|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mieszanką.
Wychodząc na korytarz, przypadkowo spojrzał w stronę
przedpokoju i stanął jak wryty.
Znowu biały prostokącik. Pod otworem w drzwiach.
Pismo brzmiało:
yle. Pokpiliście sprawę. Ale jest szansa naprawić błąd. Jutro
Pożarski i Fandorin znowu mają tajne spotkanie. Na skwerze
Briusowskim o dziewiątej rano.
TG
Grin złapał się na tym, że się uśmiecha. A jeszcze dziwniejsza
była myśl, która przyszła mu do głowy: Bóg jednak istnieje. Nazywa
się TG, jest sojusznikiem rewolucji i ma maszynę do pisania
Remington 5 .
Zdaje się, że to nazywają żartem?
Coś się zmieniało w nim samym i w całym otaczającym go
świecie. Nie wiadomo czy na dobre, czy na złe.
Rozdział trzynasty,
w którym, jak należy, dochodzi do nieszczęścia
Kiedy Erast Pietrowicz się obudził, zobaczył białą przestrzeń z
jasną żółtą kulą pośrodku i nie od razu skojarzył, że to sufit i szklana
osłona lampy elektrycznej. Obrócił trochę głowę (przy okazji okazało
się, że głowa znajduje się na poduszce, a on sam leży w łóżku) i
otępiałym ze snu wzrokiem napotkał spojrzenie jakiegoś mężczyzny,
który siedział obok i patrzył nań z nadzwyczajną uwagą. Człowiek ten
wydał się radcy stanu znajomy, ale skąd - nie mógł sobie
przypomnieć. Tym bardziej że jego wygląd zewnętrzny był zupełnie
przeciętny: drobne rysy twarzy, równiutki przedziałek, skromniutka
szara marynarka.
Trzeba spytać, gdzie jestem, dlaczego leżę i która teraz godzina -
pomyślał otumaniony Erast Pietrowicz, ale zanim zdążył otworzyć
usta, mężczyzna w szarej marynarce zerwał się i szybko wyszedł za
drzwi.
Odpowiedz trzeba było znalezć samemu.
Zaczął od głównego pytania: dlaczego leży w łóżku?
Jest ranny? Chory?
Poruszył rękoma i nogami, wsłuchując się w samego siebie, ale
niczego niepokojącego nie odkrył, jeśli nie liczyć odrętwienia stawów,
jakie odczuwa się po ciężkiej pracy fizycznej albo po kontuzji.
I wtedy wszystko mu się przypomniało: łaznia, skok z dachu,
stójkowy.
Najwidoczniej świadomość się wyłączyła i zapadł w głęboki
sen, niezbędny jego duchowi i cielesnej powłoce do rozprawienia się
ze wstrząsem. Raczej wątpliwe, by utrata zmysłów mogła trwać dłużej
niż kilka godzin. Sądząc po lampie i zasuniętych kotarach, noc jeszcze
nie dobiegła końca. Trzeba więc jedynie pomyśleć, dokąd zanieśliby
nagiego człowieka, który stracił przytomność pośrodku zaśnieżonego
zaułka.
Sądząc z wyglądu pokoju, była to sypialnia, ale nie w domu
prywatnym, lecz w drogim hotelu. Do tego wniosku doprowadził
Fandorina monogram, zdobiący karafkę, szklankę i popielniczkę,
stojące na wykwintnie nakrytym stoliczku.
Erast Pietrowicz wziął szklankę, żeby przyjrzeć się
monogramowi z bliska. Litera A pod koroną. Emblemat hotelu
Aoskutna .
Wszystko stało się jasne. To pokój Pożarskiego.
Od razu też rozpoznał niepozornego mężczyznę - to jeden z
aniołów stróży, zawsze towarzyszących Glebowi Gieorgijewiczowi.
Na miejsce rozwiązanych zagadek pojawiły się nowe: Co z
księciem? Czy żyje?
Odpowiedz uzyskał natychmiast - drzwi otwarły się i do sypialni
wpadł sam wicedyrektor, nie tylko żywy, ale chyba też zupełnie
zdrowy.
- No, wreszcie! - wykrzyknął ze szczerym zadowoleniem. -
Doktor zapewnił mnie, że jest pan cały, a pańska utrata przytomności
została wywołana jedynie wstrząsem nerwowym. Obiecał, że wkrótce
się pan ocknie, ale pan wcale nie chciał dojść do siebie, nie można
było pana dobudzić. Już myślałem, że pan na zawsze przekształcił się
w śpiącą królewnę i zepsuje mi cały plan. Pozwolił pan sobie spać
ponad dobę! Nie spodziewałem się, że ma pan tak wydelikacone
nerwy.
Zatem rzeczywiście była noc, tyle że już następna. Po locie
jastrzębia duch i cielesna powłoka Erasta Pietrowicza wymusiły dla
siebie urlop na całą dobę.
- Mam pytania - bezdzwięcznym szeptem spróbował powiedzieć
radca stanu. Przeczyścił gardło i powtórzył, jeszcze ochryple, ale już
można było zrozumieć jego słowa. - Mam pytania. Zanim nam p-
przerwano, powiedział pan, że trafił na ślad Grupy Bojowej. Jak to się
panu udało? - to raz. Co pan przedsięwziął, kiedy spałem? - to dwa. O
jakim planie pan mówi? - to trzy. Jak panu udało się uratować? - to
cztery.
- Uratowałem się w oryginalny sposób, którego nie zechciałem
szczegółowo opisywać w raporcie dla najjaśniejszego pana. Z nader
zrozumiałych powodów. Zresztą - Pożarski znacząco podniósł palec -
w naszym statusie, pana i moim, doszło do sporych zmian. Po
wczorajszym zamachu musimy powiadamiać o przebiegu
dochodzenia już nie ministra, tylko bezpośrednio kancelarię jego
cesarskiej wysokości. Ach, komu ja o tym mówię! Pan to człowiek
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
