|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Klarnet podniósł ku ekranowi kartkę z zanotowanymi cyframi.
- Przypuśćmy, że się pan nie pomylił - skrzywiła się. Proszę zabrać to świństwo ze stołu.
Telewizor może pan odsunąć na brzeg. Ostrożnie! Niech pan nie obróci anteny! Proszę odsunąć się i
nie bać. Raz, dwa, trzy!
Klarnet zrobił kilka kroków ku drzwiom i wtedy nad stołem coś się pojawiło. Ni to obłok, ni
to słoneczny zajączek, ni to...
Co, nie udało mu się ustalić. Zapachniało spalenizną i na starej ceracie zaczęła rosnąć
brązowa plama. Wkrótce buchnął także dym.
- Oferma! - powiedziała nieznajoma. - Nawet zmierzyć jak należy pan nie potrafi. No, czego
pan stoi? Niech pan to szybko zgasi!
Klarnet pomknął do kuchni w pośpiechu zapomniawszy zamknąć drzwi. Kiedy pędem wracał
z czajnikiem, przy drzwiach jego pokoju stał już węszący Budiłow.
- Pożar u pana czy co?
- Nie. Niedopałek przepalił ceratę.
Budiłow spróbował wejść, ale Klarnet zatrzasnął mu przed nosem drzwi i przekręcił klucz.
Stół już się dobrze palił. Klarnet wylał nań czajnik wody, ale było jej za mało i musiał biec po
drugi.
- Wystarczy! - powiedziała dziewczyna. - Słyszy pan? Wystarczy, bo wszystko mi pan
zepsuje. Proszę wziąć nadajnik.
Klarnet wydobył z wypalonej w stole dziury maleńką czarną szkatułkę.
- No, proszę mówić.
- Co mówić? - zmieszał się Klarnet.
- Jak ma pan na imię?
- Jura.
- Dobrze, niech będzie Jura. A więc tak, Jura: żadnych pytań, bo będę musiała zerwać
wszelkie kontakty z panem. Wszystko, co powinien pan wiedzieć, powiem sama.
A propos, mam na imię Masza.
- Bardzo mi przyjemnie! - powiedział Klarnet. Masza ukłoniła się śmiesznie.
- Znajdujemy się w tym samym punkcie przestrzeni, ale jesteśmy oddzieleni od siebie
pewnym okresem czasu, jakim - nieważne. Pan jest tam, a ja tu - w przyszłości. Jasne?
- Gdzie?! - zapytał oszołomiony Klarnet. - Gdzie się pani znajduje?
- W Leningradzie, a gdzieżby?
- Proszę wybaczyć - wymamrotał Klarnet - to jakby powiedzieć...
- %7ładnego jakby powiedzieć. Jestem historykiem-lingwistą, zajmuję się poezją dwudziestego
wieku. Zgadza się pan mi pomóc?
- Ja nigdy... w ogóle...
- Ja także nigdy nie rozmawiałam z takim... no, słowem, pomoże pan czy nie?
"Ależ ona natarczywa" - pomyślał Klarnet, ale głośno powiedział:
- Będę rad, jeśli będę mógł pani pomóc.
- To dobrze! - Masza uśmiechnęła się czarująco. A więc zgoda?
- Zgoda! - odpowiedział Klarnet i z żalem spojrzał na ekran. Ech !
Trzeba było kupić większy telewizor.
- Doskonale! Teraz wyjaśnię panu, jaka będzie pańska rola.
- Tak jest! - powiedział Klarnet.
- Proszę mi nie przerywać. Widzi pan, żyję w takich czasach, kiedy nie ma już bibliotek, a jest
tylko maszynowa pamięć. Jest to oczywiście o wiele wygodniejsze, ale kiedy trzeba odgrzebać coś
starszego, zaczynają się kłopoty. Zapytuję o Pasternaka, a otrzymuję jakieś bzdury o ukropie, selerze,
słowem, o składnikach zupy. Z Błokiem jeszcze gorzej. Miliony różnych schematów
elektronicznych bloków. Przecież było nie było od czasów, kiedy pisali, upłynęło dwa tysiące lat.
- Ile?!
Masza przygryzła wargę.
- No i wygadałam się! Tfu, głupia! Teraz możesz się spodziewać nieprzyjemności.
- Ja nikomu nie powiem - powiedział w porywie szlachetności Klarnet. - Słowo honoru, nie
powiem!
- Ach, ale nieszczęście! - Masza przysłoniła rękami twarz. - Nam nie wolno kontaktować się
z przeszłością. przecież ja w tajemnicy przed wszystkimi. Nawet Fiedię odprawiłam, żeby w
całkowitej tajemnicy...
- Kto to taki Fiedia? - Klarnetowi nie wiadomo czemu nie podobało się to imię.
- Mój laborant. Bardzo miły chłopiec - Masza opuściła ręce i znów się uśmiechnęła. - Niech
pan sobie wyobrazi, chłopiec jest zakochany we mnie do utraty zmysłów, więc przez cały czas łazi
mi po piętach. Ledwie się go pozbyłam. Czasami gdzieś tam, ciut powyżej przepony, zdarzają się
dziwne doznania. Nie jest to ból, to jakiś niezrozumiały smutek.
I bardzo mili chłopcy wcale nie wydają się wtedy tacy mili, a całe ludzkie życie, jeśli się
zastanowić...
- Dobra! - Masza zdecydowanie potrząsnęła włosami. Niech będzie, co ma być!... Tak więc
potrzebna mi jest pomoc. Wypożyczy pan w bibliotece Błoka i Pasternaka. Wszystko, co jest.
Zrozumiał pan?
- Tak, i co dalej?
- Będzie pan czytał na głos.
- Po co?
- Och! - Masza potarła palcami skronie. - Ale egzemplarz mi się trafił! Pan będzie czytać, a ja
zanotuję. Czyż to tak trudno zrozumieć?
- Nie, dlaczego - powiedział Klarnet - zrozumieć nie jest wcale trudno. Tylko ja niezbyt
wyraznie czytam.
- To mnie najmniej niepokoi. A więc jutro o tej samej porze.
Obraz zniknął. Dopiero co dziewczyna była tu, a teraz ekran był pusty, beznadziejnie pusty.
Skończyła się diabelska sztuczka, a wszystko, co po niej zostało, to maleńkie czarne pudełeczko oraz
nadpalony stół.
Kiedy wiele razy powtórzone w tych samych warunkach doświadczenie daje niezmienny
rezultat, to są wszelkie podstawy, by uważać, że odkryte zależności podporządkowane są jakiemuś
prawu.
Tak więc na przykład jeśli miłośnicy wczesnego chodzenia na rzęsach ustawiają się w
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
