|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
trochÄ™. Dla dobra Tony'ego musi to być dobre wyjaÅ›nienie. ¬* * *¦ SiedzÄ…c w zwykÅ‚ym
miejscu przy oknie, Tony od paru minut wiedział, że do jego drzwi zapuka posłaniec.
Natychmiast, oczywiście, rozpoznał liberię. Zapamiętał szczególnie błyszczące złote guziki
na uniformie dużego lokaja, który, jak mu zapowiedziano, wyrzuci go osobiście z domu.
Emily? Tony był jakoś pewny, że Emily znalazłaby bardziej dyskretny sposób, by się z nim
skontaktować, nawet jeśli sprawa była zbyt ważna, żeby poczekać z nią do następnego ranka.
Dopóki nie zwierzy się Letty i nie uzyska jej poparcia. Wsłuchiwał się w kroki na schodach,
aż w końcu usłyszał pukanie do drzwi. - Proszę - odezwał się. Serce biło mu mocniej, lecz
przyjął list dosyć chłodno. - Czy macie czekać na odpowiedz? - Tak, sir. - Lokaj pewnie
stanął przed drzwiami. Najwidoczniej wiedział, jak ważna będzie odpowiedz. Tony podszedł
do okna i odwrócił twarz od obserwujących go oczu. List był krótki i jasny: "Muszę z tobą
pomówić. Przyjdz natychmiast". Podpisu nie było. lecz zawsze poznałby rękę Letty. Nie było
też nagłówka. Może Letty nie poznała go od razu. Może obawiała się spotkać z oszustem. Ale
musiała się z nim spotkać i to w ciągu pół godziny. Dziwne, teraz, kiedy w końcu miał stanąć
przed Letty, Tony poczuł obawę. Jego dawne wesołe zapewnienia, że wszystko między nimi
będzie tak samo, straciły wartość. Tylko lojalność i przywiązanie Emily do Letty dowodziły,
że Letty nie zmieniła się nie do poznania. Pytanie, dlaczego w końcu zechciała teraz go
spotkać, po tylu dniach uciekania przed nim i przed każdą wieścią o nim, męczyło Tony'ego
przez całą krótką drogę do domu na Grosvenor Square. Gdyby Emily miała coś wspólnego z
postępkiem Letty, był pewien, że dałaby mu jakiś znak. Emily powiedziała mu, że jej
szwagierka zaczyna być znudzona samotnością. Może po prostu oprzytomniała. Jeśli uciekła
od świata na jego widok, napięcie oczekiwania na rezultat całej sprawy mogło w końcu
przywieść ją do działania. Albo może czegoś się dowiedziała. W każdym razie prędko się to
wyjaśni. Powóz zatrzymał się u drzwi. Wspominając, jak ostatni raz podszedł do tego wejścia,
Tony uśmiechnął się. Chętnie zmierzyłby wzrokiem tego aroganckiego kamerdynera, ale
drzwi otworzyła młoda pokojówka. Dom wydawał się pełen dziwnej ciszy i napięcia. Służący
i pokojówka, których Tony spotkał, patrzyli na niego nerwowo, jakby spodziewali się, że w
każdej chwili wpadnie we wściekłość. O tej porze, uświadomił sobie Tony, powinno się tu
krzątać więcej służących. Letty umiała kazać im się usunąć do czasu, aż skończą rozmowę.
Tony wkroczył do uroczystego salonu z lekkim drżeniem. Letty sztywno wyprostowana
siedziała na małym wrzecionowatym krześle. Jej piękne złote włosy ściągnięte były do tyłu w
nietwarzowy węzeł i ubrana była jak na pogrzeb. Jednakże gdy napotkała jego spojrzenie, jej
sztywność jakby się roztopiła i znowu ujrzał przyjaciółkę z dzieciństwa bawiącą się w
przebieranie. - Tony? - odezwała się pierwsza, trochę bez tchu. Lekko zmrużyła oczy. Wstała,
zrobiła krok. - Tony. To ty. Och, mój drogi, co musisz o mnie myśleć? - Ruszyła do przodu i
ujęła jego dłonie. Na jej słowa napięcie opuściło również Tony'ego. Uśmiechnął się. - Myślę,
że jesteś niemądrą gąską. Ale tak zawsze myślałem. - Tak myślałeś - szepnęła prawie do
siebie. - Piękna i przekochana gąska - przypomniał jej; głowę pełną miał wspomnień. Letty
jako urocze i naiwne dziecko, czekające na każde jego słowo. Letty jako dziewczyna, jeszcze
bardziej urocza i wciąż przyjmująca każdą bajkę za prawdę. - Bałabym się spytać, co widzisz
teraz - Letty spuściła oczy. Tony spostrzegł, że jego przyzwyczajenie pocieszania smutnej
Letty nadal trwa. Jedną dłonią uniósł jej podbródek. - Widzę pękną, młodą łobuzicę... która
najwidoczniej przekonała londyńskie towarzystwo, że jest poważną matroną. Wyglądasz tak
samo jak wtedy, gdy widziałem cię ostatni raz. To nie całkiem była prawda. Czas zmienił
żądną życia dziewczynę w dojrzałą kobietę. Letty, tak jak i Tony, stała się zupełnie inną
osobą, lecz pomimo wszelkich zmian, ich stara przyjazń pozostała taka sama. - Kłamczuch -
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
