|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wysokości okien. Pochylnia przebiła płaską powałę i wyprowadziła na
wyższe piętro. I tutaj znowu ujrzał galerię biegnącą w dwie strony, o dwu
końcach gubiących się w oddaleniu. Jej ściany były ozdobione
malowidłami o barwach tak żywych i świeżych, jak gdyby farby były
jeszcze mokre.
Tłum olbrzymich postaci zapełniał mury, sięgając głowami do
stropu galerii. Poszedł wśród brunatnych mężczyzn, kobiet i dzieci w
stronę, w którą były zwrócone ich twarze. Gdy pojawiła się nowa
pochylnia, wzniósł się na trzecią kondygnację z galerią nie różniącą się od
poprzednich, lecz pokrytą wizerunkami ogromnych zwierząt i ptaków, z
których najmniejszy przerastał go rozmiarami.
Tutaj odkrył, że kamienna budowla nie jest wykonana z kamienia.
Zciany, stropy i posadzki nie mają na sobie jakichkolwiek linii
spojeń, które musiałyby istnieć, gdyby wykonano je z bloków kamien-
nych. Niepodobna odkryć najmniejszych choćby śladów składania
dwóch powierzchni. Budowla jest jakby wykuta we wnętrzu skały,
jednakże ów materiał nie jest także i skałą. W dotyku jest szorstki i
ostry, składa się z ziaren piasku i drobnych kamyków, jednakże całość
jest zwięzła i twarda.
Krocząc po szerokich stopniach wyszedł pod otwarte niebo. Znalazł
się na tarasie wzniesionym wysoko w przejrzystym powietrzu. Od
podnóża budowli opadały kopiaste pagóry okryte wełnias-
tym futrem lasu, odbiegały kręte wąwozy rozpłaszczając się na
równinie rozmazanej w niebieskim oddaleniu. Odwrócił się i zobaczył z
bliska spiętrzenie tarasów, nieskończone ciągi ścian usianych
kwadratowymi oknami. Wznosząc się i cofając jedne za drugie, sięgały
one aż do stromych urwisk skalnego łańcucha. Z wiszącego nad skałami
obłoku dochodził chwilami przeciągły pomruk.
A waru stanął u stóp ogromnego bloku podobnego do osobnej skały.
Dostrzegł mały otwór i wsunął się do niego. Natychmiast posłyszał szmer
kropel i poczuł wilgotny chłód. Był to zbiornik wodny, niemal pusty.
Jedynie na dnie lśniła płytka powłoka wody drżąc nieustannie, uderzana
cienkim strumyczkiem sączącym się spod stropu.
Stanął po kostki w wodzie i zaczerpnął ją złożonymi dłońmi. Była
zimna i czysta, pochodziła zapewne z pobliskich gór. Pijąc przyglądał się
okrągłym wejściom do pięciu tuneli wybiegających ze zbiornika w pięciu
różnych kierunkach.
Pałac był pusty. Nie było w nim ani jednego człowieka. Nie znalazł
nigdzie śladów ognia, naczyń lub choćby skorup, żadnych narzędzi,
resztek jedzenia, nawet patyka zastruganego ręką ludzką. Odeszli
wszyscy, wszystko ze sobą zabierając. I jakakolwiek była tego przyczyna -
pomruki ognistej góry czy cokolwiek innego - Awaru nie miał już tutaj co
robić.
Schyliwszy głowę, wszedł do okrągłego kanału. Pod stopami czuł
chłód wody zwilżającej dno; było tu ciemno i prowadził go tylko
jasny krążek wylotu. Choć posuwał się szybko, światło było wciąż
niemal tak samo odległe. Przystanął i rzucił spojrzenie wstecz. Zimny
dreszcz spłynął mu po plecach. Z tyłu było ciemno. Tak jakby ktoś stojący
tam przesłaniał wylot tunelu do zbiornika.
Niemożliwe - powiedział sobie - to w zbiorniku jest ciemno, nikt
tam nie stoi".
Przenikliwie ciurkotała woda. Wpatrywał się w plamkę szarości, a
im dłużej to robił, tym wyrazniejszego doznawał wrażenia, że się ona
porusza.
Odwrócił się i pobiegł dalej. Po drodze minął odgałęzienie, boczne
ramię tunelu odchodzącego gdzieś w prawo, i zbliżał się już do
oświetlonego wylotu, gdy niespodziewanie jego okrągła, jasna plama
znikła. Rozległ się przerazliwy łoskot i zaległy nieprzeniknione
ciemności. To zapadła pokrywa odcinająca wyjście na światło. Przed
oczami Awaru tańczyły jeszcze chwilę plamki jasności. Zawrócił w
miejscu i ruszył na oślep do rozwidlenia kanałów.
