|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
John. - Zwykle wieczory spędzamy w ponurym salonie; czasem zapalamy światła.
Wspominając mroczny pokój w mieszkaniu na Harley Street, Gerda poczuła nagły ból
w piersiach. Och, gdyby mogła się tam teraz znalezć!
- Pięknie tu - powiedziała dzielnie.
Trzeba zjechać z góry, nie ma na to rady. Nie spełniła się jej skryta nadzieja; nie
wydarzyło się nic, co mogłoby ją uchronić przed czekającym koszmarem. Dojechali na
miejsce.
Ucieszyła się, kiedy zobaczyła siedzącą na murku Hen-riettę, Midge i jakiegoś
szczupłego mężczyznę. Wiedziała, że na Henrietcie może polegać. W najgorszych tarapatach
Henrietta zawsze przychodziła jej z pomocą.
John też się ucieszył na widok Henrietty. Najpierw piękne widoki z góry, szybka jazda
w dół, a teraz spotkanie z Henriettą. Bardzo stosowne zakończenie podróży. Henrietta miała
na sobie zielony płaszcz z tweedu i spódnicę, w której bardzo mu się podobała i która -
zdaniem Johna - pasowała do niej o wiele lepiej niż te ubrania, które zwykle nosi w Londynie.
Henrietta wyciągnęła przed siebie długie nogi, obute w starannie wypastowane sportowe buty.
Uśmiechnęli się do siebie, żeby potwierdzić, że cieszą się swoim widokiem. John nie
chciał teraz rozmawiać z Henriettą. Sama świadomość jej obecności sprawiała mu
przyjemność. Bez niej wolne dni byłyby puste.
Z domu wyszła im na powitanie lady Angkatell. Nieczyste sumienie sprawiło, że
wobec Gerdy była bardziej wylewna niż normalnie.
- Tak się cieszę, że cię widzę, Gerdo! Tyle czasu! Witaj, John!
Chciała dać do zrozumienia, że Gerda jest długo oczekiwanym gościem, a John
jedynie jej towarzyszem, ale nie wypadło to przekonująco. Gerda była bardzo zmieszana.
- Znacie Edwarda? Edwarda Angkatella? - spytała Lucy.
John skinął Edwardowi głową i powiedział:
- Nie sądzę.
Chylące się ku zachodowi słońce rozświetliło złote włosy Johna i jego błękitne oczy.
Wyglądał jak wiking wracający ze zwycięskiej wyprawy. Głos miał ciepły, dzwięczny, miły.
Był bardzo atrakcyjnym mężczyzną.
W towarzystwie Johna Lucy zdawała się jeszcze bardziej eteryczna niż zwykle.
Edward natomiast bardzo się zmienił. Nagle zbladł, usunął się w cień i zgarbił.
Henrietta zaproponowała Gerdzie spacer do warzywnika za domem.
- Lucy na pewno pokaże nam swój ogródek skalny i jesienne rabaty - powiedziała. -
Ale ja najbardziej lubię ogród warzywny. Jest piękny i pełen spokoju. Można usiąść na
inspektach z ogórkami, a w zimny dzień schronić się w szklarni. Nikt tam człowiekowi nie
przeszkadza, a czasem uda się znalezć coś dobrego do jedzenia.
Rzeczywiście, znalazły trochę groszku. Henrietta jadła go na surowo, ale Gerda nie
miała ochoty. Z przyjemnością uwolniła się jednak od towarzystwa Lucy Angkatell, która
zachowywała się bardziej niepokojąco niż zwykle.
Gerda z ożywieniem rozmawiała z Henriettą. Rzezbiarka umiała zadawać pytania, na
które Gerda znała odpowiedz. Po chwili Gerda poczuła się lepiej. Obudziła się w niej
nadzieja, że może mimo wszystko najbliższe dwa dni nie będą aż tak straszne, jak się
obawiała.
Zena zaczęła uczęszczać na lekcje tańca i z tej okazji dostała nową sukienkę. Gerda
długo ją opisywała. Ostatnio znalazła nowy sklep z przyborami do robótek ręcznych ze skóry.
Henrietta spytała, czy trudno jest uszyć sobie torebkę. Gerda obiecała ją tego nauczyć.
Jak niewiele potrzeba - myślała Henrietta - żeby uszczęśliwić Gerdę; a kiedy jest
szczęśliwa, zmienia się nie do poznania. Wystarczy jej pozwolić zwinąć się w kłębek i
mruczeć.
Szczęśliwe, usiadły na inspektach z ogórkami w kącie ogrodu. Słońce, wiszące nisko
nad ziemią, grzało jak latem. Milczały. Powoli wyraz spokoju zaczai znikać z twarzy Gerdy.
Zgarbiła się. Znów wyglądała jak siedem nieszczęść. Podskoczyła, kiedy Henrietta się
odezwała.
- Dlaczego tu przyjeżdżasz? - spytała Henrietta. - Przecież czujesz się tu bardzo zle?
- Ależ nie - odparła szybko Gerda. - To znaczy, nie wiem dlaczego& Przyjemnie jest
wyjechać z Londynu -dodała po chwili - a lady Angkatell jest bardzo miła.
- Lucy? Wcale nie jest miła. Gerda była zaskoczona.
- Ależ tak. Dla mnie jest zawsze bardzo miła.
- Lucy ma dobre maniery i potrafi być urocza, ale jest okrutna. Chyba dlatego, że jest
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
