|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sku stał kosz piknikowy.
- Wszystko przygotowałeś! - pochwaliła z autentycznym podziwem.
- To nic trudnego, kiedy człowiek ma pracowników.
L R
T
Usiadła na kocu z podkurczonymi nogami. Powiedziała sobie, że wystarczy jej siły
woli, żeby się nie zakochać. Skorzysta tylko z tych krótkich, ulotnych chwil szczęścia.
Khalis wyjął z koszyka butelkę wina, nalał do dwóch kieliszków, podał jej jeden, popa-
trzył jej głęboko w oczy i wzniósł toast:
- Za doskonały dzień.
- Za ten jeden jedyny doskonały dzień - powiedziała, jakby przypominała sobie i
jemu, że na nic więcej nie mogą liczyć.
Khalis patrzył z przyjemnością na zaróżowione policzki i zmierzwione włosy Gra-
ce. Wciąż jednak dostrzegał strach i smutek w jej oczach. Pragnął je przegnać, nie tylko
dziś, ale na zawsze. Sam był tym zaskoczony. Przeżył kilka poważnych związków, ale
żadna kobieta nie zapadła mu w serce tak głęboko jak ona. Intrygowała go i fascynowała
od pierwszego wejrzenia, z każdą chwilą coraz bardziej. Podziwiał jej oddanie pracy, so-
lidność i konsekwencję w dążeniu do celu. Podobnie jak on przeżyła jakiś dramat w
przeszłości. Pragnął nie tylko jej dotykać, ale też sprawiać jej radość, wywołać uśmiech
na twarzy.
Odebrał od niej kieliszek. Podawał jej do ust świeże truskawki i figi, cząstki pach-
nącego melona i kawałki miękkiego chleba, zanurzonego w oleju z orzechów. Cieszyło
go, że je z apetytem, że wreszcie się odprężyła. Z radością patrzył w jej rozszerzone zre-
nice. Wyglądała bardzo apetycznie i zmysłowo. W końcu pokręciła głową, gdy usiłował
nakarmić ją ostatnią truskawką.
- Rozpieszczasz mnie - zauważyła z uśmiechem.
- Zasługujesz na to.
Grace w jednej chwili zesztywniała, pokręciła głową i odwróciła wzrok.
- Nie.
- Dlaczego tak myślisz?
- Nieważne - ucięła krótko.
Chciał zaprotestować, że wszystko, co jej dotyczy, wiele dla niego znaczy, ale nie
śmiał. Uznał, że za wcześnie na takie wyznania na samym początku znajomości. Mieli
przed sobą wiele czasu, żeby się nawzajem poznać, może nawet pokochać. Traktował ten
pierwszy, doskonały dzień jako początek nowego etapu.
L R
T
Grace patrzyła, jak Khalis owija sobie pasemko jej jedwabistych włosów wokół
palca. Choć włosy nie mają czucia, fizycznie odczuwała ten pieszczotliwy gest. Chłonęła
wzrokiem brązową skórę, szarozielone oczy i zmysłowe usta rozciągnięte w uśmiechu.
Przeczuwała, że pragnie ją pocałować. Gdy pochylił głowę, wplotła mu palce we włosy.
Odchylił głowę tylko na chwilkę, by czule wyszeptać:
- Smakujesz truskawkami.
- Ty też.
Powoli przesuwał wargami w dół szyi i dekoltu ku zagłębieniu pomiędzy piersia-
mi. Grace wygięła się, wyciągnęła szyję i odchyliła głowę jak kwiat ku słońcu. Khalis
wsunął rękę pod jej bluzkę i czule pogładził wrażliwą skórę brzucha. Uniosła mu koszu-
lę, badała dłońmi ciepłą, gładką skórę na plecach.
Wtem jakiś ptak krzyknął nad ich głowami. Grace wpadła w popłoch. Usiadła
gwałtownie. Z włosami i odzieżą w nieładzie, z ustami opuchniętymi od pocałunków,
czuła się zhańbiona, jakby przyłapano ją na gorącym, zbyt gorącym uczynku. Khalis
nadal leżał, wsparty na łokciu, zupełnie odprężony. Choć jej histeryczna reakcja z pew-
nością nie umknęła jego uwadze, nie skomentował jej dziwnego zachowania.
