|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zobaczyła, że jej ukochanego męża przeszył miecz. Wykrzykiwała pod adresem
prześladowców jakieś słowa i przekleństwa bez związku.
Zobaczyła jeszcze, jak Móri kuli się pod wpływem nieznośnego bólu, po czym
wszystko zniknęło jej z oczu.
- O, nie, nie! - krzyczała. - Nie, nie!
- Stul pysk, babo przeklęta - warknął mężczyzna, który ją niósł, ale w odpowiedzi
dostał od niej wściekłego kuksańca.
Udręczona, szeptem gorąco prosiła:
- Duchy Móriego! Pomóżcie nam, zwracam się do was raz jeszcze! Wróćcie do nas!
Ratujcie Móriego, ja sobie jakoś poradzę sama. Błagam was wszystkich, ratujcie go! I
Erlinga! On sobie na to nie zasłużył. Ratujcie ich! Ratujcie! Oni nie mogą umrzeć! Nie z
powodu tych ponurych nędzników, dlaczego dobrzy ludzie mają ginąć z rąk opryszków? Czy
to sprawiedliwe? Co świat będzie miał z tych drani? Tak bym chciała odzyskać moich
najdroższych przyjaciół!
161
Mężczyzna, który ją niósł, dość miał już jej nieustannych uderzeń i kuksańców. Z
wściekłością rzucił ją teraz na ziemię i zaczął bić pięściami, gdzie popadło. Tłukł po plecach,
po piersiach i po głowie, dopóki nie straciła świadomości.
Móri, Móri, to była jej ostatnia myśl.
Móri czul, że otacza go jakaś czerwona mgła. Zdawało mu się, że napastnicy porzucili
go pod drzewami, a ciało przykryli gałęziami i chrustem.
Umieram, pomyślał. Kochani pomocnicy, nie opuszczajcie mnie! Nie mogę teraz
zostawić moich najbliższych na łasce losu. Tiril mnie potrzebuje, oni ją uprowadzili, odebrali
mi światło mego życia. Ona potrzebuje pomocy. I Erling też. Został zrzucony ze skały.
Wierny stary Erling, nie, nie zniosę tej myśli. Pomóżcie nam wszystkim!
Szumiało i dudniło mu w uszach, niczego już właściwie nie odczuwał, wszystko było
ciemnoczerwone, czarnoczerwone, ale ból, który go na chwilę przeszył, rozpłynął się pózniej
i nie powracał, pewnie już więcej się nie pojawi. Skądś z daleka dochodził do niego poprzez
szum i dudnienie głęboki, głuchy śpiew chóru umarłych czarnoksiężników, którzy czekali na
niego, przyjmowali go tym smutnym śpiewem do swego grona, a on płynął ku nim
przyzywany rzewnymi tonami pieśni.
Tiril, Tiril, moja ukochana! Dolg, mój pierworodny synu, który za mój szalony
postępek w kościele w Holar musiałeś przyjąć część ciążącego na mnie przekleństwa. To
moja wina, że ty...
Mała Taran o żywych szelmowskich oczach i Villemann, moje ukochane dzieci, czy
nie zobaczę was już nigdy więcej?
Ciemnoczerwony mrok zrobił się czarny, śpiew chóru narastał tak, że bębenki w
uszach groziły popękaniem.
Potem nastąpiła wielka cisza, a zaciśnięta pięść Móriego rozwarła się. Na bezwładnej
dłoni leżał pęczek zmiętego mchu brunatnego koloru. To był też kolor Móriego.
Móri - brunatny niczym torf. Móri - duch czarnoksiężnika.
Wzgórze z ruinami twierdzy Graben trwało spokojne w ciszy kończącego się dnia.
Jak morze wzburzone,
Gdy wicher nadciÄ…ga
Jak szum fali sunÄ…cej
Słyszałem westchnienie,
Przeczucie dnia
Pośród Hadesowej nocy,
162
Stłumione, tajemne
I pełne zdumienia .
Fragment czwartej części poematu
Gustafa Frödinga Sny w Hadesie .
163
ROZDZIAA 20
Dolg, gwałtownie obudzony, usiadł na łóżku.
Najpierw trwał bez ruchu, przerażony, jakby nasłuchiwał. Ale jedyne, co do niego
docierało, to równy oddech śpiącego w pokoju obok Villemanna i skrzypienie łóżka, kiedy
mała Taran przewracała się na drugi bok.
Dolg zsunął się na podłogę i boso poszedł przez pokoje do sypialni babci Theresy.
- Babciu! Babciu, musisz się obudzić - wyszeptał. Theresa usiadła i patrzyła przed
siebie zaspana. Zapaliła świecę i wtedy zobaczyła stojącego przy łóżku wnuka.
Ale zobaczyła też coś jeszcze. W drzwiach stał ogromny, czarny den.
Theresa głęboko wciągnęła powietrze. Wiele czasu minęło, odkąd po raz ostatni
widziała dziwnego towarzysza Dolga, i nigdy też jego postać nie rysowała się tak wyraznie
jak teraz.
Blizniaki, pomyślała ogarnięta trwogą. Gdzie są blizniaki? Czy coś im się stało?
- Co się dzieje, Dolg? - spytała tak spokojnie, jak tylko potrafiła.
W kilkanaście minut pózniej do sypialni babci wpadły też blizniaki i zdumione
patrzyły na starszego brata. Tymczasem Dolg i Theresa zdążyli porozmawiać i wiedzieli już,
co trzeba robić.
- Dlaczego Dolg tutaj jest? - zapytała Taran i wślizgnęła się do łóżka babci.
Theresa uroczyście ujęła ręce dziewczynki. W jej oczach pojawiły się łzy.
- Taran i Villemann... moje dzieci, coś złego stało się z waszą mamą i z tatą. Dolg się
o tym dowiedział, ale nie we śnie, nie spał wtedy. Wezwał go jego duch opiekuńczy. I teraz
Dolg będzie musiał iść i spełnić swoje pierwsze zadanie. Prawdopodobnie on jest jedynym,
który może pomóc rodzicom, a przynajmniej jednemu z nich.
- Jak to? Co się stało mamie i tatusiowi, i wujkowi Erlingowi, och, dlaczego ja nie
mogę spełnić żadnego tajemniczego zadania? - pytał Villemann jednym tchem.
- Nie wiemy, co się stało z naszymi ukochanymi, ale wygląda na to, że najbardziej
poszkodowany jest tatuś. Dolg mówi, iż jego wielki czarny opiekun otrzymał wiadomość od
towarzyszy Móriego, że sprawa jest okropnie pilna.
- A wuj Erling? - zapytała Taran. - Czy on nic nie może zrobić?
Odpowiedział Dolg:
- Zdaje się, że z nim też nie jest najlepiej. Nie wiem, co się stało, ale najpierw mam
spróbować pomóc tacie.
164
- A co z mamą? - zapytała Taran; broda jej drżała.
- Też niedobrze, ale najwyrazniej z mamą nie ma aż takiego pośpiechu. Muszę się
teraz zbierać, powinienem się ubrać i czym prędzej ruszać w drogę!
Theresa zsunęła stopy na podłogę.
- PrzygotujÄ™ ci coÅ› do jedzenia.
- Dolg! - zawołał Villemann za odchodzącym do swego pokoju bratem. - Czy to jest to
twoje wielkie zadanie?
- Nie, nie, to coś ekstra. Przyszło całkiem niespodziewanie. - Zatrzymał się w
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
