|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
żadne słowa w tej chwili nie pomogą, nie przyniosą ukojenia. Czekał, aż Kat przyswoi tę
R
L
T
potworną prawdę, przyjmie druzgocący cios, wchłonie całą sobą, sercem i ciałem, ten
wstrząs, by potem było jej już lżej, trochę lżej...
To nie był aż tak ogromny szok jak w przypadku śmierci ojca, zupełnie nieoczeki-
wanej, wręcz absurdalnej. Ojciec odszedł pewnego wieczoru, po cichu, siedząc przed te-
lewizorem na fotelu. Po prostu jeden z jego oddechów okazał się tym ostatnim. Serce
przestało bić, jakby już nie miało więcej siły. Natomiast brat... cóż, od wielu miesięcy
coraz bardziej się pogrążał, upadał coraz niżej, pędził ku nicości. Dostrzegała u niego te
same objawy, te same odruchy co u swojego męża. %7łyła nadzieją, że Joseph się opamię-
ta, zawróci z tej ścieżki, odbije się od dna. Znajdzie powód, by istnieć. Niestety, tak się
nie stało.
Po długiej, bardzo długiej ciszy Heath wyczuł, że ciało Kat się rozluzniło i przesta-
ło dygotać. Wzięła głęboki wdech i zapytała:
- Jak to się stało?
- Stracił panowanie nad samochodem. Burza mu w tym pomogła. Nawet nie miał
zapiętych pasów, kiedy uderzył prosto w drzewo. Zmarł na miejscu. Pewnie nawet ani
przez sekundę nie czuł bólu.
Trawiła jego słowa, wyobrażała sobie scenę wypadku i pocieszała się myślą, że
przynajmniej brat nie cierpiał. Na koniec wyszeptała:
- Dziękuję.
W jej oczach zgromadziły się gorące i piekące łzy, lecz nie chciały spłynąć po po-
liczkach. Wiedziała, że przyjdzie jeszcze czas na morze łez i bolesną żałobę, kiedy ujrzy
rzeczywistość, w której nie ocalał już ani jeden członek rodziny, ani odrobina jej prze-
szłości. Zwiat, który znała, i życie, które wiodła, nagle zniknęły. Niewysłowiony smutek
i dziwna ulga mieszały się w jej sercu w równych proporcjach.
- Będę musiała powiedzieć Harry'emu - powiedziała jakby sama do siebie, drżąc na
myśl o tym obowiązku.
- Mogę to zrobić za ciebie.
- NaprawdÄ™?
Uniosła głowę, ujrzała jego twarz i uwierzyła mu. Miał wyrazną słabość do tego
chłopca. Dostrzegła to już dużo wcześniej. Być może mały Harry przypominał mu same-
R
L
T
go siebie, kiedy był w jego wieku? A także, jak sobie nagle uprzytomniła, w podobnej
sytuacji...
- Tak, zrobię to - potwierdził. Po chwili zatopił w niej poważne, głębokie spojrze-
nie. - Być może nienawidziłem twojego brata i twojego męża, ale nigdy nie życzyłem im
śmierci. Gdybym mógł uratować Josepha, nie wahałbym się ani sekundy.
- Wiem o tym.
Wiedziała, ponieważ to było wyryte na jego twarzy, na której malowało się uczucie
klęski i nieludzkie zmęczenie. Całą noc rozpaczliwie usiłował odnalezć jej brata i uchro-
nić go przed nieszczęściem, lekceważąc szalejącą burzę, fatalne warunki na drogach, ry-
zykując własnym życiem. Być może postrzegał śmierć Josepha jako własne niepowodze-
nie.
Kat poczuła potrzebę, by go pocieszyć.
- Zrobiłeś wszystko, co mogłeś. Teraz sobie myślę, że Joe i Arthur już dawno temu
wkroczyli na ścieżkę samozagłady i nikt nie mógł im pomóc. Mojego brata zżerała za-
zdrość i zgorzknienie. Wiedział, że jego jedyną szansą na szczęście była jego żona, Fran-
ces. Kiedy umarła...
- Coś w nim też umarło - dokończył za nią Heath. - Rozumiem to.
Jego słowa sprawiły, że na kilka sekund zaparło jej dech w piersi. Czyżby on też
stracił coś, co kochał? Coś lub kogoś. Cierpienie, które przed chwilą ujawnił, zbliżyło ją
do niego. Naszła ją refleksja, że ból łączy ludzi. To potworne, ale również wspaniałe.
- Po śmierci Frances jego stan psychiczny gwałtownie się pogorszył - ciągnęła da-
lej. - Wpadał w szał bez powodu. Zaczął sporo pić. A po alkoholu wściekał się jeszcze
bardziej. To dlatego wizyty w Grange były wtedy dla mnie jak teleportowanie się do ja-
kiejś bajkowej krainy. Tam było tak spokojnie, pięknie...
