|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
losu.
Dopóki nie wycięli wszystkich gajów pomarańczowych i nie zabudowali pustyni
rzędami otynkowanych na biało domów.
Rzuć klucz. Nie pochylaj się, żeby go położyć. Po prostu go rzuć powiedział za
jego plecami mężczyzna.
To nie był facet, z którym rozmawiał przez telefon. Jego głos był młodszy, nie tak
chłodny, ale słychać w nim było niepokojącą rzeczowość, która spłaszczała każde
słowo i nadawała wszystkim tę samą wagę.
Mitch upuścił klucz.
Tak jest wygodniej. Ale przypadkiem znalazłem się w pobliżu.
Mężczyzna chyba pilotem wyłączył nagrywarkę.
Najwyrazniej chcesz, żebyśmy ją porąbali na kawałki, tak jak obiecaliśmy
powiedział do Mitcha.
Nie.
Może wybierając ciebie, popełniliśmy błąd. Może cieszysz się, że jej się
pozbędziesz.
Nie mów tak.
Każde słowo wypowiedziane było tym samym, pozbawionym emocji płaskim tonem.
Polisa na życie na dużą sumę. Inna kobieta. Może masz swoje powody.
Nic podobnego.
Może wykonasz lepiej to, co każemy, jeżeli obiecamy, że ją zabijemy.
Nie. Kocham ją. Naprawdę.
Jeżeli wytniesz następny taki numer, Holly zginie.
Rozumiem.
Wracajmy tą samą drogą, którą tutaj przyszedłeś.
Mitch odwrócił się i mężczyzna zrobił to samo, cały czas
za nim stojąc.
Idąc z powrotem najdalej wysuniętym na południe przejściem i mijając pierwsze
okno, Mitch usłyszał chrobot klucza, który facet podnosił z podłogi.
Mógł się odwrócić i kopnąć go, kiedy będzie się prostował, ale bał się, że facet
odgadnie jego zamiary i okaże się szybszy.
Do tej pory uważał tych bezimiennych mężczyzn za zawodowych przestępców.
Prawdopodobnie nimi byli, ale to nie definiowało ich do końca. Nie wiedział, kim
jeszcze byli, lecz obawiał się, że to coś gorszego.
Przestępcy, porywacze, mordercy. Nie wyobrażał sobie, co może być gorszego od
tego, co już o nich wiedział.
Wsiądz do hondy. Przejedz się gdzieś powiedział
mężczyzna, idąc za nim.
Dobrze.
Czekaj na telefon o szóstej.
Dobrze. Będę czekał odparł Mitch.
Kiedy zbliżali się do końca przejścia, tam gdzie musieli skręcić w lewo i przeciąć
strych w poprzek, zmierzając do schodów w północno-wschodnim rogu, do Mitcha
uśmiech-
nęło się nagle szczęście w postaci sznurka, supła na sznurku względnie pętelki na
suple.
Kiedy to się stało, nie dostrzegł przyczyny, jedynie skutek. Przewróciła się wieża
kartonowych pudeł. Kilka runęło na przejście, dwa spadły na mężczyznę.
Zgodnie z napisami na pudłach były w nich hallowe-enowe figurki. Wypełnione w
większej mierze pęcherzykową folią i porwaną bibułką niż ceramiką, kartony nie były
ciężkie, lecz ich lawina pozbawiła równowagi mężczyznę i o mało nie zwaliła go z
nóg.
Mitch uchylił się przed jednym pudłem i podniósł ramię, by zasłonić się przed
drugim.
Przewracający się pierwszy stos kartonów zdestabilizował następny.
Mitch chciał odruchowo podeprzeć mężczyznę, ale zdał sobie sprawę, że każdy jego
gwałtowny ruch może zostać poczytany za atak. %7łeby nie zostać zle zrozumianym i
zastrzelonym usunął mu się z drogi.
Stare spróchniałe drewno balustrady mogło wytrzymać nacisk lekko opierającej się
o nią osoby, okazało się jednak zbyt słabe, by zatrzymać przewracającego się
mężczyznę.
Balaski zatrzeszczały, gwozdzie wysunęły się ze zgrzytem ze swoich otworów i dwa
połączone ze sobą odcinki poręczy wypadły ze spojeń.
Mężczyzna zaklął, widząc spadające na niego pudla i krzyknął głośno, gdy ugięła się
pod nim poręcz.
Sekundę pózniej runął na podłogę garażu. Wysokość nie była duża, najwyżej osiem
stóp, lecz wylądował z paskudnym odgłosem. Rozległ się łoskot walącej się
balustrady i nagle wypalił jego pistolet.
14
Od przewrócenia się pierwszego pudła do kończącego epizod wystrzału minęło
zaledwie kilka sekund. Oniemiały i zaskoczony Mitch stał w miejscu dłużej, niż trwało
całe wydarzenie.
Cisza sprawiła, że otrząsnął się z paraliżu. Cisza na dole.
Podbiegł do schodów i deski pod jego stopami zadudniły niczym piorun -jakby
zachowały pamięć burz, potrząsających dawno temu drzewami, z których je
wystrugano.
Kiedy przebiegał garaż, mijając pick-upa i hondę z wciąż pracującym silnikiem,
euforia walczyła w nim z przerażeniem. Nie miał pojęcia, co zobaczy, i nie wiedział, co
powinien czuć.
Mężczyzna leżał twarzą w dół, z głową i ramionami pod przewróconą taczką. Musiał
zahaczyć o jej skraj i przewrócić ją na siebie.
Upadek z wysokości ośmiu stóp nie powinien wprawić go w taki kompletny bezruch.
Oddychając ciężko, lecz nie z wysiłku fizycznego, Mitch wyprostował taczkę i
odsunął ją na bok. Przy każdym oddechu czuł zapach oleju silnikowego i świeżo
skoszonej
trawy. Kiedy ukląkł przy mężczyznie, w nozdrza wpadła mu poza tym gryząca woń
prochu i słodkawy odór krwi.
Obrócił ciało na plecy i po raz pierwszy zobaczył wyraznie twarz. Nieznajomy,
chociaż wyglądał na dwadzieścia kilka lat, miał nieskazitelną cerę chłopca przed
okresem dojrzewania, jaspisowo zielone oczy i gęste rzęsy. Nie sprawiał wrażenia
kogoś, kto mówi obojętnym tonem o okaleczaniu i mordowaniu kobiet.
Spadając, musiał trafić szyją w metalowy skraj taczki. Uderzenie najwyrazniej
zmiażdżyło mu krtań i tchawicę.
Miał złamane prawe przedramię; palec wskazujący ręki uwięzionej pod klatką
piersiową musiał odruchowo nacisnąć spust.
Pocisk wszedł w ciało tuż pod mostkiem, z lewej strony. Minimalne krwawienie
świadczyło o tym, że trafił prosto w serce i śmierć nastąpiła natychmiast.
Gdyby nie zabił go od razu strzał z własnej broni, zginąłby szybko z powodu
zablokowania dróg oddechowych.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
