek czuje się bezpieczniej na dworze. Nie wracajmy wcale do domu.
Niezła myśl odparł Lombard. Jesteśmy tutaj dość bezpieczni. Zauważymy z
daleka każdego, kto by chciał do nas podejść.
Zostańmy tutaj zaproponowała Vera.
Gdzieś jednak trzeba spędzić noc odezwał się Blore. Gdy się ściemni, będziemy
musieli wrócić do domu.
Vera zadrżała.
Nie zniosę tego. Nie przetrwam drugiej takiej nocy.
Nic pani nie grozi, jeśli się pani zamknie na klucz. Vera szepnęła:
Być może. Wyciągnęła przed siebie ręce. Jest przyjemnie& znowu grzeje
słońce&
Myślała: Jakie to dziwne& Czuję się prawie szczęśliwa. Przypuszczam, że grozi mi
niebezpieczeństwo& Dziwne, ale nie gra to żadnej roli& W każdym razie nie podczas
dnia& Czuję się pełna sił& Czuję, że nie mogę umrzeć&
Blore spojrzał na zegarek.
Jest druga. Co będzie z lunchem? Vera powtórzyła z uporem:
Nie wracam do domu. Zostaję tutaj& na świeżym powietrzu.
Ależ panno Claythorne, musi pani zachować siły.
Zachoruję na sam widok marynowanego ozora. Nie mam ochoty jeść. Bywają wypadki,
że ludzie cały dzień nic nie jedzą, gdy są na diecie.
Tak, ale ja jestem przyzwyczajony do regularnych posiłków. A pan, kapitanie?
Mnie również nie bardzo nęci myśl o konserwach. Zostanę tu z panną Claythorne.
Blore zawahał się.
Niech się pan nie boi rzekła Vera. Nie sądzę, by chciał do mnie strzelić, gdy pan
odwróci się do nas plecami.
Wolno pani tak mówić odparł Blore. Ale uzgodniliśmy przedtem, że nie
będziemy się rozstawać.
Ale tylko pan ma ochotę wejść do jaskini lwa zauważył Lombard. Jeśli pan chce,
mogę iść z panem.
Nie, dzięki. Lepiej, żeby pan tu został. Philip zaśmiał się.
Nadal się pan mnie boi? Przecież mógłbym was oboje zastrzelić w tej chwili, gdybym
tylko chciał.
Tak, ale to by się nie zgadzało z ogólnym planem. Według planu ma ginąć za każdym
razem tylko jedna osoba, i to w jakiś szczególny sposób.
Pan się świetnie orientuje w tym wszystkim.
Oczywiście odrzekł Blore. Dlatego czuję się trochę nieswojo, idąc samotnie do
domu&
I dlatego chciałby pan odparował Lombard bym panu pożyczył rewolwer?
Odpowiedz jest krótka. Sprawa nie przedstawia się aż tak prosto.
Blore wzruszył ramionami i ruszył pochyłym stokiem w kierunku domu.
Lombard zauważył cicho:
Zbliża się pora karmienia w zoo. Zwierzęta mają swoje ustalone pory!
Vera zapytała z nutą obawy w głosie:
Czy to, co on robi, nie jest zbyt ryzykowne?
Nie w tym znaczeniu, w jakim pani myśli! Jak pani wiadomo, Armstrong nie jest
uzbrojony, a Blore to kawał chłopa, który potrafi dać mu radę. Blore zachowuje ogromną
czujność, a poza tym jestem pewien, że doktora Armstronga nie ma w domu.
Więc jakie jest rozwiązanie?
Właśnie Blore.
Och, czy naprawdę tak pan myśli?
Proszę posłuchać. Blore sam opowiedział całą historię. Musi pani przyznać, że jeśli jest
prawdziwa, ja nie mogę mieć nic wspólnego ze zniknięciem Armstronga. Jego opowiadanie
oczyszcza mnie od zarzutów. Ale nie uwalnia od podejrzeń jego samego. Możemy polegać
jedynie na jego słowach, że słyszał kroki i widział mężczyznę wychodzącego frontowymi
drzwiami. Ale wszystko to może być kłamstwem. Mógł równie dobrze sprzątnąć Armstronga
parę godzin wcześniej.
W jaki sposób?
Tego nie wiem. Lombard wzruszył ramionami. Ale według mnie jedynym
niebezpieczeństwem dla nas jest Blore. Co my o nim wierny? Mniej niż nic! Może być
kimkolwiek, na przykład zwariowanym milionerem, oszalałym kupcem, zbiegiem z
Broadmoor. Jedno jest pewne: mógł popełnić każde z tych morderstw.
Vera zbladła. Odezwała się ledwo dosłyszalnym głosem:
A jeśli on się i do nas zabierze? Lombard położył rękę na rewolwerze.
Dołożę starań, by mu się to nie udało. Potem spojrzał na nią pytająco.
Vero, czy nabrała pani wreszcie do mnie zaufania? Czy jest pani pewna, że nie strzelę
do pani?
Muszę komuś ufać& Ale, prawdę powiedziawszy, nie wydaje mi się, by pan miał rację
co do Blore a. Jestem niemal przekonana, że to Armstrong. Odwróciła się nagłe ku niemu.
Czy nie ma pan wrażenia, że ktoś stale obserwuje nas z ukrycia i czeka? Lombard rzekł
ściszonym głosem:
To tylko nerwy.
Więc i pan to odczuł? zapytała skwapliwie Vera. Zrobiło się jej zimno. Przysunęła
się bliżej do niego. Czytałam kiedyś powieść& o dwóch sędziach, którzy przybyli do
małego miasteczka w Ameryce. Wydawali wyroki, jak gdyby byli Sądem Najwyższym.
Wymierzali sprawiedliwość absolutną. Ponieważ nie pochodzili z tego świata&
Lombard podniósł brwi.
Goście z nieba. co?& Nie, nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone. To wybitnie ludzka
sprawa.
Czasami nie jestem tego pewna odrzekła stłumionym głosem. Philip spojrzał na nią.
Wygląda to na wyrzuty sumienia. Po chwili spytał łagodnie: A więc jednak
utopiła pani to dziecko?
Vera odparła gwałtownie:
Nie, nie zrobiłam tego! Nie ma pan prawa tak mówić!
Zaśmiał się swobodnie.
O nie, moje dziecko, zrobiła to pani! Nie wiem dlaczego. Nie mogę sobie wyobrazić.
Ale pewno tkwił za tym mężczyzna? No, czy nie mam racji?
Poczuła nagle wielkie zmęczenie. Rzekła bezbarwnym głosem:
Tak& za tym tkwił mężczyzna&
Dziękuję, to właśnie chciałem wiedzieć&
Naraz Vera poderwała się.
Co to było? Co to za odgłos? Jak gdyby trzęsienie ziemi! Nie, nie. Ale to dziwne&
brzmiało jak głuche uderzenie o ziemię. Myślałem, że pani słyszała coś jakby krzyk? Bo ja
słyszałem. Spojrzeli w kierunku domu.
Głos dochodził stamtąd rzekł Lombard. Najlepiej będzie, jeśli pójdziemy
zobaczyć.
Nie, ja nie pójdę.
Jak pani chce. Ja idę.
Vera zawołała desperacko:
Niech będzie! Idę z panem.
Podeszli zboczem ku domowi. Taras, zalany promieniami słońca, robił pogodne wrażenie.
Stali dłuższą chwilę, wahając się, wreszcie zamiast wejść frontowymi drzwiami, okrążyli
dom.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