Dopadł bocznej odnogi, daleki wylot był otwarty i rozjarzony
światłem. Awaru biegł mu naprzeciw. Pomyślał, że kanał może uchodzić
w powietrze i szykował się do skoku, choćby w przepaść. Wpatrzony w
oślepiający krąg omal nie minął plamy światła, która mignęła mu nad
głową. Zawrócił w miejscu i wyprostował się. W tejże chwili u końca
kanału rozległ się suchy trzask i znikły promienie słońca. Drugie wyjście
było również zamknięte.
Awaru wystawił głowę przez otwór w stropie, oparł dłonie na jego
krawędziach i wyskoczył do olbrzymiej sali. Plecami przylgnął do ściany,
wytarł ramieniem mokre czoło. Przez rząd okien wpadały snopy
promieni, w oślepiających smugach wirowały płatki popiołu.
Do sali wbiegł długoogoniasty sheri. Zwierzę przystanęło na
środku, opuściło nos ku posadzce i nagle zauważyło Awaru. W kilku
susach sheri zbliżył się, stanął przed człowiekiem i wyciągnąwszy ku
niemu szyję, węszył. Giętki ogon drgał i chylił się w różne strony. Awaru
tkwił przy ścianie jak skamieniały. Wstrzymał oddech, nie drgnęła mu
powieka. Zwierzę postąpiło naprzód i wyprężone jak struna dotknęło
czubkiem nosa kolana Awaru, a wówczas jakby zapomniawszy nagle o
nim, opuściło ogon, rozejrzało się obojętnie i powolnym krokiem odeszło.
Awaru wypuścił z płuc zatrzymane powietrze i odetchnął głęboko.
Odczekał, aż sheri zniknie, i przemknął do następnej sali. Była to
mroczna, pozbawiona okien galeria, niezmiernie długa. Jej drugi koniec
gubił się w mroku. Zciany i sufit, a także podłogę zbudowano z płaszczyzn,
z których każda była nachylona w inną stronę. Galerię zamykała
półkolista ściana, wzdłuż niej przesuwał się Awaru, kiedy dobiegły go
słowa wypowiedziane w dopiero co opuszczonej sali.
- Nie ma nikogo w kanale.
- Jesteś tego pewien, Mashi?
- Zbadałem całą jego długość...
Rozmowa ucichła, kroki się oddalały, ale Awaru nie miał odwagi
wychylić się z wnęki, jaką znalazł w ścianie. Można tu było oczekiwać na
zapadnięcie ciemności. Usłyszał cichy poszum, wcisnął się głębiej. To
sheri mógł prowadzić ludzi jego śladem. Nikt się jednak nie zjawiał, lecz
ów poszum stawał się coraz głośniejszy. Awaru doznał wrażenia, że
powietrze w galerii ruszyło się z miejsca, zakołysało i miarowym rytmem
odpływa i przypływa do niego, niosąc fale szelestów i poszumów coraz
potężniejszych.
Teraz wmieszało się do nich jeszcze niskie dudnienie, niby głuche
uderzenia w skórzany bęben, stłumione, zrazu ledwo wyczuwalne jako
drgania powietrza, lecz narastające i nabierające mocy z każdą chwilą.
Huczące fale nadbiegały ku uszom Awaru, krzyżowały się, nakładały
jedne na drugie. Kulił się w swojej wnęce i przychodziło mu do głowy, że
dzwięki zbiegają się właśnie tutaj, aby uderzać w niego, ogłuszyć go i
obezwładnić.
Zwiatło gasło za murami budowli, zszarzały wnętrza. Galeria
huczała, jakby zamieniwszy się w nadmorską pieczarę, o którą biją fale
potwornego sztormu. Pośród tego hałasu, który, zdawało się, zdolny był
zagłuszyć wszystko, do uszu Awaru dotarł szept:
- Zaniechaj ucieczki...
Rozejrzał się gwałtownie. Nikogo nie było za nim ani przed nim,
żadnego okienka czy szczeliny w ścianie, a jednak słowa zabrzmiały
wyraznie, słyszalne mimo ogłuszającego zgiełku.
- Bądz mi posłuszny - rozległo się znowu. - Odpowiedz, kim jesteś?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
