|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Boże, jak strasznie! Jak mogła! Wybuchnęła płaczem i długo leżała, szlochając. Wreszcie
opanowało ją wyczerpanie i zasnęła.
Zniła:
Parami spacerowało się po ogrodzie, po wszystkich zakrętach ścieżek, coraz dalej i dalej,
w nieskoÅ„czoność; Helga i Jörgen Rag szli na przedzie, ona z Halvorem za nimi. Helga i
Jörgen wziÄ™li siÄ™ pod rÄ™kÄ™, ona i Halvor również. DziwiÅ‚o jÄ… to, ale nagle przypomniaÅ‚a so-
bie, że byli przecież małżeństwem obie pary. Z ciekawością przyglądała się parze, która szła
przed nią i była zdania, że partii tej nie można było nic zarzucić; ale świadomość była jej
przykra, czuła niejasno, że na dnie musi być jakiś błąd, nie mogła tylko odkryć, na czym po-
legał. I Halvor bezustannie przeszkadzał jej skupić się, skarżąc się na jej chód. Ale czy mogła
coś na to poradzić, że szła kaczkowato, skoro spodziewała się dziecka. Nierozwiązane pytanie
dręczyło ją bezustannie jak komar, którego brzęczenie słyszy się nad głową w ciemnościach
i oczekuje się, że lada chwila siądzie na twarzy wszystko to razem silnie ją podnieciło.
Wtem, Helga odwróciła się i rzekła: Może się zamienimy?" Pani Berg czuła, że obowiąz-
kiem jej jest poświęcić się dla córki, uczepiła się więc mocno ramienia Halvora, ażeby móc
się oprzeć temu uczuciu. Nie powinna przecież, dla dobra dziecka, które nosiła pod sercem.
Chyba na wypadek, gdyby Helga również... to nie mogło stać się pod żadnym pozorem, w
żadnym razie...
A więc powiedzmy to... usłyszała jakiś głos odpowiadający i otworzyła oczy. Halvor
przechodził przez frontowy pokój i zatrzymał się na progu.
Tak, niech więc przy tym zostanie rozległ się głos Helgi w przedsionku.
Miałaś zamiar uciąć poobiednią drzemkę?
Tak, upał mnie zmęczył. Pani Berg obejrzała się. Sen majaczył jej ciągle jeszcze przed
oczyma, właśnie chciała podać rękę Halvorowi i prosić, żeby usiadł obok niej. Wpadła Helga:
Mamo, musisz usłyszeć cośmy przeżyli! Widzieliśmy jak zabijano krowę i zakopano ją
w lesie.
W jednej chwili znów wszystko odżyło we wspomnieniu pani Berg i znów opanowały ją
mdÅ‚oÅ›ci. Ale radość z tego powodu, że Helga staÅ‚a przed niÄ…, nie jako żona Jörgena, lecz
narzeczona Halvora, wzięła górę, i o tym co ją przedtem tak bardzo poruszyło, mogła teraz
myśleć prawie obojętnie.
Przy tym czuła się tak zmęczona, tak rozkosznie bezsilna.
77
XXI.
Dni upływały mieszkańcom Klatki szpaków" spokojnie i harmonijnie.
Pan Halvor był szczęśliwy i patrzał w przyszłość ufniej, niż kiedykolwiek. Nie był to stan
miłosnego oszołomienia, w jego uczuciach nie znajdowało się nic z dzikiego pożądania nie-
poskromionej młodości, nic burzliwego, żadnej tęsknoty. Zamiast tego, występowało nie-
wzruszone przekonanie, że szczęście mu dopisuje, i to napełniało go spokojnym zadowole-
niem.
Chwalił sobie Opatrzność, która go obdarzyła ładną, dobrą i bogatą narzeczoną, mającą
tylko jedno życzenie: być całkowicie jego oraz biorącą do serca jego napomnienia prawie aż
nazbyt gorliwie. Był zadowolony z siebie samego. Jak łatwo rozwiązał to zadanie wycho-
wać narzeczoną! Już się tak bardzo zmieniła, nie pytała się o wschód, kiedy mówiono o za-
chodzie, prawie nigdy nie śmiała się przy poważnej rozmowie i nauczyła się słuchać. Temu
ostatniemu mianowicie przypisywał wielkie znaczenie. Sztuka słuchania była prawdziwym
kluczem do kultury duchowej, ale czy wiele kobiet sztukę tę posiadało!
Jak słusznym było, że każdy dobry czyn zawierał w sobie nagrodę, także nagrodę mate-
rialną. Nie cenił zbytnio tych męczenników ludzkości, którzy musieli głodować, dlatego, że
pracowali bezinteresownie dla jej dobra; ich praca nie była wiele warta. Gdyż życie samo
było pełne optymizmu i nigdy nie pozostawiało bez należytej nagrody, czynu naprawdę war-
tościowego. A chociaż i on przeżył okres przygnębienia, czuł jednak, że w głębi swej istoty
zachował wiarę w zwycięstwo dobra, a zatem był optymistą.
I jak to było znakomicie urządzone, że nagroda za szlachetność składała się z dóbr ziem-
skich. Bez chleba i piwa bohater był niczym, i rycerz ducha również niczym. Takie bagatel-
ki, jak przyzwoite ubranie, zaspakajanie drobnych skłonności do zbytku i temu podobne,
same w sobie marności nabierały znaczenia, wzmacniając wiarę w sprawiedliwość, i zabi-
jając pojawiające się wątpliwości we własną wartość człowieka. Obecnie już miał odwagę
snuć plany, którym dawniej nie ośmieliłby się poświęcić jednej myśli. Powziął postanowienie
stworzenia monumentalnego dzieła: Nowoczesna literatura i zdziczenie obyczajów" miało
to zapoczątkować nową erę, a może nawet ugruntować szkołę. Teraz nie było odpowiedniego
spokoju, ale skoro tylko się ożeni, zaraz się tym zajmie. Ażeby oddać się takiej pracy, trzeba
było zupełnie unormowanych stosunków; i dlatego najlepiej było urządzić wesele możliwie
najwcześniej.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
