|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gniew dziewczyny pierzchnÄ…Å‚. Ten Bülow to naprawdÄ™ strasznie miÅ‚y chÅ‚opiec. Jak on to
ślicznie powiedział! Fryda szybko wyjęła z torebki chusteczkę i zawiązała na niej supełek, aby
nie zapomnieć tych słów. Postanowiła wpisać je do swego pamiętnika. Massenburg pociągnął
córkę za ucho.
Odzwyczaję się od tego, przyrzekam ci Frydko, ale przestań się już dąsać. Oznajmiam ze
skruchą, że jesteś prawie dorosłą panną!
Och, panie generale! Trzeba koniecznie skreÅ›lić ten wyraz prawie poprosiÅ‚ Bülow.
100
Trudno, skoro pan występuje jako rycerz tej młodej damy, zgadzam się i na to!
Czy pani jest ze mnie zadowolona, panno Frydo?
Właściwie tak! Ale nie wiem nigdy, czy pan sobie ze mnie przypadkiem nie żartuje...
Przyłożył rękę do serca, zapewniając Frydę spojrzeniem o szczerości swoich intencyj.
Panno Frydo, pani mnie nie docenia.
Bo ja wiem... Czasem, to mi się zdaje, że i panu nie można ufać...
Frydo, jak można! zawołała Małgosia.
Wielkie nieba! Teraz czeka mnie na domiar złego perora! Cofam wszystko, co
powiedziaÅ‚am, panie von Bülow! Za to musi mnie pan obronić przed gniewem mojej nadobnej
siostrzyczki.
Pozostanę zawsze wiernym rycerzem pani, panno Frydo! Młodzież udała się do ogrodu.
Spacerowano jeszcze przez chwilę. Gerhard szedł obok Reginy. Dziewczyna była cicha, poważna
i zamyślona.
Panno Regino, proszę powiedzieć dziadkowi, że dziś wieczorem wpadnę do niego na
godzinkÄ™.
Dobrze, panie inżynierze.
Sądzę, że nie sprawię kłopotu moją wizytą. A może jednak...?
Jakżeż może pan pytać o to! Dziadunio zawsze cieszy się tak bardzo, gdy pan go odwiedza.
ProszÄ™, niech pan przyjdzie...
Więc pani rada jest z moich wizyt, tylko przez wzgląd na dziadka?
Regina spuściła oczy, lecz nie odpowiedziała. Gerhard stanął przed nią, zastępując jej drogę.
Nie mogła postąpić dalej ani kroku.
Reniu!
Poważnie lecz z namiętną czułością zawołał to imię. Dziewczyna drgnęła i nieśmiało
podniosła oczy, które wyrażały bezgraniczną miłość i gorące oddanie. Gerhard urzekł ją
wzrokiem. Drżąc na całym ciele, uświadomiła sobie, że człowiek ten jest jej przeznaczeniem.
Wbrew woli patrzyła mu w oczy, nie potrafiąc ukryć swoich uczuć. Gerhard zdawał sobie
sprawę, jak wielką władzę posiada nad Reginą.
I oto powoli wyraz jego oczu zaczął się zmieniać. Odmalowała się w nich bezmierna tkliwość.
Stali bez słowa, zapatrzeni w siebie, a serca obojga przepełniało uczucie ogromnego szczęścia....
W oczach paliły się płomienie. Wzrokiem wyznawali sobie miłość, pragnienie, tęsknotę...
101
Rozumieli się bez słów. Nie potrzeba im było wyjaśnień, wyznań ani zaklęć. Miłość przyszła
do nich niby objawienie, wznieciła w ich duszach święty ogień.
Gerhard i Regina wiedzieli, że wybiła godzina ich przeznaczenia. Wierzyli oboje, że są
stworzeni dla siebie, że połączył ich sam Bóg. Zdawali sobie sprawę, że muszą razem przejść
przez życie i należeć do siebie, gdyż nie rozłączy ich żadna moc na ziemi.
W milczeniu poddawali siÄ™ oboje urokowi tej cudnej chwili.
Gerhard pierwszy ocknął się ze słodkiego rozmarzenia. Przesunął ręką po oczach i głęboko
westchnął. Potem ujął w obie dłonie drżącą rączkę dziewczyny i przez chwilę trzymał ją w
uścisku. Wreszcie puścił jej rękę, mówiąc cicho:
Chodz, Reniu!
Regina szła w milczeniu obok Gerharda. Oczy jej błyszczały, policzki płonęły. Nie działała w
tej chwili z własnej woli, po prostu dążyła za ukochanym, wiedziona jakąś ślepą, nieznaną siłą,
niby zaczarowana...
Serce dziewczyny waliło jak młotem. Znikły nagle wszelkie troski, wszelkie wątpliwości...
Była spokojna i bardzo szczęśliwa. W ciągu tej jednej krótkiej chwili uzyskała pewność, że
Gerhard jÄ… kocha, jÄ… jednÄ… tylko...
Milczeli, a twarze obojga opromieniał utajony blask szczęścia.
* * *
W kilka dni pózniej Gerhard Rüdiger siedziaÅ‚ w swoim gabinecie, pracujÄ…c z wielkim
zapałem.
Nagle do pokoju wszedł, bez uprzedniego zawiadomienia, generał von Massenburg.
Dzień dobry, Gerhardzie! Czy jesteś sam?
Jeżeli chcesz ze mną pomówić, to przejdziemy do sąsiedniego pokoju, tam nikt nie będzie
nam przeszkadzać.
Dobrze, chodzmy tam!
Panowie weszli do małej bawialni. Gerhard zamknął drzwi.
Siadaj ojcze!
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