- Przepraszam... - wykrztusiła.
- Nie musisz. Wszystko rozumiem.
- Na pewno nie - zaprotestowała.
- To mi wyjaśnij.
Nie mogła spełnić tej prośby. Z trudem przywołała uśmiech na twarz.
- Dość wspomnień dziś przywołaliśmy.
- To najbardziej czcza wymówka, jaką kiedykolwiek słyszałem - wytknął bez ura-
zy, raczej z rozbawieniem.
Usiadł na kocu i zaczął pakować resztki jedzenia z powrotem do koszyka.
Czyżby ich doskonały dzień dobiegł końca?
- Nie musimy jeszcze wracać... - zaczęła.
- Za bardzo się opaliłaś. Słońce tu mocno grzeje. Ta wyspa leży w pobliżu Afryki.
Grace w milczeniu pomogła mu spakować resztę rzeczy. Doznawała mieszanych
uczuć: rozczarowania, że tak szybko kończą wycieczkę, ulgi, że nie posunęli się za dale-
L R
T
ko, a przede wszystkim poczucia winy. Jak zwykle. Khalis znów pogładził ją po twarzy,
zatrzymał dłoń na policzku.
- Głowa do góry - pocieszył. - Nie rób takiej smutnej miny. W końcu to tylko jeden
dzień.
Grace miała ochotę wykrzyczeć: niestety, masz rację!". Tylko tyle dostała od ży-
cia. Tylko na tyle mogła sobie pozwolić. Nagle ogarnęły ją wątpliwości. Czy zrozumiał i
zaakceptował jej decyzję, ponieważ tak było najłatwiej, czy oczekiwał czegoś więcej,
czego nie mogła mu dać? Posmutniała jeszcze bardziej, gdy uświadomiła sobie, jak bar-
dzo pragnęłaby dalszego ciągu.
L R
T
ROZDZIAA SIÓDMY
Po powrocie do pokoju Grace zastała Shaymę zajętą rozpakowywaniem imponują-
cej kolekcji ubrań i kosmetyków.
- Co to ma znaczyć? - spytała z bezgranicznym zdumieniem, wbijając wzrok w la-
kier do paznokci, zestaw do makijażu i sześć wieczorowych sukienek rozłożonych na
łóżku.
- Pan Tannous kazał mi panią przygotować do wyjścia. Chyba chce panią gdzieś
zabrać.
Grace nie spytała, dokąd. Nie mogła się pokazać w żadnym publicznym miejscu
ani z Khalisem, ani z jakimkolwiek innym mężczyzną.
- Czyż nie są piękne? - zachęcała Shayma, unosząc zwiewną kreację w kolorze ko-
ści słoniowej, z naszytymi perełkami, przypominającą suknię ślubną, a potem drugą,
ciemnogranatową, lśniącą jak morze nocą w blasku księżyca.
- Przepiękne - przyznała Grace z autentycznym zachwytem.
Bardzo chciała którąś z nich założyć dla Khalisa.
- Pan dobrał do każdej pantofelki i biżuterię - paplała Shayma radośnie.
Grace nie mogła uwierzyć, że poświęcił dla niej tyle pieniędzy i energii. Marzyła o
tym, żeby wyjść z Khalisem na prawdziwą randkę, ubrana w któryś z zestawów, które
kazał dla niej przygotować.
Widzisz, jak działa pokusa? Jak łatwo jej ulec i wmówić sobie, że wszystko jest w
porządku? - szydziło jej sumienie.
Doskonale pamiętała zasady ugody z Loukasem. %7ładnego nieobyczajnego zacho-
wania, żadnych randek, żadnych spotkań z mężczyznami. Postawił twarde warunki, nie-
uczciwe i niezgodne z prawem, ale przez cztery lata po rozwodzie spełniała je bez prote-
stu. Mało tego, dodała do nich własne: nikomu nie ufać, nikogo nie kochać, nie oddać
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
