|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Po polsku dobrze, ale zle po katolicku.
Bo ja ewangelik, więc po ewangelicku myślę i mówię.
W tym sęk, mój drogi podchwycił Stanisław że o katolickich rzeczach po ewangelicku
mówisz. Bo i kiedy katolicy cośkolwiek papieżowi przypisywali, czego nie przypisywał mu
Sam Bóg? O czym nie zaświadczył Chrystus?
Nieomylność, to już podarek wasz własny!
Ha, więc to myśmy uczynili Piotra opoką Kościoła Chrystusowego i aż imię jego Szymon
na Piotr dlatego zmienili?! Myśmy orzekli, że bramy piekielne nigdy Kościoła na tej opoce
zbudowanego nie przemogÄ… co?
To słowa Chrystusa; ale co ma opoka do nieomylności?
Omylny Piotr lichą byłby opoką i bramy piekielne, co błędem i fałszem wojują, łatwo by go
przemogły. A słuchaj jeszcze: czy myśmy zapowiedzieli, że Pan Jezus będzie umacniał
wiarę Piotra do tego stopnia, że on, z natury chwiejny i niestały, brać apostolską w wierze
utwierdzać będzie?
Nie rozumiemy się, Stanisławie; ja o papieżu a ty o Piotrze... Opoką zgoda, ale nie
papieżem!
Nazwij go jak zechcesz; dość, że na nim jako na opoce wspierać się miał i wspierał istotnie
Kościół cały.
Ale nie na jego następcach.
A to by mi była opoka, co by tak długo tylko trwała, pokąd żył Piotr, a potem skruszała.
Wstydz się, Zygfrydzie, przypisywać Panu Jezusowi, że tak kiepską znalazł dla Kościoła
Swego opokÄ™! Piasek, nie opokÄ™!
Przyznam ci, że mnie to zastanawia.
Widzisz zatem, że to nie my, katolicy, ale Sam Chrystus papieża mocno uprzywilejował i to
dla jego nie osobliwego, lecz dla ogólnego dobra. "Oto ja jestem z wami po wszystkie dni aż
do skończenia świata", odezwał się po Swym Zmartwychwstaniu Zbawiciel. Aż do
skończenia świata czuwa On nad Kościołem Swoim.
CoÅ› mi siÄ™ rozwidnia...
Razi cię szczególnie nieomylność papieża. Chrystus do udzielenia jej głowie Kościoła
niejako koniecznością widział się zmuszony; w przeciwnym razie u nas, jak dziś u was, nie
34
byłoby jedności, lecz zapatrywań na kwestie wiary św. najistotniejsze bez liku. Bo i ty byś
zapewne, mając ustanowić Kościół mocny i trwały i, jako Chrystus, wszechmocnym będąc,
najwyższą władzę jego nieomylnością obdarzył.
Ma się rozumieć. Tylko dziwię się, skąd ci taka mądrość, Staszku?
Mam Ewangelijki i niekiedy je sobie odczytujÄ™.
To ja ewangelik, a jeszcze Ewangelii nie miałem w ręce.
I dodaj wierzyłem na ślepo...
J. A.
A TO SI ZAAPAA
Sławny astronom ks. Kircher, chcąc jednego ze swych znajomych, który wątpił o istnieniu
Boga, przekonać o tym, użył następującego środka.
Wiedząc, o którym czasie ów znajomy go odwiedzi, postawił w kącie swego pokoju
prześliczny globus (to jest podobiznę kuli ziemskiej).
Wtem wchodzi jego znajomy i spostrzegłszy ów globus, pyta zdziwiony:
A to co? czyje to? kto to zrobił?
Kircher mu na to spokojnie:
Nikt samo się zrobiło i przypadkiem tam się dostało.
Wolne żarty, kochany Ojcze odrzekł znajomy.
Ależ wcale nie żarty rzeczywiście ten globus przypadkiem się zrobił i do kąta mego
pokoju się dostał.
Tego było już za wiele owemu panu i począł się niecierpliwić, a nawet czuł się obrażonym,
że Kircher z niego żartuje. Tej sposobności użył astronom i rzekł mu:
Pan nie chcesz wierzyć i uważasz za niedorzeczność przypuścić, że ten mały globus sam
przez się powstał i przypadkiem do owego kąta się dostał; a jakże pan możesz rozumnie
przypuścić, że ta prawdziwa kula ziemska i całe niebo z planetami i gwiazdami same przez
się i prostym tylko przypadkiem powstały?
Znajomy umilkł i zawstydzony odszedł.
