|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jorku. Niedawno przeżyłam rozstanie z partnerem i na
razie nie jestem gotowa wiązać się ponownie. Quinn
jest w zupełnie innym miejscu drogi życiowej.
Natychmiast uświadomiła sobie, że niepotrzebnie
tyle mówi. Dlaczego nie potrafiła zapanować nad
słowotokiem? Zachowywała się nietypowo dla siebie,
tak się otwierając przed obcymi. Zapewne po prostu
nie chciała, aby rodzice Quinna wyciągnęli błędne
wnioski na temat jej relacji z ich synem. Zdumiało ją,
że te nerwowe wyznania wywarły korzystne wrażenie
na jej nowych znajomych. Scofieldowie uśmiechnęli
się do niej życzliwie, a Jim poklepał ją po ramieniu.
– Nie ma potrzeby, żeby się pani nam tłumaczyła.
– Niemniej chyba go pani lubi, prawda? – drążyła
Linda.
No pięknie, pomyślała Kay. Dlaczego w ogóle wdała
się w tę idiotyczną rozmowę?
Cudowne przebudzenie 103
– Mamo, tato. – W drzwiach restauracji stanął
Quinn. – Przestańcie ciągnąć Kay za język.
Kay odetchnęła z ulgą i utkwiła wzrok w zbliżają-
cym się mężczyźnie. Jej serce zabiło gwałtownie i nagle
poczuła, jak wszystko w niej topnieje i rozpływa się.
Quinn wyglądał jeszcze lepiej niż zapamiętała, był
muskularny, potężny i męski.
Zatrzymał się przy jej stołku.
– Cześć.
– No cześć – odparła przeciągle i natychmiast się
przeraziła. Zabrzmiało to tak, jakby chciała z nim
flirtować.
– Dobrze spałaś? – Wyszczerzył radośnie zęby,
jakby doskonale wiedział, że nie zmrużyła oka.
– Zważywszy okoliczności...
– Nowe łóżko i tak dalej?
– I tak dalej – powtórzyła niczym echo.
– Pora na nas – obwieścił Jim Scofield. Podniósł się
i położył na ladzie pieniądze. Następnie się odwrócił,
aby pomóc żonie wstać ze stołka. – O wpół do trzeciej
Linda jest umówiona na wizytę u lekarza w Anchorage
i Mack czeka, aby nas tam zabrać samolotem, więc
lepiej się pośpieszmy. Miło było panią poznać, panno
Freemont.
– Cieszę się, że państwa spotkałam. – Uniosła rękę
na pożegnanie.
– Quinn, musisz koniecznie zaprosić Kay na kolację
w sobotę – oznajmiła Linda. – Organizujemy małe
spotkanie towarzyskie.
– Dziękuję, pani Scofield. Przyjdę z przyjemnością.
104
Lori Wilde
Linda wyszeptała coś do ucha Quinna i dała mu
kuksańca w bok.
– Jasne, mamo. Zjawimy się na pewno.
– Co ona mówiła? – nie wytrzymała Kay, gdy
rodzice Quinna wyszli z restauracji. Mężczyzna usiadł
na stołku obok.
– Mam być dla ciebie miły.
– Naprawdę?
– Polubiła cię.
– Skąd wiesz?
– Po prostu wiem.
– Ja też ją polubiłam. Masz miłych rodziców.
Kay nie mogła przestać myśleć o własnej matce
i ojcu. Nie wątpiła, że Honoria i Charles zachowaliby
się wobec Quinna wrogo. Stanowili całkowite przeci-
wieństwo z natury życzliwych i otwartych państwa
Scofieldów. Dopiero teraz widziała, jak ogromna prze-
paść dzieli ich rodziny. Dobrze, że jej związek z Quin-
nem miał charakter wyłącznie seksualny. Dzięki temu
nie musieli się przejmować rozczarowanymi teściami.
Najlepiej będzie, jeśli sprawą małżeństwa zajmą się
panny, które odpowiedzą na ogłoszenie i tłumnie
zjawią się w Bear Creek.
– Przyszedłem, żeby cię spytać, czy masz ochotę
wpaść do mnie jutro wieczorem – wyjaśnił Quinn.
– Jutro? Nie dzisiaj?
Uśmiechnął się lekko, słysząc rozczarowanie w jej
głosie.
– Dzisiaj mam mecz hokeja, ale zapraszam cię na
trybuny. Doping mile widziany.
Cudowne przebudzenie 105
– A po meczu...? – Zawiesiła głos.
Uśmiechnął się szerzej.
– Odprowadzę cię do hotelu.
– Może zamiast tego wpadniemy do ciebie?
– Wykluczone – pokręcił głową.
– Czemu?
– Bo przygotowuję wszystko na spotkanie z tobą
w środę wieczorem. Muszę się do tego przyłożyć, a to
zajmie mi wiele godzin. – Mrugnął, podrapał ją pod
brodą, obrócił się na pięcie i wyszedł z restauracji.
Dziesięciu graczy jeździło w tę i z powrotem po
lodowisku. Wieczorną ciszę zakłócał głośny łomot
kijów tłukących o lód. Jaskrawe reflektory oświetlały
fragment zamarzniętego jeziora, tymczasowo pełnią-
cego rolę stadionu. Na jednej z rozstawionych ławek
siedziała skulona pod ciepłym kocem Kay. Obok zajęli
miejsca rodzice Quinna. W osłoniętych rękawicami
dłoniach dziewczyna ściskała długopis i notatnik. Jak
dotąd nie napisała jednak ani słowa, tak bardzo wciąg-
nął ją mecz.
Gracze za wszelką cenę usiłowali wpakować krążek
do bramki przeciwnika. Gdyby Quinn nie był taki
wysoki, Kay miałaby trudności ze śledzeniem go na
lodowisku. Poruszał się z pełną mocy gracją, odbijając
się od lodu płynnymi pchnięciami długich nóg. Spra-
wiał wrażenie całkowicie skoncentrowanego na tym,
co robi. Posługiwał się kijem tak sprawnie, jak gladiator
mieczem.
Proszę, proszę. Ciekawe, czy w sypialni również
106
Lori Wilde
potrafił się tak skupić? Kay zadrżała na samą myśl
o tym, co mogliby razem robić w łóżku. Uznała, że
mróz jest jej sprzymierzeńcem; zawsze mogła powie-
dzieć, że drży z zimna.
Tak bardzo zajęła się podziwianiem imponującego
ciała Quinna, że nawet nie zauważyła strzelonej przez
niego bramki. Dopiero po ryku tłumu i ludziach
zrywających się na równe nogi poznała, że jego druży-
na objęła prowadzenie. Kay zerwała się z miejsca
i rzuciła długopis oraz notatnik, aby nagrodzić Quinna
gorącymi brawami. W ten sposób Bear Creek Grizzlies
objęli prowadzenie 2:1.
– Quinn, Quinn, Quinn! – skandowali kibice.
Odwrócił i popatrzył na Kay. Jej ciało ponownie
przeszył dreszcz. Wtedy Quinn przyłożył rękę do ust
i posłał jej buziaka.
Serce dziewczyny zatrzepotało, a po jej brzuchu
rozpłynęło się przyjemne ciepło, wywołane gwałtow-
nym przypływem adrenaliny. Quinn pojechał na śro-
dek lodowiska, wysoko unosząc kij w geście zwycięst-
wa i przyjmując zasłużone gratulacje.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
