|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
westchnął.
--To byli Kigani -- powiedział. Po tak długim milczeniu jego głos brzmiał nienaturalnie
głośno.
--Co tu robili? -- spytała Karen.
--Zabili i zjedli mieszkańców chaty -- wyjaśnił Munro. -- Większość okolicznych osad
została opuszczona na pierwszą wieść o powstaniu.
Dał sygnał do rozpoczęcia dalszego marszu. Nim weszli w głąb lasu, Elliot spojrzał przez
ramię na samotny budynek. Co mógłby zobaczyć po wejściu do środka? W uszach dzwięczały
mu beznamiętne słowa przewodnika: Zabili... i zjedli mieszkańców chaty".
--Myślę, że mieliśmy sporo szczęścia -- odezwała się Karen. -- Już wkrótce taki widok
będzie należał do przeszłości.
--Wątpię -- pokręcił głową Munro. -- Stare zwyczaje trudno wykorzenić.
W latach sześćdziesiątych, podczas zairskiej wojny domowej, doniesienia o przypadkach
kanibalizmu oraz innych okrucieństwach szokowały opinię publiczną całego świata. Nikt nie
pamiętał, że w Afryce Równikowej od niepamiętnych czasów pieniło się ludożerstwo. W 1897
roku Sidney Hinde zapisał, że [...] przedstawiciele niemal wszystkich plemion z dorzecza
Kongo są, bądz byli kanibalami. Wśród niektórych szczepów zjadanie wrogów cieszy coraz
większą popularnością".
Był szczerze zdumiony, że tubylcy nie kryli się z owymi obyczajami.
Kapitanowie parowców zawijających do Afryki zapewniali mnie, że ilekroć chcieli
zakupić nieco kozliny, miejscowi kacykowie żądali w zamian kilku niewolników. Niekiedy
pojawiali się tubylcy obarczeni kością słoniową, którą usiłowali wymienić na żywy towar
twierdząc, iż w okolicy panuje dotkliwy brak ludzkiego mięsa".
Tak pojmowany kanibalizm nie miał cech rytuału lub ceremonii religijnej; stanowił po
prostu część codziennej diety. Wielebny Holman Bentley, który spędził w Kongo ponad
dwadzieścia lat, cytuje w pamiętniku słowa pewnego tubylca:
Biali myślą, że najsmaczniejsza jest wieprzowina, bo nigdy nie próbowali mięsa
człowieka".
W innym miejscu dodaje:
%7ładen ze znanych mi Murzynów nie rozumiał moich protestów.Ty zjadasz kury i kozy,
my lubimy jeść ludzi. Gdzie różnica?- pytali".
Podobna szczerość owocowała rozkwitem niecodziennych obyczajów. W 1910 roku
Herbert Ward przedstawił opis targowiska, gdzie niewolników sprzedawano niczym żywe
kawały mięsa. Choć brzmi to niewiarygodnie, każdy z kupujących mógł zamówić dla siebie
wybrany kawałek ciała przyszłej ofiary. Do znakowania używano zazwyczaj kolorowej gliny
lub odpowiednio przewiązanego zdzbła trawy. Jeńcy ze zdumiewającym stoicyzmem
obserwowali przebieg każdej transakcji i bez zmrużenia oka szli na spotkanie losu".
Co dziwniejsze, żadne ze wspomnianych doniesień nie ma cech Wiktoriańskiej egzaltacji,
a wszyscy obserwatorzy podkreślają, że w codziennych kontaktach ludożercy są całkiem
spokojni i przyjaznie nastawieni do białych przybyszów. Ward pisał:
%7ładen z nich nie przypominał podstępnego i ponurego mordercy. Przeciwnie, byli pełni
cnót, jakich brakuje mieszkańcom bardziej cywilizowanych krajów".
Bentley mówił o nich jako o wesołych kompanach; przyjacielskich w rozmowie, choć
nieco przesadnie objawiających swoje uczucia".
Pod administracją belgijską przypadki kanibalizmu stawały się coraz rzadsze, lecz nikt nie
wierzył, by plemiona zamieszkujące Kongo całkowicie zrezygnowały z dawnych praktyk. W
1956 roku H.C. Engert zanotował następujące spostrzeżenia:
O kanibalizmie wśród Afrykańczyków nie można mówić w czasie przeszłym [...]
przebywając w wiosce ludożerców, odnalazłem kilka świeżych [ludzkich] kości. Tubylcy [...]
zachowywali się całkiem pokojowo. Kanibalizm traktowali po prostu jako jeden ze starych,
trudnych do wykorzenienia obyczajów".
Munro był przekonany, że bunt Kigani z 1979 roku miał podłoże polityczne. Większość
członków plemienia otwarcie występowała przeciwko postanowieniom rządu w Kinszasie,
nakazującym wszystkim mieszkańcom Zairu podjęcie uprawy roli i całkowitą rezygnację z
polowań. Kigani należeli do zacofanej i biednej części społeczeństwa; nie znali zasad higieny,
spożywali posiłki o małej zawartości protein, często zapadali na malarię, żółtą febrę i śpiączkę.
Dokuczały im pasożyty. Zmiertelność wśród noworodków wynosiła cztery do jednego i tylko
nieliczni dożywali dwudziestych piątych urodzin. Angawa, czarownicy, wpajali swym
podopiecznym przekonanie, że niemal każda śmierć jest spowodowana działaniem sił
nadprzyrodzonych: klątwą, pogwałceniem tabu lub zemstą upiorów. Polowanie uważano za
część mistycznego rytuału wiążącego świat ludzi ze światem duchów, a ziemską egzystencję za
chwilowe przebudzenie" ze stanu wyższej świadomości. Magiczne amulety oraz zaklęcia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