CZY BÓG TRACI NA SILE?
W poczekalni kąpielowej letniska W... w 1925 roku siedzący goście prowadzili ożywioną
rozmowę na temat stanowiska człowieka we wszechświecie.
Potęga jego zdobywa wszystko, ujarzmia wszystko głosił z uniesieniem, zapewne
inżynier.
Istotnie, potwierdził gość inny żywioł wodny spętany, powietrze spętane; jeszcze
zagarniemy próżnię, co zapewne już w niedługim czasie nastąpi, a już nic człowiekowi się
nie oprze.
Tu, proszę panów, szczególnie ambicja nasza znajduje miłe a uzasadnione zadowolenie
mówił, wyprostowawszy się, kuracjusz pierwszy czujemy dziś potęgę naszą, mamy jej
świadomość mocną i dostrzegamy, jak coraz bardziej od niej ziemskie i zaziemskie potęgi w
popłochu pierzchają.
O tak wmieszała się do rozmowy młoda, wedle najnowszej mody ubrana jakaś pani
potęgi ziemskie i zaziemskie, a te ostatnie osobliwie. Jak to niedawno wierzono jeszcze w
Boga...
35
Wypraszam sobie w mej i ludzi rozsądnych obecności popisywania się głupią
bezbożnością wpadł najniespodziewaniej, zbliżając się do mocno zdumionej "filozofki", w
sile wieku mężczyzna jakiś, dotychczas spokojnie rozmowie się przysłuchujący.
Jakie prawo ma pan tak niegrzecznie mi przerywać rzekła z oburzeniem wielkim, a
lękiem większym jeszcze.
Bóg, mój Stwórca, mój Dobroczyńca, mój Ojciec toż w obronie Jego stanąć uważam
sobie za najświętszy obowiązek.
Nastała chwila milczenia, spowodowana zakłopotaniem wszystkich obecnych skutkiem tak
odważnego wystąpienia onego gościa; przerwał ją po pewnym czasie ów prawdopodobnie
inżynier.
Zmiałość pańska wszystkim nam zaimponowała, ale musisz pan chyba uznać, że w miarę,
jak człowiek zyskuje na sile, Bóg zdaje się na Swej potędze tracić.
Dziwi mnie, jak człowiek inteligentny podobne zdania wypowiadać może. Bóg jest zawsze
Bogiem, najdoskonalszym, niezmiennym w Swej potędze, nieskończonym, a człowiek na to
właśnie otrzymał od Boga rozum, by badał i użytkował siły przyrody; chociażby miliony lat
upłynęło i człowiek potrafił tysiące razy szybciej rozpoznawać i ujarzmiać naturę, to przecież
zawsze on zostanie czymś skończonym: wobec więc nieskończonego Boga proszkiem i
niczym. Zresztą dodał po chwili spojrzawszy w okno o potędze Boga i wielkości Jego
zdaje się, panowie, będziecie mogli za chwilę się przekonać.
Mówił tak, bo nadciągnęła właśnie burza. Z dala dochodziły grozne poryki gromów. Mrok
rozpostarł się jakby wieczorny, choć godzina była ledwie trzecia popołudniu. Spokój błogi,
dopiero co rozlany dokoła, zakłócił wiatr wzmagający się coraz bardziej. Wiatr ten szybko
przerodził się w szaloną wichurę i spędził z pól i łąk wszystko co żyje. Błyski na tle ołowianej
dali rozdzierały przestworza. Gęsta ulewa, zda się podniecona rykiem wichru i przerazliwym
turkotem piorunów, pędzona gigantyczną siłą jakąś, staczała się z zagniewanych niebios tak
silnie ukośnie, że czyniła wrażenie mocno pochylonej, leżącej już prawie, strunami
przeobficie naciągniętej harfy. Burza po niej przygrywała marsz straszny, bo potęgi i
zniszczenia zarazem. Wśród gęstych i grubych kropel deszczu dostrzegliśmy liczne białe
ziarnka.
Grad zawołało z przerażeniem ust kilka.
Wrażenie malowało się na licach wszystkich przykre (żniwa!...) i co chwila jakimś objawiało
siÄ™ zdaniem, wnioskiem, sÄ…dem.
Tylko obrońca odważny czci Boskiej, spoglądając wciąż na objaw potęgi Stwórcy, milczał,
albowiem przemawiał za niego o Swej mocy, sile, a bezradności pysznego człowieka Sam
wszechmogący Bóg....
A. K.
KOZCIÓA A PACSTWO
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
