|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
objęciach sprawił, że Luke był tak podniecony, jak jeszcze nigdy w życiu. Czy
kiedykolwiek doświadczył tak silnego fizycznego pobudzenia?
Zrobiło mu się gorąco. Nowe, wspaniałe doznania przyprawiały go o
zawrót głowy. Musiał zbadać głębiej to zdumiewające odczucie i przekonać się,
dokąd go zaprowadzi.
Przycisnął Brennę do siebie. Odruchowo zarzuciła mu ręce na szyję,
rozczarowana, że nie może zrobić tego, na co miała ochotę.
Czy tak właśnie działo się w życiu jej matki? Czy stawała się bezradna i
poddawała się wszechogarniającemu pożądaniu? Przestawała odpowiadać za
- 47 -
RS
własne czyny? Po raz pierwszy w życiu zaczęła rozumieć tłumaczenia matki.
Chodziło o pożądanie. Brenna postanowiła je stłumić.
- Luke - wyszeptała z trudem. - Puść mnie. To... to za wiele.
- O nie, słonko, zle się wyraziłaś. Chciałaś powiedzieć, że to za mało. Ale
coś na to zaradzimy. I to zaraz.
Wycisnął na wargach Brenny namiętny pocałunek.
Bezwiednie rozchyliła usta. To, co robił Luke, było miłe. Zaskakujące, ale
nie wywołujące strachu. Wyglądało na to, że w ogniu tego jednego pocałunku
spłonęły jej uprzednie wahania i obawy.
Luke całował coraz mocniej i głębiej. Przyjemność, jaką odczuwała
Brenna, przerodziła się w pragnienie czegoś więcej. Poczuła, jak ręka Luke'a
zsuwa się w dół, dociera do piersi i delikatnie je pieści. Mimo bawełnianego
biustonosza i grubego swetra doznania były elektryzujące.
- Słonko, wiem, że tego chcesz - wyszeptał schrypniętym głosem.
Delikatnymi pocałunkami zaczął obsypywać szyję i kark Brenny. Całym
ciałem przywarła do Luke'a.
- Nie będę niczego przyspieszał. I nie zrobię ci żadnej krzywdy - szeptał
jej do ucha. Jego ręka dotknęła piersi Brenny.
Jej podniecenie przerodziło się w przerażenie, gdy zapytał:
- Gdzie twoja sypialnia? Na piętrze? - Wziął ją na ręce i ruszył w stronę
schodów.
Jego głos otrzezwił Brennę. Poczuła w brzuchu wzmożony ruch. Tak
jakby dziecko chciało kopniakami odgonić intruza.
- Postaw mnie na ziemi! - zażądała drżącym głosem.
- Nie bój się o mnie. Wcale nie jesteś taka ciężka.
A więc myślał, że Brennie chodzi o niego. Ogarnął ją pusty śmiech. I
zaraz potem, ku zdumieniu obojga, wybuchnęła głośnym płaczem. Zaczęła
okładać Luke'a pięściami.
Zaskoczony, ledwie uniknął ciosu w twarz.
- 48 -
RS
- Co robisz? - Zatrzymał się w połowie drogi do schodów.
Jego głos, pełen zdumienia, lecz nie złości, otrzezwił Brennę.
- Słonko? - Patrzył na nią z troską w oczach, która zastąpiła uprzednie
pożądanie. - O co chodzi?
- Prosiłam, żebyś mnie puścił. - Mimo woli znów zaczęła łkać. - A... a
ty... tego... nie zrobiłeś... - Rozpłakała się na dobre.
- Och, Boże, chodzi ci o dziecko! - Zamiast postawić
Brennę na ziemi, wniósł ją do saloniku. Położył na kanapie.
- Boli cię? Powinienem wezwać lekarza? Tak, oczywiście!
- Wybiegł z pokoju. Parę sekund pózniej był z powrotem. - Do kogo
zadzwonić? Gdzie telefon?
Brenna usiadła i popatrzyła na Luke'a. Miał obłęd w oczach. Opacznie
zrozumiał jej protesty. Cała sytuacja wydała się jej absurdalna. Zamiast płakać,
wybuchnęła śmiechem.
Luke popatrzył na nią z niepokojem.
- To histeria. - Nachylił się nad Brenną i ujął jej ręce. - Nie martw się.
Wszystko będzie dobrze. Przyrzekam.
Opierając się o Luke'a, podniosła się z kanapy. Była już znacznie
spokojniejsza, bo zaczęły opadać emocje. Dziecko widocznie też to odczuło, bo
przestało gwałtownie kopać.
- Będzie jeszcze lepiej, jeśli się położysz. Zaraz wezwę lekarza i...
- Lekarz nie jest mi potrzebny - tym razem głos Brenny brzmiał
dzwięcznie i silnie. - Chcę tylko, żebyś już sobie poszedł. Natychmiast. - W
tonie jej głosu pojawiło się stalowe, lodowate brzmienie, które przez lata
doprowadziła do perfekcji.
Luke nigdy nie słyszał, żeby mówiła takim tonem. Zdziwiony, popatrzył
na nią niepewnie.
- To, co dzisiaj się stało...
- 49 -
RS
- Więcej się nie powtórzy - wpadła mu w słowo. - Nigdy. - Miała
nadzieję, że jej głos brzmi na tyle groznie, że Luke potraktuje go serio. - Opuść
mój dom i zostaw mnie samą. Bo... w przeciwnym razie... tego pożałujesz.
Zadziałało! Grozba musiała zabrzmieć tak, jakby wypowiedział ją co
najmniej ktoś z osławionej rodziny Soprano, bo Luke bez słowa opuścił pokój i
zaraz potem jej dom.
Brenna opadła powoli na kanapę. Ukryła twarz w dłoniach. Siedziała tak
bez ruchu, myśląc o niedawnych doznaniach. O przerażającym pożądaniu, które
wzniecił w niej Luke Minteer. I które ona wzbudziła w nim...
Tego nie była pewna. Miała do czynienia ze znanym podrywaczem.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
