|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przeciwlotniczego, potrafiłam sobie wyobrazić, ale czym były schrony przeciwlotu schodowego?
Podejrzewałam, że to rodzaje poręczy, których w razie upadku ze schodów można się chwycić,
albo też kryjówki przed latającymi schodami.
Najtrudniej było znalezć tajemne słowa , tak zresztą wypadało. To były słowa, które
udawały, że są zupełnie zwyczajne, ale potem okazywało się co innego zawierały coś
cudownego. Były więc przeciwieństwem fałszywych słów . To, że w auli mojej szkoły
odnajdywałam zaczarowaną południową wyspę, pocieszało mnie. Wystarczyło szkolną aulę, po
niemiecku Schulaula, przeczytać jako szula-ula, i okazywało się, że był w niej ukryty skarb
w postaci tajemniczej wyspy.
A znaki drogowe z napisem Spurrillen (koleiny) tak naprawdę sugerowały, że w pobliżu było
do zjedzenia coÅ› pysznego, sÄ…dzÄ…c z brzmienia, prawdopodobnie z kuchni austriackiej.
Potrafiłam sobie wyobrazić ciepłe kluski o takiej nazwie, z waniliowym sosem i cieszyłam się za
każdym razem, kiedy przejeżdżaliśmy obok takiego znaku. Albo słowo Lachsalven (salwy
śmiechu) dzieliło się dla mnie nie na Lach i Salven, lecz zupełnie inaczej, na Lachs (łosoś)
i Alven i wyobrażałam sobie wówczas rzadką i nadzwyczaj smaczną odmianę łososia o nazwie
Alven. GrillowanÄ… z odrobinÄ… oliwy, poezja.
Wspomnienia sprawiły, że poczułam głód, weszłam więc do domu. Niestety, w kuchni nie
było już prawie nic jadalnego. Zjadłam czarny chleb i czekoladę z orzechami i postanowiłam
pójść potem na zakupy.
PobiegÅ‚am na górÄ™ i przyniosÅ‚am sobie twardy jak deska rÄ™cznik frotté w kwiatki, wyjÄ™ty
z małego kufra na bieliznę w pokoju Ingi. Przymocowałam go do bagażnika roweru i pojechałam
nad jezioro. Był zupełnie zwyczajny powszedni dzień. Miałam wyrzuty sumienia, bo ani nie było
mnie w bibliotece, ani nie zatroszczyłam się o sprawy spadkowe, a i zdruzgotana żałobą też nie
byłam. Cóż, wzięłam sobie wolne, nawet jeśli tylko przez automatyczną sekretarkę. Nie
zostawiłam adresu ani numeru telefonu, ale niby jak? Musiałam pózniej spróbować jeszcze raz
dodzwonić się do szefowej.
*
Mój zawód był oczywiście tylko kontynuacją zbierania tajemnic. I tak jak pózniej kamieni,
w których podejrzewałam obecność kryształów, już nie rozcinałam, tylko przechowywałam,
przestałam też czytać książki, które naprawdę mnie interesowały, i zainteresowałam się
książkami, których nikt nie czytał.
Gdy byłyśmy mniejsze, Rosmarie dworowała sobie zawsze, że traktowałam jako osobistą
obrazę, jeśli orzechy, które rozłupywałyśmy, okazywały się puste. Nie mogłam przestać
zastanawiać się nad tym, jak orzech wydostał się przez szczelną skorupkę. Ulubionym żartem
Rosmarie było wyjedzenie łyżeczką jajka na miękko na śniadanie i podanie mi go pózniej tak, by
odcięty czubek skorupki był schowany na dnie kieliszka. Kiedy uderzałam w jajko i trafiałam
łyżeczką w próżnię, za każdym razem płakałam w głos. A teraz dostałam ten dom. Gdybym go
odrzuciła, już zawsze śniłabym o nim.
Poranna mgła unosiła się jeszcze nad torfowym jeziorem. Położyłam rower na spadzistym,
porośniętym trawą brzegu i rozebrałam się. Sukienka jak chmurka spadła na rosę. Rozłożyłam
ręcznik, a na nim ułożyłam swoje rzeczy, żeby kompletnie nie przemokły. Gdy brodziłam,
wchodząc do głębszej wody, chmara małych rybek krążyła wokół moich kostek i ratowała się
ucieczką w czerń. Było zimno. Znów zadawałam sobie pytanie, co tam w środku pływa.
Nurkowanie nigdy mnie nie pociągało, lubiłam wzburzone morze, mętne stare żwirownie
i ciemne bagienne jeziora. Bo w końcu wcale nie chciałam dokładnie wszystkiego wiedzieć.
Długimi ruchami przepłynęłam jezioro. Małe pęcherzyki powietrza łaskotały mnie w brzuch.
Pływanie nago było pięknym doznaniem, na całym ciele tańczyły przy tym wszelakie turbulencje
i wiry. Bo bez kostiumu kąpielowego nie miało się prostych, opływowych linii. Teraz
przynajmniej miałam ciało, które traktowałam jak swoje. Trwało to dosyć długo. Pochłanianie
książek i kanapek czyniło mój umysł lekkim, a ciało leniwym. Ponieważ wtedy nie lubiłam na
siebie patrzeć, szukałam swego odbicia w różnych historiach. Jedzenie, czytanie, jedzenie,
czytanie. Gdy pózniej przestałam czytać, przestałam też żreć. Przypomniałam sobie znów swoje
ciało. Przecież jakieś miałam. Może trochę zapuszczone, ale było, i zaskoczyło mnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
