|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rodzinna pasja. Niestety, bardzo kosztowna. Rodowe dziedzictwo sprawiło, że muzeum znalazło się
w trudnej sytuacji. Znów westchnął. Nie mamy funduszy, jesteśmy zdani na pomoc
wolontariuszy i darczyńców.
Czy Pani X mogła się tu znalezć właśnie w taki sposób? dociekał Frost. Jako eksponat
podarowany przez jakiegoÅ› sponsora?
Ludzie przekazują nam różne cenne przedmioty przyznał Simon. Chcą aby wartościowe
zabytki, o które sami nie mogą zadbać, zostały otoczone właściwą opieką. Są też tacy, którzy
pragną umieszczenia małej tabliczki z ich nazwiskiem na stałej wystawie, aby wszyscy ją widzieli.
Przyjmujemy prawie wszystko.
Nie mieliście w aktach wzmianki o przekazaniu mumii?
75
Nicholas niczego nie znalazł. Proszę, mi wierzyć, że szukał dokumentów. Traktował to jak misję. W
marcu zatrudnił Josephine, żeby pomogła nam w badaniach Pani X, lecz nawet ona nie zdołała
ustalić pochodzenia mumii.
Czy Pan' ^ mogła znalezć się w zbiorach, gdy kustoszem był doktor Scott-Kerr? spytała Debbie.
Facet cierpiÄ…cy na alzheimera dodaÅ‚a Jane. Tak- Kerr m°gÅ‚ gdzieÅ› zawieruszyć dokumenty. To by
wszystko wyjaśniało.
_ grzmi całkiem rozsądnie uznała Jane. Musimy
jednak sprawdzić wszystkie hipotezy. Kto ma dostęp do magazynów?
Każdy z pracowników, klucze są w recepcji. _ każdy z pracowników muzeum mógł umieścić
PaniÄ… X w P^icy?
Zapadło milczenie. Debbie i Simon spojrzeli na siebie. Twarz pana CrisPina spochmurniała.
_ ^e podoba mi siÄ™ to, co pani sugeruje.
_-r0 sensowne pytanie.
jesteśmy szanowaną instytucją, mamy wspaniały personel w większości wolontariuszy. Nasi
przewodnicy i stażyści pracują, tu, bo są oddani ochronie zbiorów.
_ Nikt nie wątpi w ich oddanie. Zastanawiam się tylko, kto miał dostęp do piwnic.
_ \V rzeczywistości pyta pani, kto mógł tam umieścić zwłoki kobiety, prawda?
_ Trzeba zbadać tę możliwość.
_ proszę mi wierzyć, nie zatrudniamy morderców.
_ Czy może pan być tego absolutnie pewny, panie Cris-
76
pin? spytała cicho Jane, patrząc na niego przenikliwie. Wiedziała, że jej pytanie wyprowadziło
go z równowagi. Zmusiła go do stawienia czoła ponurej możliwości, że ktoś, kogo zna teraz lub
znał w przeszłości, mógł sprowadzić śmierć do tego dumnego bastionu nauki. Przykro mi, panie
Crispin powiedziała w końcu przez jakiś czas może tu być trochę niespokojnie.
Jak mam to rozumieć?
W jakiś sposób zwłoki znalazły się w pańskim muzeum. Może zostały przekazane dziesięć lat
temu, a może umieszczono je tu całkiem niedawno. Problem w tym, że nie macie żadnej
dokumentacji. Nie wiecie nawet, co jest w waszych zbiorach. Będziemy musieli zajrzeć do piwnic.
Simon pokręcił w zadumie głową.
Co spodziewacie się znalezć? Nie musiała odpowiadać.
Rozdział siódmy
Czy to absolutnie konieczne? zapytał Nicholas Robinson. Czy trzeba to robić w taki
sposób?
Obawiam się, że tak odparła Jane, wręczając mu nakaz rewizji. Zaczął czytać dokument, a
ona stała obok w towarzystwie trzech detektywów. Frost przyprowadził detektywów Trippa i
Crowe'a, którzy mieli im pomóc w przeszukaniu. Wszyscy czekali cierpliwie, aż Robinson
zakończy boleśnie długie zapoznawanie się z nakazem. Niecierpliwy Darren Crowe westchnął, nie
kryjąc frustracji. Jane spojrzała na niego, dając do zrozumienia, żeby się opanował, i
przypominając, że to ona dowodzi zespołem.
Robinson zmarszczył czoło.
Szukacie ludzkich szczątków? Podniósł głowę, spoglądając na Jane. Z pewnością je tu
znajdziecie. To muzeum. Zapewniam was, że kości znajdujące się na trzecim piętrze są bardzo
stare. Jeśli chcecie, żebym wskazał wam dowody w postaci wypełnień dentystycznych...
78
Interesuje nas to, co znajduje się w piwnicach. Proszę otworzyć drzwi, a niezwłocznie
przystÄ…pimy do pracy.
Archeolog spojrzał na dwóch detektywów stojących w pobliżu i dostrzegł łom w ręku detektywa
Trippa.
Nie można otwierać skrzyń takim narzędziem! Możecie zniszczyć bezcenne eksponaty.
Zapraszamy pana w charakterze obserwatora i doradcy, proszę jednak niczego nie przesuwać ani
nie dotykać.
Dlaczego chcecie zamienić to muzeum w miejsce zbrodni?
Obawiamy się, że Pani X może nie być jedyną niespodzianką która znajduje się w waszych
zbiorach. ProszÄ™ z nami do piwnicy.
Robinson przełknął ślinę i spojrzał na starszą przewodniczkę, która przysłuchiwała się rozmowie.
Pani Willebrandt, czy mogłaby pani zadzwonić do Josephine i poprosić, aby natychmiast
przyjechała? Będzie mi potrzebna.
Jest za pięć dziesiąta, doktorze Robinson. Niebawem zjawią się pierwsi goście.
Dzisiaj muzeum musi być zamknięte powiedziała Jane. Wolelibyśmy, aby przedstawiciele
mediów nie zorientowali się, co tu się święci. Proszę zamknąć frontowe wejście.
Pani Willebrandt wymownie zignorowała jej polecenie, spoglądając na kustosza.
Doktorze Robinson? Mężczyzna westchnął z rezygnacją.
Wygląda na to, że nie mamy wyboru. Proszę wykonać polecenie policji. Otworzył szufladę
biurka w recepcji,
79
wyjął pęk kluczy i ruszył w stronę klatki schodowej obok woskowej postaci doktora Corneliusa
Crispina oraz greckich i rzymskich marmurowych popiersi. Kilkanaście skrzypiących drewnianych
stopni doprowadziło ich do muzealnych piwnic.
Zatrzymał się, odwrócił do Jane i zapytał:
Czy będę potrzebował adwokata? Czy jestem podejrzany?
Nie.
W takim razie kto? Powiedzcie mi przynajmniej tyle.
Mumia mogła trafić do muzeum, zanim został pan zatrudniony.
Jak daleko wstecz może to sięgać?
Do poprzedniego kustosza. Robinson się roześmiał.
Tego nieszczęśnika chorego na alzheimera? Naprawdę sądzi pani, że poczciwy stary William
mógł przechowywać tu zwłoki?
Proszę otworzyć drzwi, doktorze.
Przekręcił klucz, kręcąc głową. Poczuli powiew chłodnego, suchego powietrza. Kiedy weszli do
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
