|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przycisk, żeby ją odsłuchać.
1 0 6
- Cześć, to ja - usłyszał pogodny kobiecy głos, ot, żona zostawia wiadomość mężowi. -
Chciałam ci tylko powiedzieć, że jeszcze nie odebraliśmy Becky. Ona jest bez pieniędzy. W
tej chwili po niÄ… jedziemy.
Asante uśmiechnął się, choć może powinien się zmartwić, że Rebecca Cory wciąż gdzieś
się kręci. Ona jest bez pieniędzy" znaczyło tyle, że dziewczyna próbowała już wybrać
gotówkę z bankomatu. System wskaże im dokładnie lokalizację tego bankomatu. Będą
wiedzieli, skąd odebrać Becky.
Spojrzał na zegarek. Jeśli samolot wciąż stoi w Chicago, z pewnością nie doleci tutaj w ciągu
godziny. Zbyt długo już lekceważył swój głód, a przecież uważał, że dbałość o podstawowe
rzeczy pozwala zachować bystry umysł. Jedzenie należało do tych podstawowych rzeczy.
Nastawił alarm w zegarku na pół godziny pózniej. Na podręcznym komputerze, który wciąż
miał przymocowany do drugiego nadgarstka, ustawił alarm na wszelkie alerty pogodowe
dotyczące Chicago i Minneapolis. Potem zarzucił marynarski worek na ramię i ruszył w po-
szukiwaniu miejsca, gdzie mógłby się posilić.
Niezależnie od opóznienia samolotu, był tutaj bezpieczny. Jeśli władze zaczną kogoś szukać -
jakiegoś drugiego Johna Doe Numer Dwa - nigdy go nie zidentyfikują. Nawet jeżeli któraś z
kamer w centrum handlowym go sfilmowała i zaczną teraz przeczesywać lotnisko, żeby
zapobiec jego ucieczce, nigdy go nie znajdą. Większość lotnisk nie ma kamer przy kasach
biletowych i w miejscu nadania bagażu. Te miejsca są w zasadzie pozbawione ochrony albo,
jak lubił mawiać Asante, mają zero ochrony. Ten John Doe Numer Dwa, który ma swój
udział w eksplozjach w centrum handlowym, już nie istnieje. Zniknął w jednym z tych
pozbawionych kamer miejsc, wciśnięty do kosza na śmieci i spuszczony z wodą w toalecie.
1 0 7
ROZDZIAA TRZYDZIESTY ÓSMY
Maggie nie powinna się dziwić, że zastępca dyrektora Kunze nie popadł w taką eskcytację
jak zastępca dyrektora Wurth z powodu tego, jak rozwiązała problem na parkingu. Okazało
się, że chłopak jest szesnastoletnim uciekinierem z Sudanu, rozdzielonym podczas eksplozji z
adopcyjną matką. Mówił niezle po angielsku, tyle że w panice język mu się plątał. Pierwotny
strach i instynkt przywołały zbyt wiele całkiem świeżych wspomnień policyjnych rządów w
jego kraju. A więc zachował się tak jak zawsze w podobnej sytuacji - uciekał. Na szczęście
nic mu się nie stało.
Maggie z kolei czuła, że ma poobijane żebra. To nie najlepszy pomysł rzucać się na maski
samochodów, a przecież została też pchnięta na chromowaną kratownicę suva.
Wciąż trzymała się za obolały bok, gdy Wurth i jeden z ratowników pomagali jej zdjąć
kuloodporną kamizelkę. Wurth uparł się, że powinien ją zbadać lekarz, dlatego poszli do
hotelu po drugiej stronie ulicy, gdzie w jednej z sal balowych zorganizowano tymczasowy
szpital dla rannych. Wurth pragnął uniknąć mediów, więc przekonał ratownika, by udali się
do mniejszego pokoju przylegającego do sali balowej. Umknęli więc przed mediami, ale z
Kunzem nie mieli tyle szczęścia. Wparował do środka i od razu zaczął prawić jej morały.
- Co pani wyprawia, do kurwy nędzy, agentko 0'Dell? Miała im pani tylko powiedzieć,
czy ten smarkacz to jeden z terrorystów. - Stanął nad nią z rękami na biodrach, żyły
pulsowały mu na grubej szyi. - Nie kazaliśmy pani go ścigać i odgrywać bohatera. Naraziła
pani życie przypadkowych gapiów, nie wspominając już
0funkcjonariuszach sił bezpieczeństwa. Mamy dość dupków, którzy tylko czekają, żeby
pociągnąć za spust, nie musiała im pani dawać do tego pretekstu.
- Dosyć!
Tym okrzykiem Wurth zaskoczył tak samo Maggie, jak
1Kunzego.
- Co pan powiedział?
