|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ten stan.
Dom okazał się bardzo ładny, ale kiedy wszyscy
wysiedliśmy, poczułam, jak żołądek podchodzi mi do gardła,
trochę z powodu ciąży, a trochę ze zdenerwowania. Zmusiłam się
do uśmiechu i pozwoliłam, by Rome prowadził mnie w stronę
drzwi wejściowych. Czułam jego dłoń na plecach.
Obaj bracia wydawali się w tym samym stopniu przerażeni,
co zrezygnowani na myśl o całym dniu w niezręcznej rodzinnej
atmosferze i miałam szczerą nadzieję, że moja niespodzianka nie
okaże się gigantycznym niewypałem. Zapukaliśmy i drzwi
otworzył starszy mężczyzna, jak dwie krople wody podobny do
Rome’a. Te same jasnoniebieskie oczy, ta sama budowa ciała – był
tylko od niego sporo niższy. Wodził wzrokiem od syna do syna, a
potem zamknął obu w uścisku, na widok którego poczułam łzy pod
powiekami.
– Chłopcy… – Musiał odchrząknąć, zanim był w stanie
mówić dalej. – Tak się cieszę, że obaj przyjechaliście.
Rome był sztywny, jakby kij połknął, ale nie odepchnął go,
za to przyciągnął mnie bliżej.
– Tato, to jest Cora.
Wyciągnęłam rękę, przekonana, że mi poda swoją, on jednak
zamknął mnie w uścisku tak mocnym, że aż pisnęłam.
– Nie wiem, jakim cudem go tu przyciągnęłaś, ale dziękuję
za to, co zrobiłaś – powiedział tak cicho, że tylko ja go usłyszałam.
Na jego miejscu wstrzymałabym się z pochwałami, ale na
razie nic nie powiedziałam na ten temat.
– Wejdźmy do środka. Mama nie może się was doczekać.
Posłusznie ruszyliśmy do domu. Chłopcy ociągali się
wyraźnie, Dale paplał radośnie. Moją uwagę przykuły fotografie
na ścianach. Rome był zupełnie inny, taki młody i beztroski. Na
żadnej fotografii nie dostrzegłam Rule’a i Remy’ego osobno;
fascynująca była przemiana Rule’a z nastoletniego przystojniaka w
seksownego syna marnotrawnego. Nie mogłam oderwać od nich
oczu. Miałam wrażenie, że dostrzegam nowe oblicze chłopaków
Archerów.
– Och, Rome. – Kobiecy głos płynął przez cały salonik i po
chwili zobaczyłam piękną kobietę o ciemnych włosach. Szła w
stronę mojego faceta. Widziałam, jak zesztywniał, gdy objęła go
czule. – Tak bardzo tęskniłam. – W jej głosie czaił się smutek i z
trudem powstrzymałam odruch, by z całej siły kopnąć go w
piszczel za to, że skazał tych ludzi, którzy, co widać na pierwszy
rzut oka, kochali go bezwarunkowo, na niepotrzebne cierpienie.
– Cześć, mamo. – Wydawał się spięty, ale kiedy puściła go i
podeszła do Rule’a, widziałam, że jego usta są jakby mniej
zaciśnięte.
– Rule, dzięki, że przyjechałeś.
Znałam historię rodzinnych kłótni i żalów, ale kiedy ludzie
się kochają i są gotowi spróbować, wszystkie rany można
wyleczyć. Moje dziecko będzie częścią tego klanu i tak właśnie
musi być.
– Nie ma za co, mamo.
Margot odsunęła się i spojrzała na niego. Wstrzymałam
oddech, przekonana, że zaraz padnie jakaś złośliwość na temat
jego włosów, ona jednak tylko uśmiechnęła się blado i stwierdziła:
– Shaw cię przekupiła, co?
Rule tylko wzruszył ramionami i wtedy Margot przeniosła
wzrok na mnie.
– A to oczywiście Cora. Rule i Shaw tyle o tobie opowiadali,
że mam wrażenie, że znamy się od dawna. Dziękuję, że
przyjechałaś.
Uścisnęłyśmy sobie ręce. Miałam gulę w gardle. Przed
chwilą dostałam esemes od Shaw, że będą tu za dziesięć minut. A
więc zaraz się zacznie.
– Bardzo mi miło.
– Jak długo się spotykacie?
Już otwierałam usta, by odpowiedzieć, że dopiero od kilku
miesięcy, ale Rome uprzedził mnie ostrym głosem:
– Wystarczająco długo.
Łypnęłam na niego ostrzegawczo; w odpowiedzi prychnął
pod nosem. Zapadła niezręczna cisza, którą przerwał dopiero ostry
śmiech Rule’a.
– A więc tak to jest, być po drugiej stronie rodzinnego
dramatu. Zawsze mnie to intrygowało.
Rome zaklął, Dale skarcił go ostro, Margot tylko westchnęła.
Chciałam coś powiedzieć, ale w tej chwili rozległ się dzwonek do
drzwi. Wszyscy ze zdumieniem spojrzeli w tamtą stronę, więc
zebrałam się na odwagę, lekko ścisnęłam Rome’a za ramię i
powiedziałam:
– To Shaw. Dajcie mi chwilę.
– Co? – Rome i Rule warknęli identycznym tonem.
– Poprosiłam ją o przysługę; właśnie dlatego ty przyjechałeś
z nami. – Spojrzałam na Margot i Dale’a i wzruszyłam ramionami.
– Bardzo mi zależy na państwa synach, obaj są mi bliscy. Rule to
jeden z moich najlepszych przyjaciół, a Rome… cóż, Rome
zmienił całe moje życie. Kochacie się wszyscy, to jasne, ale te
wszystkie tajemnice, śmierć Remy’ego… to trucizna, jad, od
którego cierpicie. Dzisiaj chcę oczyścić tę ranę, więc proszę,
cierpliwości.
– Coś ty zrobiła, Cora? – warknął Rome.
Pokręciłam głową.
– Wszyscy tego potrzebujecie, a nic innego nie przychodziło
mi do głowy. Mówiłeś, że sam musisz się z tym uporać, ale to
nieprawda, Rome. – Oderwałam się od niego i podeszłam do
drzwi, żeby wpuścić Shaw i jej towarzysza.
Był to zabójczo przystojny młody mężczyzna, wysoki i
elegancki, w dopasowanym szarym garniturze. Kasztanowe włosy
niesfornie opadały na piwne oczy o ciepłym spojrzeniu. Wydawał
się prawie tak samo zdenerwowany jak ja. Shaw uśmiechała się od
ucha do ucha, a kiedy mnie uściskała, po raz pierwszy nabrałam
nadziei, że może jednak uda mi się przeżyć ten dzień, nie rzygając
na wszystko dokoła.
– Dziękuję.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
