|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
do fryzjera. Nie miałam zamiaru protestować. Marzyłam o długiej kąpieli, nim
zjawi się tato i zajmie łazienkę.
Libby już od dwudziestu minut kręciła się po luksusowym sklepie z
ubraniami w Pasażu Victorii. Wybrała go, bo roztaczał się z niego najlepszy
widok na stoisko z bajglami, które Aisling wyznaczyła na spotkanie z
ewentualnym nabywcą płyt. Jednak facet się spózniał i Libby zaczynała się
niecierpliwić.
Przesuwała wieszaki, udając, że przegląda ciuchy. Jeszcze przed chwilą
zastanawiała się nad odwołaniem całej operacji. Dopiero kilka minut temu
zdołała przekonać samą siebie, że za tym wszystkim nie może kryć się Paul, bo
on nie jest zdolny do tak wyrafinowanego oszustwa. Jednak teraz nie była już
tego taka pewna.
Najbardziej martwiła się, co zrobić z Aisling. Podsunęła jej historyjkę na
tyle prawdopodobną, że można było uwierzyć w nią bez przymusu. Ale co ona
zrobi, jeśli okaże się jednak, że to Paul, który na pewno zacznie ją przyciskać do
muru? Jak zareaguje, gdy dowie się prawdy? Libby była na siebie wściekła, że
wcześniej nie wzięła tego pod uwagę. A im więcej teraz o tym myślała, tym
bardziej panikowała. Zerknęła na Aisling, która siedziała na ławce koło bajgli.
Ciekawe, co by sobie pomyślała, gdyby Paul się wygadał zwłaszcza po ich
rozmowie w drodze do miasta. Rozmawiały o Danie i o jego zniszczonych
kompaktach.
To takie... złośliwe stwierdziła Aisling. Jak zemsta kobiety zranionej
przez mężczyznę.
Myślisz, że to mogła być Jo? zapytała Libby. Aisling zmarszczyła
czoło.
Nie przyszło mi to do głowy. Ale czemu miałaby zrobić coś takiego?
Tyle czasu minęło, odkąd od niego odeszła.
A kto to może wiedzieć?
Libby nie powiedziała nic więcej. Aisling miała sama wszystko
przemyśleć i porozmawiać o tym z Danem. Nic nie mówił o szaliku co było
dziwne. Więcej niepokojące. Trzeba, żeby ktoś podsunął mu taką myśl. A jeśli
Dan uwierzy, że Jo się do niego włamała, da sobie z nią ostatecznie spokój.
Znienawidzi ją, a potem po odpowiednio długim czasie będzie gotowy na nowy
związek. Z kimś takim, jak Libby...
Lecz cały misterny plan mógł się rozpaść, jeśli Aisling się dowie, co
Libby zrobiła.
I wtedy go zobaczyła. Schowany za stoiskiem z bajglami przyglądał się
Aisling z zaskoczoną i niepewną miną. Miał na sobie dżinsy i brązową kurtkę
skórzaną. Libby poczuła ucisk żalu. Kiedyś miała na jego punkcie absolutnego
bzika, ale potraktował ją zle i dlatego zasłużył sobie na karę.
Nagle odprężył się, przeczesał włosy dłonią, a potem ruszył w stronę
Aisling. I w tym samym momencie Libby wypadła ze sklepu, żeby go
zatrzymać.
Jej widok wyraznie go zaskoczył, ale nie na długo.
Więc to jednak ty... Pokręcił głową.
Libby odwróciła się. Aisling ich nie zauważyła. Marszcząc czoło, szukała
właśnie czegoś w torebce. Nie myśląc wiele, Libby złapała Paula za rękę i
odciągnęła go jak najdalej od tego miejsca.
Rozdział 14
Tato wykonywał w łazience własną wersję Careless Whisper . Zdążył
już odśpiewać kilka melodii Gilberta i Sullivana, które pamiętałam z
dzieciństwa. Standardowi George a Michaela nadał tę samą operową lekkość.