1 0 8
- Zamknij się pan. - Wurth był jakieś dwanaście centymetrów niższy i dwadzieścia kilo
cięższy niż Kunze, ale to go nie powstrzymało. Patrzył groznie w oczy zastępcy dyrektora
FBI i nawet nie mrugnął. - Pańska agentka wykazała się sporą odwagą.
- Odwagą? Uważa pan, że ta zabawa w berka to odwaga?
- Nie pozwoliła zastrzelić niewinnego chłopaka. Tak, i to w dniu, kiedy wszyscy tylko
czekamy na to, żeby kogoś zastrzelić za to, co się dzisiaj tutaj stało. Powiedziałbym, że
wykazała się wielką odwagą.
- Cóż, szkoda, że to nie pan jest jej przełożonym. Może nie dostałaby nagany.
- Nagany? - Wurthowi omal nie odebrało głosu ze zdumienia.
Jeśli chodzi o Maggie, i tym razem nie powinna się dziwić. Milczała, zamknęła tylko na
moment oczy, czując ostry ból w boku, i wreszcie zdjęła do końca swoją kuloodporną
kamizelkę. Kunze spłoszył też ratownika.
- Czterdzieści pięć minut - rzucił. - Tyle czasu wam daję, żebyście się pozbierali, zanim
wyjdziecie stąd i staniecie przed kamerami, żeby na żywo wyjaśnić, co się stało. Do
zobaczenia.
Odprowadzali go wzrokiem, aż zniknął za drzwiami. Wtedy Wurth odwrócił się do
Maggie.
- Co pani zrobiła temu gościowi?
1 0 9
ROZDZIAA TRZYDZIESTY DZIEWITY
Rebecca znowu wpadła w panikę. Bankomat na stacji benzynowej obok hotelu wypluł obie
jej karty. Nie była pewna, czy na taksówkę do szpitala starczy jej drobnych. Centrum
handlowe znajdowało się na przedmieściu, a szpital, z tego co wiedziała, w centrum miasta.
Stała w sklepie na stacji, patrząc przez okno na wirujące płatki śniegu. Boże, było zimno i
ciemno. Po wybuchu oderwała podszewkę od płaszcza i obwiązała nią krwawiącą rękę, a
teraz ilekroć drzwi sklepu się otwierały, drżała na samą myśl, że miałaby znów wyjść na ten
ziÄ…b.
Kupiła baton snickers, żeby jej nie wyprosili, chociaż mnóstwo ludzi się tam przewijało,
wchodzili i wychodzili. Patrzyła przez okno na pojawiające się i znikające światła
samochodów, których właściciele podjeżdżali na stację zatankować albo coś kupić. Widziała
swoje odbicie w szybie, tylko zarys, ale dość, by odnieść dziwne wrażenie, że nie do końca
się rozpoznaje. W ramieniu czuła pulsujący ból. Zastanawiała się, czy nie kupić podróżnego
opakowania tylenolu za cztery dolary i dziewięćdziesiąt osiem centów, ale wtedy zostałaby
bez pieniędzy, byłaby jeszcze mniej bezpieczna. Gryzła batonpowoli, małymi kęsami,
starając się przypomnieć sobie, kiedy ostatnio coś jadła. W barze w centrum handlowym
wypiła tylko kawę. Poprzedniego wieczoru jadła indyka i sałatę w domu dziadków Dixona.
Niebiańska uczta. Mój Boże, zdawało jej się, że to było wieki temu. W jakimś innym życiu.
- Becky?
Odwróciła się i zobaczyła uśmiechającą się do niej kobietę. Nikt z rodziny ani przyjaciół
nie nazywał jej Becky. Mówili do niej Rebecca albo Becca. Ale ta kobieta zachowywała się,
jakby ją znała.
- Tak myślałam, że to ty - powiedziała. Zapłaciła za benzynę i najwyrazniej kierowała się
do
wyjścia. Odsunęła się, przepuszczając innego klienta. Była rówieśniczką Rebecki, no, może
trochę starsza, ubrana w znoszone dżinsy i kosztowną skórzaną kurtkę. W jednej ręce
1 1 0
trzymała kluczyki do samochodu, które zwisały między palcami, w drugiej zaś dwie paczki
chipsów i drobne monety.
- Przepraszam, my siÄ™ znamy?
- Właściwie nie. - Kobieta wzruszyła ramionami, jakby była nieco zażenowana. - Jestem
dziewczyną Cha-da. Pokazał mi ciebie w centrum handlowym. Właśnie po niego jadę.
Podrzucić cię gdzieś?
Rebecca zamrugała, powstrzymała jęk rozpaczy. Chad nie żył. Widziała, jak wyleciał w
powietrze. Czy jego dziewczyna naprawdÄ™ tego nie wie?
- Nie, dzięki - wydusiła. - Akurat na kogoś czekam.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