Rozejrzała się po salonie, który kiedyś wydawał jej się tym cudownym azylem. To
miejsce zostało już dawno odarte z aury niezwykłości.
- To tutaj cię wtedy przynieśli - mruknął Heath.
- Kiedy ugryzł mnie pies?
PrzytaknÄ…Å‚.
R
L
T
Tamtego wieczoru spacerowali razem po wrzosowiskach. Ruszyli w kierunku do-
mu, gdy Kat nagle zaproponowała, żeby poszli do willi Grange. Zawsze korciło ją, by
zerknąć do środka pałacu", jak w okolicy mówiono o posiadłości Charltonów. Heath
próbował odwieść ją od tego pomysłu, lecz w końcu dał za wygraną. Pobiegli tam razem,
przeskoczyli przez ogrodzenie i zanurzyli się w ogrodzie przy domu. Nie wiedzieli, że
obudzili psa pilnującego posesji. Agresywna bestia wytropiła intruzów i zatopiła kły w
nodze Kat, szarpiąc ją z całej siły. Ból był tak wielki, że Kat straciła przytomność.
- Kiedy się ocknęłam i rozejrzałam po tym salonie, przez kilka chwil święcie wie-
rzyłam, że umarłam i trafiłam do nieba - opowiadała ze smutnym uśmiechem.
Tak naprawdę jednak już wtedy czuła się rozdarta. Z jednej strony było jej tak
przyjemnie, tak wygodnie, a z drugiej strony żałowała, że nie ma przy niej Heatha, wier-
nego przyjaciela, z którym spędzała większość czasu, dzieląc się z nim smutkami i rado-
ściami.
- Pani Charlton była dla mnie naprawdę miła - tłumaczyła dalej. - Dała mi pyszne
jedzenie, a potem miękkie czyste łóżko. Nikt się nigdy tak mną nie opiekował. Moja
matka zmarła, gdy miałam siedem lat. Chyba brakowało mi takiej czułej kobiecej opieki.
- To dlatego z takim entuzjazmem wkroczyłaś w ten lepszy świat? Zaczęłaś się
stroić i malować, choć nigdy wcześniej nie interesowałaś się takimi rzeczami.
- Cóż, tak, to było ekscytujące. Pani Charlton nauczyła mnie dbać o siebie. Nakła-
dać makijaż i układać włosy. W szkole od razu przestali się ze mnie śmiać. Na dodatek
Arthur zachowywał się wobec mnie jak prawdziwy dżentelmen...
Nie powinna była wspominać o mężu.
Twarz Heatha natychmiast się zmieniła, jakby zamknęła, tak samo jak serce, które
na moment przed nią odsłonił. Zacisnął usta, a jego oczy znowu przybrały twardy i
chłodny wyraz. Miał taką samą minę, gdy po nocy spędzonej w Grange wróciła do domu.
Od tamtej pory ich relacje już nigdy nie były takie jak wcześniej. Heath odsunął się od
niej, był oziębły i odległy. Aby wypełnić tę lukę, którą po sobie zostawił, Kat zaczęła za-
dawać się z Arthurem i jego przyjaciółmi. W głębi duszy nigdy jednak nie przestała tęsk-
nić za dawnymi czasami, za chwilami spędzonymi z Heathem.
R
L
T
- Co się z nami stało? - zapytała z dławiącym smutkiem. - Dlaczego to, co było
między nami, zmieniło się, rozpadło?
Jego oczy nadal wyglądały jak dwie kostki czarnego lodu, ale dostrzegła w nich też
coś innego. Coś, co było jakby echem uczucia straty, które ściskało ją za serce.
- Nasze drogi po prostu się rozeszły - odparł grobowym tonem.
- Nie. To ty się ode mnie odwróciłeś i odsunąłeś - zaatakowała go. - Byłeś niemiły,
złośliwy, wrogo do mnie nastawiony. Jakbyś nie chciał już być moim przyjacielem.
- Oczywiście, że nie chciałem być twoim, do diabła, przyjacielem! - zagrzmiał,
wstajÄ…c z miejsca.
Ostatnie słowo wypowiedział niemal z odrazą.
R
L
T
ROZDZIAA ÓSMY
Oczywiście, że nie chciałem być twoim, do diabła, przyjacielem".
Nagle zniknął mężczyzna, który jeszcze kilka minut temu przytulał ją, wspierał i
uspokajał. Na jego miejscu pojawił się znowu ten mroczny, posępny, porywczy Heath,
którego nie rozumiała.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