Brzmiało to rytmicznie i wesoło, więc gdybym nie wiedziała, w życiu bym nie
zgadła, że to piosenka o zdradzie i żalu.
Nie wiedział, w co ma się ubrać. Miał u mnie niewiele rzeczy i to
głównie do pracy. Upchnął je w ciasnej szafie w moim pokoju. Wspominał
nawet o wyprawie do domu po dodatkowe ubrania, ale przekonałam go, że nie
zdąży i że spokojnie może iść w biurowym garniturze. Nie chciałam, aby stanął
w progu niezapowiedziany i zastał Briana Dicka, który nikczemnik jeden
grzeje sobie nogi przy naszym gazowym kominku.
Od Nicoli nie miałam żadnych wieści. I wcale za nimi nie tęskniłam. W
każdym razie nie dziś. Nie teraz, kiedy tato gotował się do wielkiej randki.
Gdyby zadzwoniła w jego obecności, sytuacja byłaby nieco niezręczna. Czekał
mnie jeszcze telefon do mamy. Nie bardzo mi się to uśmiechało, ale musiałam
wyjaśnić parę kwestii. Jeśli Brian Dick ma się wprowadzić do mojego domu
rodzinnego, chcę o tym wiedzieć.
Ja też byłam już prawie gotowa, chociaż w tej sytuacji perspektywa
wyjścia nie napawała mnie entuzjazmem.
Zachowałam się trochę samolubnie, przyznaję. Nie chciało mi się tłuc na
drugi koniec miasta, więc wybrałam Niebieskiego Bluesa, nowy bar w
sąsiedztwie. Mnie było wygodnie, ale Cass miała daleko. Nie powiedziałam jej,
że zjawi się tam Sid. Nie chciałam, żeby myślała, że bawię się w swatkę czy coś
w tym rodzaju. Dawniej robiła mi awantury zawsze, kiedy przyprowadzałam
wolnego faceta. Bez sensu. Miałabym to robić teraz, kiedy i ja jestem sama?!
Poza tym nie miałam wielkich nadziei, że Sidowi uda się ją przekonać.
Ona nie lubi zmian. Po co więc jechać gdzieś na koniec świata? Załatwiłam
sprawę krótko spotykamy się w Niebieskim Bluesie albo nigdzie. O dziwo, to
zamknęło jej buzię.
Tato właśnie zarzynał kolejną dobrą piosenkę z minionej epoki, a ja
myślałam nad odpowiedzią na ostatni mail Dana do Sary.
Droga Saro,
Podróż do Londynu się udała. Szkoda tylko, że nie udało nam się spotkać.
Myślałem o tym, co powiedziałaś o zerwaniu ze swoim chłopakiem.
Zastanawiam się, czy jesteś absolutnie pewna, że to koniec? Może gdybyś do
niego zadzwoniła, porozmawiała, powiedziała mu, co czujesz...?
A tak na marginesie pytałaś, nad czym teraz pracuję. Piszę biografię
pewnego boysbandu. Nazywają się Vantage-Point. Słyszałaś o nich? Obawiam
się, że mogłaś słyszeć!!! To niezbyt ambitne zadanie, ale z czegoś trzeba żyć.
Dan
Rada Dana nie mogła przydać się Sarze. Co innego mnie. Nabrałam
wielkiej ochoty, żeby do niego zadzwonić.
Dan najwyrazniej spuścił z tonu i zaczął pisać nie tylko dla sztuki, lecz
także dla pieniędzy. A pieniądze były kolejną przyczyną naszych
nieporozumień. Wściekałam się, kiedy rezygnował z popłatnych ofert
komercyjnych i wybierał opcję darmowych tekstów dla niskonakładowych
magazynów jazzowych. Rozumiem, chciał wyrobić sobie nazwisko. Czasem
jednak można pozwolić sobie na kompromis. I zdaje się, że właśnie nastąpił ten
moment.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
